Gravity

Οπτική πανδαισία

Ο Μεξικανός σκηνοθέτης στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια εδώ και επτά χρόνια και το αριστουργηματικό "Τα Παιδιά των Ανθρώπων", διαπραγματεύται εκ νέου υλικό επιστημονικής φαντασίας με τους δύο σταρ σε ρόλους αστροναυτών χαμένων στο συμπαντικό άπειρο όταν για κακή τους τύχη δέχονται αναπάντεχη επίθεση από διαστημικά σκουπίδια καθώς βγάζουν τα προς το ζην επιδιορθώντας ένα δορυφορικό τηλεσκόπιο. Ως εδώ καλά μιας και το μπάτζετ των $80 εκατομυρίων φρόντισε για απίθανα σπέσιαλ εφέ ικανά να μεταφέρουν και τον πιο δύσπιστο θεατή χιλιάδες μίλια πάνω από την επιφάνεια της Γης. Η τριαδιάστατη  - λες και είσαι εκεί - απεικόνιση είναι πράγματι εξαιρετική και ισορροπεί τις σεναριακές απιθανότητες και το μη τόσο επιστημονικό των διαστημικών περιπετειών του χολιγουντιανού δίδυμου που τα πάει ομολογουμένως καλά στο υποκριτικό μέρος με τη Σάντρα Μπούλοκ να παίρνει στους ώμους της την ταινία (χωρίς φυσικά ποτέ να πλησιάζει την  Ρίπλεϊ από το Άλιεν/1979 ως space woman) μα εκεί κάπου εμφανίζονται και τα προβλήματα.

Διότι όσο και να πασχίζει ο Κουαρόν να πείσει για το υπαρξιακό βάθος της ταινίας του, όσο και να κλείνει το μάτι στο θεατή με στυλιστικές, ηχητικές και φωτογραφικές αναφορές που δανείζονται στοχεία από το 2001 - Οδύσσεια του Διαστήματος/1968 ως το ντοκιμαντέρ For All Mankind/1989, η ιστορία που διηγείται είναι αδύναμη. Οι χαρακτήρες ΔΕΝ έχουν την ανάπτυξη που τους αξίζει, οι διάλογοι είναι ενίοτε βαρετοί και άσχετοι και το σασπένς που με κόπο χτίζει η πλοκή συχνά θυσιάζεται σε αφηγηματικούς συμβιβασμούς και ένα μάλλον προβλέψιμο τέλος. Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκοτίζεται κανείς με το αν η Σάντρα Μπούλοκ αιωρείται στο διάστημα, αν θα ζήσει ή θα πεθάνει και μια τέτοια αίσθηση την επιτείνει η έλλειψη κάποιου φιλοσοφικού νοήματος, ενός subtext ικανού να ανυψώσει τη δραματική αξία του φιλμ.

Δεν είναι κακή η ταινία, τονίζω εκ νέου πως αποτελεί οπτική πανδαισία, ωστόσο η βαρύτητά της γρήγορα εκμηδενίζεται από την ελαφρότητα του μπλοκμπάστερ χαρακτήρα της.

Mιχάλης Κωνσταντέλλης (6/10)

Αποστομωτικό, πρωτόγνωρο ταξίδι

“Διάστημα, το τελευταίο σύνορο”. “Στο διάστημα κανείς δεν μπορεί να ακούσει τις κραυγές σου”. “Χιούστον, έχουμε πρόβλημα”...

Στις παραπάνω ατάκες που έχουνε γράψει ιστορία στο χώρο των ταινιών που καταπιάνονται με το διάστημα, μπορούμε πλέον να προσθέσουμε και το... “μισώ το διάστημα!”, το οποίο ξεστομίζει η -πρωτάρα στους διαστημικούς περιπάτους- επιστήμονας της NASA δρ. Ράιαν Στόουν, σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της αναπάντεχης περιπέτειάς της.

Η ειρωνία είναι πως η συγκεκριμένη ατάκα ακούγεται σε μια ταινία, η οποία θα μας κάνει να ξανα-αγαπήσουμε τα φιλμ που διαδραματίζονται πέρα από την στρατόσφαιρα. Το “Gravity”, το οποίο σκηνοθετεί ο Αλφόνσο Κουαρόν, βασισμένος σε ένα σενάριο που συνυπογράφει παρέα με τον γιο του Γιόνας, αποτελεί ένα αφάνταστα ρεαλιστικό -για το είδος του-, φουλ συναρπαστικό, εντυπωσιακά πρωτοποριακό –στα ειδικά εφέ και την σκηνοθετική του προσέγγιση-, γνήσια συγκινητικό και καθόλα ψυχαγωγικό διαστημικό (μελό)δραμα, που για 90 ολόκληρα λεπτά σε αναγκάζει να παρακολουθείς αποσβολωμένος τα όσα θαυμαστά διαδραματίζονται επί της -μεγάλης, απαραιτήτως- οθόνης.

Ενα αριστοτεχνικό υπαρξιακό blockbuster με προφανείς, αλλά περίτεχνα δοσμένους συμβολισμούς, το οποίο καταφέρνει να μας μεταδώσει με μοναδικό τρόπο όλη εκείνη την απόγνωση που μπορεί να νιώθει κάποιος που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη γη, σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας και βουτηγμένος στο απόλυτο σκοτάδι, αποκομμένος από τους πάντες και τα πάντα και με μηδαμινές πιθανότητες επιβίωσης.

Πέρα απ' όλα τ' άλλα, όμως, πρόκειται και για μια ταινία, η οποία, από εκεί που μας έχει να απολαμβάνουμε εκστασιασμένοι τα αποστομωτικά, υποδειγματικά χορογραφημένα καδραρίσματα του πολύπειρου διευθυντή φωτογραφίας Εμανουέλ Λουμπέζκι, σταδιακά μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε να συμπάσχουμε πλήρως με τον αγώνα της δρος Στόουν να διατηρήσει τις αισθήσεις, το ηθικό, την ψυχραιμία και τη λογική της, αναζητώντας παράλληλα έναν καλό λόγο να παραμείνει ζωντανή. Φυσικά, όλα τα παραπάνω οφείλονται κατά ένα σημαντικό μέρος τους στην υπέροχη, υποδειγματικά "καλοζυγισμένη" ερμηνεία της Σάντρα Μπούλοκ, η οποία, συνεργαζόμενη άψογα με τον χαρισματικό Τζορτζ Κλούνεϊ (στο ρόλο του βετεράνου αστροναύτη Ματ Κοβάλσκι, μοναδικού “εμψυχωτή” της Στόουν), παραδίδει την -με διαφορά- κορυφαία και πλέον πολυσύνθετη ερμηνεία της καριέρας της, βαδίζοντας ολοταχώς για μία ακόμη υποψηφιότητα για το Oscar Α' ρόλου.

Να, λοιπόν, που υπάρχουν ακόμη κάποιες ταινίες που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πραγματική έκπληξη – πέρα από ένα σωρό ακόμη συναισθήματα. Να σε κάνουν να τις παρακολουθείς χωρίς να μπορείς να αρθρώσεις λέξη από το δέος και συνάμα να σκέφτεσαι διαρκώς μέσα σου “μα πώς το έκαναν αυτό;”.

Το “Gravity” είναι μια τέτοια ταινία. Την βλέπεις και νιώθεις να σε κατακλύζει ευγνωμοσύνη που, για μια ακόμη φορά, βρέθηκε κάποιος να σε παρασύρει σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι, προσφέροντάς σου μια πραγματικά αλησμόνητη εμπειρία. Μια ταινία, με την οποία ο Κουαρόν κερδίζει οριστικά και αμετάκλητα μια θέση στο Πάνθεον των οραματιστών του παγκόσμιου κινηματογράφου, πιστοποιώντας με πανηγυρικό τρόπο πως, όσον αφορά στα της 7ης Τέχνης, ακόμη έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας...

Χάρης Παπαπαναγιώτου (9/10)