Miss Violence

Την ημέρα των γενεθλίων της, η εντεκάχρονη Αγγελική πηδάει από το μπαλκόνι και πέφτει στο κενό με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη της. Η αστυνομία και η κοινωνική πρόνοια προσπαθούν να εξιχνιάσουν τον λόγο της πιθανής αυτοκτονίας. Η οικογένεια όμως υποστηρίζει σθεναρά πως ήταν ατύχημα. Ποιο μυστικό πήρε μαζί της η μικρή Αγγελική;

Miss Violence - κριτική ταινίας

Το ταλέντο του Αβρανά

O Aλέξανδρος Αβρανάς είναι ένας σκηνοθέτης με πλήρη έλεγχο της ταινίας του. Και αυτό δεν το λες λίγο για μόλις την δεύτερη μεγάλου μήκους του. Όσο όμως και αν το "φώναξε" στην συνέντευξη τύπου του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, δεν έχει απεγκλωβιστεί από την φόρμα του "weird greek cinema" που κυνοδοντίζει.

Κάπου έχει και τα δίκια του: το δικό του φιλμ είναι πιο σκληρό, ελάχιστα αφαιρετικό και ελλειπτικό, πολύ περισσότερο στιβαρό και focused, ενώ και οι ερμηνείες δεν είναι playmobil αλλά τρομερά πειθαρχημένες, σε βαθμό μάλιστα που ίσως να ξενίσει κάποιους.

Όμως, τα φωτογραφικά κάδρα, η αισθητική, οι συντομογραφίες της ταινίας που σκιαγραφούν μια άσκηση οικογενειακής εξουσίας/βίας, τα κλειστοφοβικά πλάνα "σκανδιναβικού τύπου", όλα τα "υστερόγραφα" της ταινίας οδηγούν το θυμικό του θεατή προς τις αντίστοιχες ελληνικές ταινίες που έχουν προηγηθεί χρονικά. Κάτι που βεβαίως, θα λειτουργήσει θετικά για μεγάλη μερίδα του κοινού, το οποίο έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Όμως, όσο και αν το "Miss Violence" είναι ένα φιλμ που μάλλον εκμαιεύει ακραίες αντιδράσεις, εγώ πάλι έμεινα διχασμένος: η κινηματογράφηση του Αβρανά σε τσιτώνει, κάποιες στιγμές σε καθηλώνει θυμίζοντας μέχρι και... Πολάνσκι, άρα σαν ψυχολογικό θρίλερ έχει σαφώς ενδιαφέρον και αξία. Όμως, τα πολύ σημαντικά θέματα που διαπραγματεύεται (και που δεν θα κατονομάσω, διότι πρόκειται για spoiler) δεν υποστηρίζονται από ένα ανάλογης βαρύτητας σενάριο, παρά αποδίδονται (και εξηγούνται) μάλλον απλοϊκά, οπότε το όλο εγχείρημα κινδυνεύει συχνά να φανεί γραφικό.

Το εξαιρετικά πειθαρχημένο καστ όμως, με την ηγετική φυσιογνωμία του Θέμη Πάνου να ξεχωρίζει και το ταλέντο του δημιουργού του, το αποτρέπουν από αυτή την ατραπό.

70ο Φεστιβάλ Βενετίας 2013: Αργυρός Λέοντας (Καλύτερη Σκηνοθεσία) / Volpi Cup (Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου) – Θέμης Πάνου / Arca Cinema Giovani Award – Καλύτερη ταινία / Βενετία ‘70 Fedeora Award - Καλύτερη Μεσογειακή-Ευρωπαϊκή Ταινία

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΒΡΑΝΑ

Αθήνα 2013. Κάπου κοντά στο κέντρο της πόλης. Χρωματιστές πολυκατοικίες δημιουργούν έναν γκρίζο κόσμο. Η ησυχία μιας αφόρητης καθημερινής ρουτίνας διακόπτεται από την αυτοκτονία ενός εντεκάχρονου κοριτσιού. Τι είναι άραγε αυτό που οδηγεί ένα παιδί στην απόφαση ότι δεν θέλει πια να ζει; Και γιατί κανείς δεν γνώριζε την αλήθεια της; Το κορίτσι αυτό, σαν σύμβολο πολλών σημερινών παιδιών που αναγκάζονται να υποταχθούν στους κανόνες μιας σκληρής κοινωνίας χωρίς ελπίδα, απογυμνώνει και αποκαλύπτει κάθε μορφή δυνατής εκμετάλλευσης και χειρισμού που πραγματοποιείται σε ένα σύστημα, το οποίο κάποιοι ακόμη αποκαλούν οικογένεια. Ο Πατέρας, ως αρχηγός, διατάζει και ορίζει τη λειτουργία της οικογένειας μέσα από τρόπους που δε διαφέρουν πολύ από τον χειρισμό της κοινωνίας. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας είναι θύματα που δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν με άλλους κανόνες παρά μόνο με αυτούς με τους οποίους έχουν ανατραφεί. Από την παιδική μου ηλικία, αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη: αυτός που χτυπάει ή αυτός που νιώθει τον πόνο; Η πιο σκληρή βία είναι αυτή της σιωπής. Του ανείπωτου. Της κανονικότητας που συγκαλύπτει κάθε συναισθηματικό κενό που δημιουργείται από την άσκηση εξουσίας.

Ένα κλειστό παράθυρο σ’ ένα μπαλκόνι με καλλωπιστικά φυτά. Μια κεντημένη κουρτίνα κι ένα φως που δεν σβήνει ποτέ. Όλα μοιάζουν να είναι όπως πρέπει, ήρεμα και γαλήνια. Τίποτα δυσάρεστο δεν θα μπορούσε να συμβαίνει σ’ αυτό το διαμέρισμα. Όλα είναι φυσιολογικά και δείχνουν φυσιολογικά. Αυτή είναι η εικόνα που μένει στον θεατή. Ή, ενδεχομένως, αυτή με την οποία θέλει να μείνει; Μέχρι ποιού σημείου θέλουμε ή αντέχουμε να δούμε τι συμβαίνει πίσω από μια ολόλευκη καλοσιδερωμένη κουρτίνα; Η Ελένη έχει τρία παιδιά, χωρίς σύζυγο όμως. Ο Πατέρας αφαιρεί τις πόρτες των δωματίων, γιατί ανησυχεί. Άλλωστε, αυτή η οικογένεια δεν έχει τίποτα να κρύψει. Η Μητέρα ντύνει τα παιδιά με σχεδόν χειμωνιάτικα ρούχα το καλοκαίρι.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την κοινή λογική και την κανονική οικογενειακή ζωή, αλλά μετά από ένα τόσο ακραίο και τραγικό γεγονός μπορούν να κατανοηθούν και να εξηγηθούν. Η κινηματογράφηση και οι ερμηνείες ούτε αποκαλύπτουν ούτε υπονοούν κάτι. Η κάμερα παρατηρεί και καταγράφει με μοναδικό σκοπό την αφήγηση της ιστορίας και όχι την ψυχολογική παρέμβαση μέσω του κάδρου. Η δραματουργία της κινηματογράφησης εκτυλίσσεται σύμφωνα με τη ροή της ιστορίας. Η οικογένεια έχει ήδη αρχίσει να αποδομείται και το σύνολό της έχει αρχίσει να διασπάται στα επιμέρους στοιχεία του. Όταν σταδιακά η κάμερα καταφέρνει να εισχωρήσει στο κλειστό αυτό σύστημα, δεν μένει αμέτοχη, αλλά ακολουθεί τον συναισθηματικό άξονα των ηρώων, έχοντας την ανάγκη να τους απομονώσει και να τους παρακολουθήσει στον επώδυνο αυτό δρόμο της απελευθέρωσης.

Πρώτη δημοσίευση: 7 Nov 2013, 11:55
Ενημέρωση: 3 Feb 2019, 05:25
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Miss Violence (Miss Violence)
Είδος: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
99
Εταιρία διανομής: 
Release: 
7 Νοεμβρίου 2013

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos