The Lone Ranger

Fun όσο ο «Rango», ξεχειλωμένο όσο οι τελευταίοι «Πειρατές»

Το «Lone Ranger» επιχειρεί, υποτίθεται, να επαναφέρει στο προσκήνιο μια ψιλοξεχασμένη φιγούρα της αμερικανικής pop κουλτούρας, τον επονομαζόμενο «μοναχικό καβαλάρη». Ωστόσο, εκείνος που κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας είναι ο πιστός του σύντροφος, Τόντο, ο… μοναχικός ινδιάνος της φυλής των Κομάντσι, για τον πολύ απλό λόγο πως τον υποδύεται ο Τζόνι Ντεπ, το πρώτο βιολί, δηλαδή, της ταινίας.

Όσον αφορά δε στον συμπρωταγωνιστή του, Άρμι Χάμερ («The Social Network», «J. Edgar», αλλά και «Mirror Mirror», aka «η Χιονάτη κι οι 7 νάνοι που… χτένιζαν τα φρύδια της»), εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία (για όλους εμάς που δεν σκαμπάζουμε από Loneranger-ική μυθολογία), είναι το πώς τα πάει από άποψη χημείας με τον Τζόνι. Η απάντηση είναι «μια χαρά». (Προφανώς ο δίμετρος Καλιφορνέζος τα πηγαίνει σαφώς καλύτερα με άντρες συμπρωταγωνιστές, παρά με… Τζούλιες).

Αυτή η χημεία είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά της ταινίας, η οποία μας προσφέρει μια άκρως εντυπωσιακή (ως την παραμικρή της λεπτομέρεια) ανασύσταση της εποχής στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Κάτι το αναμενόμενο, βέβαια, καθώς μιλάμε για μια υπερπαραγωγή με budget που άγγιξε τα $250 εκατ., την οποία σκηνοθετεί ο Γκορ Βερμπίνσκι, ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σκηνοθέτης, που μόλις πριν από δύο χρόνια κατάφερε να πάρει Oscar, σκηνοθετώντας ένα animated γουέστερν, το απίθανο «Rango»! Συμπτωματικά (not), στον ομώνυμο ήρωα τη φωνή του δάνειζε ο… Ντεπ, που, ομολογουμένως, είχε κάνει άψογη δουλειά.

Ο Βερμπίνσκι, ο οποίος τα είχε πάει περίφημα στην αναβίωση της κουρσάρικης περιπέτειας με τους «Πειρατές της Καραϊβικής», εδώ κάνει εξίσου θαυμάσια δουλειά, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα εφόδια που του προσφέρει η πλουσιότατη παραγωγή, πετυχαίνοντας να μας θυμίσει τους λόγους για τους οποίους, όταν είμαστε μικροί, δεν χορταίναμε να βλέπουμε ταινίες με καουμπόηδες και ερυθρόδερμους. Παράλληλα, δεν ξεχνά ούτε στιγμή πως απευθύνεται σε ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο -σε αριθμό και ηλικιακή διακύμανση- κοινό, όπως φανερώνει το άφθονο χιούμορ, καθώς κι οι μακροσκελείς όσο και θεαματικότατες σεκάνς δράσης.

Οι σεναριογράφοι, από την άλλη, δεν κινήθηκαν σε ανάλογο μήκος κύματος με τον Βερμπίνσκι, καθώς, στην προσπάθειά τους να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερη πληροφόρηση, τόσο αναφορικά με τον ομώνυμο ήρωα, όσο και με την συγκεκριμένη χρονική περίοδο - στην οποία έλαβε χώρα, μεταξύ άλλων, η γενοκτονία των ινδιάνων Κομάντσι, προκειμένου να διέλθει από τη γη τους ο σιδηρόδρομος – κατάφεραν να «ξεχειλώσουν» τη διάρκεια της ταινίας, στριμώχνοντας, παράλληλα, τη μερίδα του λέοντος της δράσης στο δεύτερο μισό της.

Επίσης, είναι τόσο φανερό το... άγχος τους να αναδείξουν στο πρόσωπο του Τόντο τον νέο Τζακ Σπάροου (με την αμέριστη συμπαράσταση και του ιδίου του Ντεπ, φυσικά), που υπάρχουν στιγμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για πιο λόγο ονόμασαν την ταινία «Lone Ranger», αφού ώρες-ώρες συμπεριφέρονται στον «μοναχικό καβαλάρη» σαν σε κομπάρσο. Τι να πουν, βέβαια, και οι γυναίκες της ταινίας, που όλες μαζί έχουν μικρότερο ρόλο από την… γοργόνα στους 4ους «Πειρατές»!

Όπως και να χει, η πρώτη αυτή γνωριμία μας με ένα ακόμη προσδοκούμενο χολιγουντιανό franchise προσφέρει δυόμιση ιδιαίτερα ψυχαγωγικές ώρες, έστω κι αν η εκκεντρική -και καλά- μανιέρα του Ντεπ έχει αρχίσει, πλέον, να κουράζει επικίνδυνα…

Χάρης Παπαπαναγιώτου