Polisse

Tολμηρό εγχείρημα

Μία ταινία που καταπιάνεται με την κακοποίηση (κατά κύριο λόγο τη σεξουαλική) παιδιών, μπορεί από μόνη της σαν θεματολογία να σε αγγίξει. Το θέμα όμως εδώ είναι ότι η Μαϊγουέν δε στοχεύει στη συγκίνηση του θεατή αναπτύσσοντας άποψη γύρω από κάποια συγκεκριμένη περίπτωση αλλά στέκεται εκεί σαν παρατηρητής του φαινομένου (αυτός και ο ρόλος της στην ταινία – φωτογράφος που αναλαμβάνει να κάνει μία έκθεση για το Τμήμα Ανηλίκων) αποφεύγοντας να μοιράσει κατηγορίες, κάνοντας ένα βασικό σχόλιο πάνω στη γενική αντιμετώπιση των περιπτώσεων, θέτοντας το εξής ερώτημα μέσα από τα χείλη ενός παιδιού: Από τη στιγμή που η παιδοφιλία είναι ασθένεια, γιατί όσοι πάσχουν από αυτή πηγαίνουν στη φυλακή και όχι σε κάποια ψυχιατρική κλινική;

Το ερώτημα μένει να απαντηθεί από εμάς και αυτός είναι πιθανότατα ο λόγος που τις φωτογραφίες δεν τις βλέπουμε ποτέ, μιας και ο παρατηρητής στην προκειμένη δεν παίρνει θέση στο θέμα. Κατά τα άλλα, αντιμετωπίζει την καθημερινότητα των αστυνομικών με μια όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική και συνάμα ανθρώπινη ματιά (αν και υπάρχουν σε κάποια σημεία υπερβολές), δείχνοντας τους, για παράδειγμα, να ξεσπούν σε γέλια κατά τη διάρκεια μιας κατάθεσης.

Το τέλος είναι συναρπαστικό και αφήνει πολλά υπονοούμενα για τα βάρη που κουβαλά κάποιος που αποφασίζει να κάνει αυτό το επάγγελμα – βάρη τα οποία αυξάνονται ανάλογα με τη θέση που κατέχει κάποιος στην ιεραρχία.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη