Killing them softly

Όταν δύο μικροκακοποιοί της συμφοράς κλέβουν τις εισπράξεις από ένα παράνομο παιχνίδι πόκερ, η τοπική Μαφία αναθέτει στον πολύπειρο επαγγελματία δολοφόνο Τζάκι Κόγκαν να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

The (dirty) hands that built America

Στην εξαιρετικά επίκαιρη νέα του ταινία, η οποία βασίζεται στο best seller μυθιστόρημα «Cogan’s Trade» του Τζορτζ Χίγκινς, ο Νεοζηλανδός Άντριου Ντόμινικ («The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford», «Chopper») καταπιάνεται –εμμέσως πλην σαφώς– με τους άρρηκτους δεσμούς ανάμεσα στην πολιτική και το (βρώμικο) χρήμα. Και το κάνει με περίσσιο στυλ(ιζάρισμα), με ταραντινικά ξεσπάσματα άφθονης «δωρεάν» βίας (το ξύλο που τρώει εδώ ο Λιότα φτάνει και περισσεύει για 5 ακόμη ταινίες – τουλάχιστον!), αλλά και γερές δόσεις υποδόριου μαύρου χιούμορ που (βροντο)φωνάζουν «GoodFellas», φροντίζοντας παράλληλα να μας υπενθυμίζει διαρκώς πως όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης, λαμβάνουν χώρα τις παραμονές των εκλογών που ανέδειξαν πρόεδρο τον Ομπάμα. Μια εποχή όπου οι ΗΠΑ διένυαν μια από τις πιο δεινές οικονομικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας τους.

Εκείνο, ωστόσο, που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι το γεγονός πως, μέχρι τη στιγμή όπου ο Κόγκαν – δια στόματος του θαυμάσιου για μια ακόμη φορά Μπραντ Πιτ – διατυπώνει την ατάκα-σλόγκαν της ταινίας [!!!SPOILER ALERT!!! «η Αμερική δεν είναι χώρα, είναι επιχείρηση – δώσε μου τα λεφτά μου»], ο Ντόμινικ έχει προλάβει να αρθρώσει μια σαφή και ξεκάθαρη πολιτική άποψη.

Γιατί το «Killing them Softly» είναι ουσιαστικά μια ταινία που, πίσω από το γκανγκστερικό της καμουφλάζ, μιλά με απαράμιλλη ευφράδεια για το πόσο κενές και άστοχες ακούγονται οι (πολιτικές) φανφάρες περί «ισότητας» και «ομοψυχίας», σε μια κοινωνία όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και όπου ο νόμος του ισχυρού θα εξακολουθεί να ισχύει για όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Χάρης Παπαπαναγιώτου