Oblivion

Το έτος 2077 η Γη έχει καταστραφεί από εξωγήινους εισβολείς και όσοι επέζησαν, ζουν πλέον στον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου. Ο Τζακ Χάρπερ είναι ένας μηχανικός που έχει ως αποστολή να επιβλέπει την απορρόφηση των υδάτινων πόρων της Γης, που χρησιμοποιούνται ως πηγή ενέργειας στον Τιτάνα. Μόνο που, τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται.
Oblivion - κριτική ταινίας

Eκθαμβωτικό sci-fi με υπαρξιακές προεκτάσεις

«12 Πίθηκοι», «Moon», «Solaris», «The Matrix», «WALL-E» και φυσικά το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», είναι μερικά μόνο από τα sci-fi αριστουργήματα που σου έρχονται στο μυαλό, καθώς παρακολουθείς το «Oblivion». Αυτό, ωστόσο, δείχνει να το γνωρίζει πολύ καλά ο Τζόζεφ Κοζίνσκι, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη ένα δικό του διήγημα που μέχρι πρόσφατα δεν είχε δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Άλλωστε, το νέο αυτό κινηματογραφικό του πόνημα (μετά το -άνισο, αλλά αψεγάδιαστο όσον αφορά στα ειδικά εφέ του- «Tron: Legacy»), σε αντίθεση με τον - υπέροχο - τίτλο του, φιλοδοξεί να μας κάνει να ξαναθυμηθούμε για ποιους λόγους αγαπάμε τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Σε οπτικοακουστικό επίπεδο το «Oblivion» είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, με τα CGI εφέ να συνδυάζονται υποδειγματικά με την άγρια ομορφιά του φυσικού τοπίου (διόλου τυχαίο πως η διεύθυνση φωτογραφίας ανήκει στον οσκαρούχο Κλαούντιο Μιράντα του «Life of Pi»), δημιουργώντας μια αφάνταστα ρεαλιστική post-apocalyptic εκδοχή της Νέας Υόρκης, τη στιγμή που το επιβλητικά μελαγχολικό original score των Anthony «M83» Gonzalez και Joseph Trapanese συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας απολύτως ταιριαστής ατμόσφαιρας υποβλητικού μυστηρίου, με εκλάμψεις σασπένς σε καίρια σημεία. Όσον αφορά, δε, στα σκηνικά και στην... γκατζετοπαρέλαση, ο Κοζίνσκι και οι συνεργάτες του παραδίδουν μαθήματα σύγχρονου design (ο Τζακ και η σύντροφός του, Βίκα, διαμένουν σε μια «αιωρούμενη» μονοκατοικία μίνιμαλ αισθητικής, εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και με εσωτερική πισίνα που διαθέτει γυάλινα τοιχώματα!). Εκεί, όμως, που κερδίζεται, τελικά, το στοίχημα, είναι στο γεγονός πως πρόκειται για μια ταινία, η οποία, παρότι σε κάθε, σχεδόν, πλάνο της σου θυμίζει και κάτι που το έχεις ξαναδεί αλλού, εντούτοις καταφέρνει να σε κρατά προσηλωμένο καθ' όλη τη διάρκειά της. Κι αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον -εντυπωσιακά φορμαρισμένο- Τομ Κρουζ, ο οποίος προσφέρει μία από τις πιο ψυχωμένες, μεστές, όσο και πειστικές ερμηνείες της καριέρας του, σε έναν ρόλο-one man show, όπου η έμφαση δίνεται όχι στα απαιτητικά stunts, αλλά στις εσωτερικές συγκρούσεις του ήρωά του, ο οποίος βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση της ανθρώπινης υπόστασής του.

Με ένα πιο συγκροτημένο σενάριο και με μεγαλύτερη εμβάθυνση στους περιφερειακούς χαρακτήρες (η Ρίσμπορο είναι η μόνη, ουσιαστικά, που προλαβαίνει να δανειστεί λίγη από τη λάμψη του superstar Κρουζ, κλέβοντας, μάλιστα, ποικιλοτρόπως(.) την παράσταση από την Κουριλένκο), το «Oblivion» θα έβρισκε με άνεση τη θέση του ανάμεσα στις ταινίες που ανέφερα στην αρχή. Ως έχει, παραμένει μια από τις αξιοπρεπέστερες sci-fi δημιουργίες των τελευταίων ετών, με την καρδιά της στη σωστή θέση, που, εμένα προσωπικά, με άφησε με έναν «κόμπο» στο λαιμό.

Χάρης Παπαπαναγιώτου

Πρώτη δημοσίευση: 18 Apr 2013, 15:57
Ενημέρωση: 2 May 2013, 23:52
Τίτλος:
Oblivion (Oblivion )
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
126
Εταιρία διανομής: 
Release: 
18 Απριλίου

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos