The Artist

Η ασπρόμαυρη γοητεία του κλασικού

Φτιαγμένο σαν να ήταν... χτες, το «Artist» είναι βωβό, ασπρόμαυρο και τοποθετημένο στα 1927. Χωρίς περιττά φτιασίδια, με τεχνική από τα παλιά και όλα τα συστατικά του κλασικού Χόλιγουντ σε παράταξη (από τα κωμικά γκαγκ μέχρι το συγκινητικό love story), το φιλμ του Μισέλ Χαζαναβίσιους είναι ένα γνήσιο αριστούργημα (ίσως το κορυφαίο της χρονιάς αν και είναι νωρίς ακόμη), από αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή.

Σκηνοθέτης των ανάλαφρων αλλά πετυχημένων εμπορικά κατασκοπικών κωμωδιών «OSS 177: Αποστολή στο Κάιρο» και «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το Ρίο» o Χαζαναβίσιους, επιμένει στη γοητεία του παλιού, καταθέτοντας αυτή τη φορά τη λατρεία του για το κλασικό Χόλιγουντ. Μόνο έτσι μπορεί να φτιαχτεί μια ταινία υψίστης πνοής: με λατρεία και κατάθεση ψυχής.

Ταινία- όνειρο, τρυφερή κι αφοπλιστική, αφηγείται την ιστορία ενός σταρ του βωβού κινηματογράφου που ερωτεύεται μια άσημη χορεύτρια. Με την έλευση του ομιλούντος σινεμά, ο σταρ πέφτει στην αφάνεια ενώ η χορευτρία γίνεται διάσημη. Παλιά το ζητούμενο ήταν η συγκίνηση, σήμερα ο κυνισμός βασιλεύει, είναι σαν να μάς λέει ο ευαίσθητος «Αρτίστας» του γαλλοθρεμμένου σκηνοθέτη που δίνει την ευκαιρία στον Ζαν Ντιζαρντέν, το μόνιμο συνεργάτη του δηλαδή και απολαυστικό πράκτορα OSS, να φτιάξει ένα πορτρέτο- έκπληξη που βραβεύτηκε στις Κάνες.

Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε πολλές σελίδες με τις αρετές του φιλμ: για το πόσο κλασικό και μοντέρνο είναι μαζί, για την υπέροχη νοσταλγία του που λειτουργεί ως φόρος τιμής στο παλιό Χόλιγουντ, για τις αναλογίες με το σήμερα (από το Κραχ του 30 στην παγκόσμια κρίση), για τη μαγική αύρα του κ.ο.κ. Και πάλι λίγα θα ήταν!

Kωσταντίνος Καϊμάκης