Darling Companion

Κρίμα το καστ

«Γιατί;». Αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που εύλογα μπορεί να κάνει κάποιος αποχωρώντας από την αίθουσα προβολής της ταινίας “Darling Companion” και όχι άδικα καθώς, μπαίνοντας στην αίθουσα πριν ακόμα από την έναρξη της προβολής, έχεις προετοιμάσει τον εαυτό σου ότι κατά πάσα πιθανότητα θα παρακολουθήσεις μία τουλάχιστον συμπαθητική - αν όχι καλή - ταινία, λόγω των συντελεστών αλλά και της θεματολογίας της, με αποτέλεσμα να σε περιλούζει η απογοήτευση – αν είσαι δε και σινεφίλ αντιδράς όπως κάνουν οι Σεφ όταν βλέπουν να πετούν «καλά υλικά» στα σκουπίδια, εκνευρίζεσαι.

Και εξηγούμαι.

Ο Λόρενς Κάσνταν, μπορεί ως σκηνοθέτης να είναι άλλοτε συμπαθητικός (βλ. “French Kiss”, “Grand Canyon”), άλλοτε πολύ καλός (βλ. “The Accidental Tourist”) κι άλλοτε πάλι αδιάφορος (βλ. “Dreamcatcher”), ως σεναριογράφος όμως κάνει σχεδόν πάντα αξιόλογη δουλειά. Λοιπόν, όχι εδώ (σίγουρα μερίδιο ευθύνης έχει και η Μεγκ Κάσνταν που συνυπογράφει το σενάριο). Το εν λόγω σενάριο μπάζει από παντού. Κατ’ αρχήν, ενώ κατά τις πρώτες σκηνές σου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για “doggie movie” (προσωπικά τις απολαμβάνω σχεδόν όλες), τελικά δεν πρόκειται καθόλου για αυτό (πόσο διαφορετική θα ήταν η ταινία αν βλέπαμε λίγο παραπάνω το Freeway), αλλά για τις ανθρώπινες-οικογενειακές σχέσεις και τις δυσκολίες που αυτές αντιμετωπίζουν στην σύγχρονη μικροαστική ζωή (τι πρωτότυπο;).

Αυτό δε θα ήταν κακό αν τουλάχιστον οι χαρακτήρες προλάβαιναν να αναπτυχθούν και οι μεταξύ τους σχέσεις να εξελιχθούν (πάρε για παράδειγμα το μόλις και μετά βίας συμπαθητικό χαρακτήρα του Κέβιν Κλάιν που αποκαλύπτει τα βαθειά κρυμμένα «καλά» του συναισθήματα τόσο ξαφνικά που δεν μπορεί να σε πείσει πόσο μάλλον να σε συγκινήσει). Κρίμα που το τόσο καλό καστ δεν καταφέρνει να σώσει την κατάσταση. Όσο εκείνοι ψάχνουν το Freeway, εσύ ψάχνεις την έξοδο κινδύνου για να γλυτώσεις από τη βαρεμάρα. Απλά χλιαρό.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη