The place beyond the pines

Ο Λουκ είναι ένας μοτοσικλετιστής κασκαντέρ, που περιοδεύει με ένα θίασο από πόλη σε πόλη. Όταν ξαναβρεί έναν χαμένο περιστασιακό του έρωτα, θα μάθει ότι είναι πατέρας. Αποφασίζει να βρει μια νέα δουλειά για να συντηρήσει την οικογένεια που μόλις ανακάλυψε ότι έχει.
The place beyond the pines - κριτική ταινίας

Άνισο "Mystic River" δράμα

Πιο straight through μελόδραμα δεν θα μπορούσε να επιλέξει ο Ντέρεκ Σιαφράνς για την επόμενη σκηνοθετικη του απόπειρα μετά το εξαιρετικό από κάθε άποψη, «Blue Valentine». Η ιστορία του misfit μορφονιού σφίχτη με τα τατουάζ all over που τυγχάνει και εξπέρ μηχανόβιος -το μόνο που ξέρει να κάνει καλά, εκτός από το να ρίχνει γκομενάκια- (ο Γκόσλινγκ σε μια στιβαρή ερμηνεία, έστω και αν στηρίζεται και πάλι στο γνωστό «1,5 βλέμμα» που όμως εδώ λειτουργεί σχεδόν καθηλωτικά σε πολλά σημεία της ταινίας...), ο οποίος σε ένα από τα one night stand του (η σύντροφος του και στην πραγματική ζωή, Εύα Μέντεζ, στην οποία δεν αρέσουν οι στηθόδεσμοι και πολύ χαιρόμαστε γι’αυτό...) δεν προσέχει, με αποτέλεσμα να γίνει (εν άγνοιά του) πατέρας.

Εν των μεταξύ, η μάνα συζεί με κάποιον safe γιάπι που αποδέχτηκε την φάση, ώστε να μεγαλώσει το παιδί και ούτε που είχε σκοπό να του το πει. Αυτός ξαφνικά ακούει το... ρολόι της πατρότητας μέσα του και από τη στιγμή που δεν ξέρει κάτι άλλο εκτό από loser ξερογκαζιές, γίνεται ληστής τραπεζών για να βρει λεφτά να παρέχει στην οικογένεια (στην ποια;), ενώ ταυτόχρονα ζηλεύει αφόρητα. Μέχρι που σε κάποια ληστεία το παρακάνει, ένας αστυνομικός τον συλλαμβάνει και...

Όλα αυτά είναι με το ζόρι το 1/3 της ταινίας (αν και καταλαμβάνουν τα 2/3 και βάλε από το τρέιλερ για να καταλάβετε τι εννοώ...), καθώς μετά ακολουθούν φόνοι, τύψεις συνείδησης, διεφθαρμένοι μπάτσοι, κληρονομικότητα της εκδικητικότητας στα παιδιά (!) και πολλά άλλα, με τα οποία σαν να μεγαλοπιάστηκε ο υπερβολικά φιλόδοξος Σιανφράνς.

Δυστυχώς, ο Μπράντλεϊ Κούπερ (αν και πραγματικά καλός στο Silver Linings Playbook) εδώ υστερεί τόσο πολύ σε σχέση με τον μαγνητισμό που εκπέμπει και τον ολοκληρωτισμό στην φυσική παρουσία που «επιβάλλει» ο Γκόσλινγκ (μέσω Σιαφράνς φυσικά), που μοιάζει με αφελή καρικατούρα.

Αποτέλεσμα: ενώ η πρώτη ιστορία είναι εξαιρετική (και με σούπερ β’ ρόλους ειδικά από τον Μέντελσον), με τις κασσαβετικές πινελιές (όπως σας είχα γράψει και για το Blue Valentine) παρούσες και σκηνές που κόβουν την ανάσα, αντί να κλείσει εκεί και να μιλάμε για έν δυνάμει αριστουργηματικό δράμα, έρχονται η δεύτερη και η τρίτη (και πιο αδύναμη) ιστορία να προστεθούν και να προσπαθήσουν αποτυχημένα και ανέμπνευστα να μας πείσουν ότι «αμαρτίες γονέων παιδεύουν τέκνα».

Πήγε να στήσει το δικό του «Mystic River», αλλά δεν του βγήκε. Ίσως την επόμενη φορά. 

Aπόστολος Κίτσος

Πρώτη δημοσίευση: 11 Apr 2013, 15:06
Ενημέρωση: 18 Apr 2013, 04:43
Τίτλος:
The place beyond the pines (Στο τέλος του δρόμου)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
141
Εταιρία διανομής: 
Release: 
11 Απριλίου 2013

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos