Μagic Hour

Ευχάριστο για τον μη απαιτητικό

Τρίτο μεγάλου μήκους σκηνοθετικό/σεναριακό πόνημα για τον Κώστα Καπάκα («Peppermint», «Uranya»), το οποίο διαθέτει κι αυτό αγγλικό τίτλο –εμπνευσμένο, σύμφωνα με το δελτίο τύπου, από την κινηματογραφική γλώσσα, καθώς έτσι αποκαλείται το «μαγικό» φως που καταγράφει η κάμερα λίγο πριν ξημερώσει ή νυχτώσει- αλλά σαφώς πιο… ψαλιδισμένο budget από τα δύο προηγούμενά του, καθώς είναι γυρισμένο με μια απλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Αναμενόμενα, την ταινία διέπει μια ιδιαίτερα «ανάλαφρη» διάθεση, με τον φακό του συμπαθή δημιουργού να ακολουθεί κατά πόδας τους δύο ελεύθερους ωραρίου ήρωες, οι οποίοι ξεκινούν για το άγνωστο, με βάρκα όχι την ελπίδα, αλλά μια… παλιομοδίτικη νεκροφόρα, η οποία μεταφέρει ένα φέρετρο, άνευ πτώματος, μεν, εξοπλισμένο με όλα τα κομφόρ, δε!

Με τους –κατά πάσα πιθανότητα- αυτοσχεδιαστικούς, κατά ένα μεγάλο μέρος τους, διαλόγους του και το έντονα αυτό-αναφορικό χιούμορ (ιδίως από την πλευρά του πάντα χειμαρρώδη Ρένου Χαραλαμπίδη) να κυριαρχεί, το «Magic Hour» κρατά καθ’ όλη τη διάρκειά του μια ευχάριστη, αν μη τι άλλο, παρέα στον μη απαιτητικό θεατή.

Ακόμη κι αυτός, ωστόσο, είναι πολύ πιθανό να περίμενε κάτι σαφώς πιο εμπνευσμένο, κρίνοντας από το εναρκτήριο 10λεπτο, που φέρνει στο νου το θρυλικό «Κυνηγητό Μέσα στη Νύχτα» του Τζον Λάντις.

Xάρης Παπαπαναγιώτου