Hasta la vista

Τρεις 20χρονοι Βέλγοι φίλοι με ειδικές ανάγκες αποφασίζουν ένα road trip για την Ισπανία και ένα εξειδικευμένο σε άτομα με ειδικές ανάγκες πορνείο, ώστε να κάνουν για πρώτη φορά σεξ.

Όχι στη λύπηση, ναι στη λαχτάρα για ζωή

Ένας ανάπηρος, ένας τυφλός και ένας παραπληγικός ταξιδεύουν με προορισμό ένα ισπανικό θέρετρο για να κάνουν σεξ για πρώτη φορά. Μπορεί να ακούγεται σαν την αρχή από ένα ανέκδοτο για κάποιους που αρέσκονται να διασκεδάζουν με τέτοιου είδους αστεία, αλλά το "Hasta la vista", κάθε άλλο παρά ανέκδοτο είναι.

Λίγοτερο καλογυαλισμένο από τα "Intouchables" και "Sessions", αλλά εξίσου ουσιώδες και πολύ πιο πραγματιστικό, το φιλμ του 39χρονου Βέλγου Τζέφρι Εντχόβεν είναι ένας ύμνος στις ανάγκες των ανθρώπων με "special needs" που όμως έχουν μια χαρά "normal desires". Που δεν τους καλύπτει μια υποκριτική Παραολυμπιάδα και συμπεριφορές λύπησης 24/7, αλλά έχουν την ανάγκη να ρουφήξουν την ζωή και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερο πάθος από τον κάθε ένα από εμάς, δεδομένων των σοβαρών βιολογικών τους χάντικαπ που έχουν να ξεπεράσουν.

Και οι τρεις νεαροί ήρωες του φιλμ δεν δείχνουν βαλσαμωμένα πουλιά (όπως στην πλειονότητα των περιπτώσεων), αλλά μοιάζουν πολύ περισσότερο με κάθε 20άρη της ηλικίας τους: τις κουραστικές αρκετές φορές ψυχολογικές τους διακυμάνσεις, την δεδομένη τους ανωριμότητα, τις αγνές προθέσεις τους. Θέλουν να μεθύσουν, να κάνουν κάφρικες πλάκες, χαζομάρες, να θυμώσουν, να γελάσουν, χωρίς υπερπροστατευτικούς μανδύες και τα γονικά "μη" και "συγνώμη" και "δεν πειράζει" να τους περιχαρακώνουν τα όρια της politicaly correct συμπεριφοράς που "πρέπει" να έχουν.

Όχι, ο σκηνοθέτης -και προς τιμήν του- τους αφήνει απόλυτη ελευθερία, αλλά και ταυτόχρονα δεν τους χαρίζεται όταν κάνουν την επιπολαιότητα, ισορροπώντας ουσιαστικά μεταξύ της κωμωδίας και του δράματος, με κεντρομόλο δύναμη την συνοδό-νοσοκόμα τους. Παρ'όλα αυτά όμως δεν ρισκάρει καθόλου σεναριακά, καθώς όλα όσα συμβαίνουν είναι απολύτως προβλεπόμενα και προδιαγεγραμμένα, οπότε ίσως κάποιος να πει ότι βάζει αυτογκόλ.

Σκεφτείτε όμως μισό λεπτό ρε γαμώτο: είναι αναμενόμενα μεν όλα αυτά για εμάς, όχι όμως για τους τρεις ήρωές μας. Για αυτούς η αφύπνιση στα πραγματικά συναισθήματα και βιώματα είναι πρωτόγνωρη και αναμφίβολα συγκλονιστική.

Υ.Γ.: Βλέποντας κάτι τέτοιες ταινίες, σταματά και η κλάψα για "τις δύσκολες εποχές που ζούμε και δεν μπορούμε να τα φέρουμε πέρα".