La piel que habito

Υποδειγματικός εικονοκλάστης

O Πέδρο Αλμοδοβάρ παραμένει τρομερός κινηματογραφιστής, υποδειγματικός εικονοκλάστης, ασύλληπτος εικονοληπτικός οραματιστής. Στο "la piel que habito", απαλλαγμένος από τις κουραστικές ομοφυλοφυλικές εμμονές του, μας επανασυστήνει τον κορυφαίο δημιουργό που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη προσφάτως, μέσα από το είδος του θρίλερ, το οποίο υπηρετεί με ευλάβεια και αμέτρητες αναφορές σε κλασσικούς του είδους.

Με τρομερό στυλ ωθεί την (ούτως ή άλλως προκλητική) θεματική του στα όριά της, δίχως την παραμικρή στιγμή να κινδινεύει να ειδωθεί γραφικός: είναι απλά μεθυστικός, συναρπαστικός και αποσπά από τον Μπαντέρας την πιο ώριμη ερμηνεία της καριέρας του και από την Ανάγια μια πειθήνια συγκατάθεση στις νόρμες του ρόλου της. Αν το τέλος ήταν ισάξιο, θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα.

Απόστολος Κίτσος (8,5/10)

Ισορροπημένο στην ανισορροπία του

Ο παλιός καλος Αλμοδόβαρ επιστρέφει έχοντας αποβάλει –επιτέλους- τη σοβαροφάνεια των τελευταίων του ταινιών. Tο «δέρμα που κατοικώ», που αποτελεί σαράκι που τρώει τον δημιουργό εδώ και μια δεκαετία, ισορροπημένο μέσα στην ανισορροπία του, το νέο δέρμα που φοράν οι ήρωες του είναι το «μεταποιημένο» παλτό των ταινιών της πρώτης γενιάς. Κακοποιημένο με αγάπη στις σοβαρές σκηνές, χαιδεμένο με οργή στις λιγότερο σοβαρές, το δέρμα έχει πραγματικές αντοχές στις αντίξοες συνθήκες του παραλογισμού.

Η Ελένα Ανάγια που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε από τις ταινίες του Χούλιο Μεδέμ, φοράει τον ρόλο της σαν κουστουμάκι ενώ ο Μπαντέρας με σιωπές και μια υπόκωφη διαστροφή στο μάτι κόβει με χειρουργική ακρίβεια και ράβει με την ερμηνεία του. Η απομάκρυνση της Πενέλοπε από το ταμείο, ίσως να μην φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα στα ταμεία, σίγουρα όμως θα ανεβάσει στο χρηματιστήριο της καρδιάς μας τον έκπτωτο σε μετοχές έμπνευσης τα τελευταία χρόνια Πέδρο.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος (8/10)