No strings attached

Fuck buddies my ass

Μια κομεντί του σωρού που απλά διαθέτει λαμπερό πρωταγωνιστικό δίδυμο, οπότε αν είσαι άντρας και φαντασιώνεσαι την Πόρτμαν ή γυναίκα και σε φτιάχνει ο Κούτσερ, οκ, έχετε λόγο για να την παρακολουθήσετε. Διότι, από ουσία όχι μόνο τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά γελάει ο κόσμος. Η ταινία βέβαια, πάει λάθος από την αρχή και το γεγονός ότι συνεχώς το πρωταγωνιστικό δίδυμο ξεστομίζει με την πρώτη ευκαιρία ότι είναι fuck buddies, καμία σχέση δεν έχει αυτό με ότι μας δείχνει ο Άιβαν Ράιτμαν (άλλο ζωντανό ανέκδοτο και αυτός: οκ, γελάσαμε με τα Ghostbusters, αλλά έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια και από τότε είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε όλα τα Junior, 6 days 7 nights, My super x-girlfriend δηλαδή;).

Η Έμα και ο Άνταμ ποτέ δεν ήταν φίλοι, βρέθηκαν και με το καλημέρα λιγώθηκαν για σεξ. Τώρα, αν η τύπισα έχει τα ψυχολογικά της (ποιος να την κατηγορήσει την Πόρτμαν μετά το Black Swan;) και δεν θέλει να δεσμευτεί γιατί φοβάται να μπει σε μια σχέση, είναι άλλου παππά ευαγγέλιο. Να μην σας τα πολυλογώ, έχετε ήδη καταλάβει ότι στο τέλος τα ξαναβρίσκουν, η χημεία μεταξύ τους είναι κομσί κομσά, ο Κούτσερ είναι για μια ακόμη φορά ατάλαντος (δεν μπορεί το παληκάρι), ενώ την Πόρτμαν έχει πλάκα μετά τον Κύκνο να την βλέπεις χαλαρή, ψιλοχαζούλα κλπ. Αυτά, χαίρεται.

Απόστολος Κίτσος