ΕΑΤ PRAY LOVE

Η αλήθεια είναι πως πρέπει να συγκαταλέγεσαι στους fans του ομώνυμου best seller της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ ή έστω να γουστάρεις κάργα την Τζούλια Ρόμπερτς, προκειμένου να καταπιείς αμάσητα τα όσα «θαυμαστά» συμβαίνουν στο φιλμ-ποταμό του Ράιαν Μέρφι (Nip/Tuck, Glee). Με μια κεντρική ηρωίδα, η οποία, υπό νορμάλ συνθήκες, θα χαρακτηριζόταν τουλάχιστον… φαντασμένη καρα-εγωίστρια, μια διαρκή «προπαγάνδα» γύρω απ’ τα οφέλη του διαλογισμού (που καλό, πάντως, είναι να τελείται σε… κλιματιζόμενη αίθουσα), και μια – καθαρά τουριστικής προσέγγισης – περιήγηση σε εξωτικούς προορισμούς, η οποία ξεκινά από καταστάσεις του τύπου «περνάγαμε ωραία με τούτη την παρέα», για να καταλήξει στην αντίληψη (δια στόματος ξεδοντιάρη Ινδονήσιου guru) ότι, μέσες-άκρες, ο έρωτας σε καθιστά… ανισόρροπο, το Eat Pray Love θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί την αγαπημένη ταινία της… Κάρι Μπράντσο.
Αν και, έχω την αμυδρά υποψία, πως ούτε καν εκείνη δε θα άντεχε να παρακολουθεί επί 2+ ώρες τους πάντες, σχεδόν, να κανακεύουν και να εξυμνούν την «οσκαρούχο» πρωταγωνίστρια, ενώ αναζητά το γλυκό μυστικό της ζωής σε… ένα πιάτο μακαρόνια!

Xάρης Παπαπαναγιώτου