Mαρί-Ζοζέ Κροζ: "Θέλω ποιότητα στις δουλειές μου!"

Published: 11 Apr 2011, 00:02

Η Μαρί-Ζοζέ Κροζ, εκτός από μια εντυπωσιακά γοητευτική γυναίκα,
είναι αναμφισβήτητα και η σπουδαιότερη Καναδή ηθοποιός του καιρού μας.
Πρόσφατα βρέθηκε ανάμεσά μας ως καλεσμένη του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου,
στο πλαίσιο της προώθησης της νέας της ταινίας, «Θέα στη Θάλασσα»,
σε σκηνοθεσία Νικόλ Γκαρσιά. Στα περίπου 25’ που μου αφιέρωσε για τη συνέντευξη που ακολουθεί,
πρόλαβα – μεταξύ άλλων – να διαπιστώσω πως, το ζεστό της χαμόγελο είναι πέρα για πέρα αληθινό...

-Τι θεωρείτε ότι ήταν εκείνο που είδε σε σας η Νικόλ Γκαρσιά ώστε να σας επιλέξει για το βασικό γυναικείο ρόλο του «Θέα στη Θάλασσα»;

Να σου πω την αλήθεια δεν είμαι και τόσο σίγουρη, καθώς προέβη σε αρκετές αλλαγές πάνω μου. Μου ζήτησε, για παράδειγμα, να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά μου, τη χροιά της φωνής μου, το περπάτημά μου... Αφού αναρωτήθηκα κι εγώ η ίδια πως και δεν επέλεξε μια ηθοποιό που να είναι πιο κοντά στο προφίλ του εν λόγω χαρακτήρα. Ίσως να ήταν καλύτερα να ρωτήσεις εκείνη γι’ αυτό. Πιθανόν, πάντως, η επιλογή της αυτή να έχει να κάνει με στοιχεία της πλοκής, τα οποία αφορούν σε κάποιες «μεταμορφώσεις» - εσωτερικές και εξωτερικές – οι οποίες συμβαίνουν στην ηρωίδα.

-Το Variety, στην κριτική του της ταινίας, επισημαίνει πως έχει κοινά στοιχεία με το «Δεσμώτη του Ιλίγγου» του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Πιστεύετε ότι ισχύει κάτι τέτοιο?

Δε νομίζω. Ακόμη και το γεγονός ότι εμφανίζομαι με ξανθό μαλλί στην ταινία, εξυπηρετεί τη δραματουργία της. Μάλλον, όποιος το έγραψε, βιάστηκε να βγάλει συμπεράσματα. Ίσως και να είμαι λίγο «χαζή», αλλά δεν μπορώ να πω ότι εντόπισα κάποια σχέση ανάμεσα στις δύο ταινίες. Άλλωστε ανήκουν και σε διαφορετικά είδη. Απ’ την άλλη, θα μπορούσαμε να το εκλάβουμε ως ένα είδος κομπλιμέντου, αλλά, ακόμη κι έτσι, δε νομίζω ότι... σώζεται η κατάσταση.

-Ποιο θεωρείτε πως είναι το βαθύτερο νόημα της ταινίας;

Για μένα προσωπικά είναι μια ταινία για τη μνήμη, την παιδική ηλικία και το πως οι όμορφες, αλλά και οι άσχημες αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, καθώς μεγαλώνουμε. Και, αν σκεφτείς, πως στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με άτομα που έχουν γεννηθεί σε μια ξένη χώρα και αναγκάζονται σε πολύ μικρή ηλικία να την εγκαταλείψουν υπό πολύ άσχημες συνθήκες, καταλαβαίνεις πόσο πολύ τους έχει σημαδεύσει αυτό για την υπόλοιπη ζωή τους.

-Σας έχουμε δει σε ταινία που καταπιάνεται με τη γενοκτονία των Αρμενίων («Αραράτ», 2002). Σε ταινία εμπνευσμένη από τα γεγονότα που ακολούθησαν το τρομοκρατικό χτύπημα στην Ολυμπιάδα του Μονάχου το ’72 («Μόναχο», 2005). Τώρα σας βλέπουμε σε μια ταινία που εμμέσως πλην σαφώς σχετίζεται με τη Μάχη της Αλγερίας. Πόσο πολιτικοποιημένο άτομο θεωρείτε τον εαυτό σας;

Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Έχω αναρωτηθεί και η ίδια κατά καιρούς και ομολογώ πως, όσον αφορά στην καθημερινότητά μου, δεν μπορώ να πω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν πολυασχολούμαι με τις πολιτικές εξελίξεις. Στο σινεμά, ωστόσο, πάντα το βρίσκω ενδιαφέρον να καταπιάνομαι με ιστορίες που παρουσιάζουν έντονο ιδεολογικό, πολιτικό ή ανθρωπιστικό ενδιαφέρον. Μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν κάτι να πουν, που επαναπροσεγγίζουν σημαντικά ιστορικά γεγονότα και ρίχνουν φως σε άγνωστες πτυχές τους. Στο «Αραράτ» για παράδειγμα, μου άρεσε πολύ το ότι ουσιαστικά μιλούσε για την «αποσιώπηση» του γεγονότος της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στο «Θέα στη Θάλασσα» από την άλλη, η βασική ιστορία λειτουργεί, κατά κάποιο τρόπο, ως μεταφορά πάνω στο πως η εξορία επέδρασε στον ψυχισμό του κεντρικού ήρωα. Όπως, δηλαδή, αναγκάστηκε μικρός να αφήσει πίσω του τον τόπο όπου γεννήθηκε, κατά ανάλογο τρόπο, μετά από χρόνια συνειδητοποιεί πως έχει απωλέσει ένα σημαντικό κομμάτι από τις μνήμες της παιδικής του ηλικίας. Γιατί, η παιδική ηλικία είναι ένας τόπος στον οποίο, όσο κι αν προσπαθούμε, δυστυχώς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε. Μου αρέσουν οι ταινίες οι οποίες χρησιμοποιούν μεγάλα ιστορικά γεγονότα για να μιλήσουν για προσωπικές ιστορίες.

 

-Δεν είναι λίγες οι φορές που σας έχουν σκηνοθετήσει γυναίκες. Έχετε αντιληφθεί μια διαφορετικού είδους αντιμετώπισή σας από μέρους τους, εν σχέση με το πώς σας αντιμετωπίζουν οι άρρενες συναδέλφοι τους;

Θεωρώ πως, ειδικά οι γυναίκες σκηνοθέτριες, υποσυνείδητα έστω, βασίζονται σχεδόν πάντα σε προσωπικά τους βιώματα όταν γυρίζουν μια ταινία. Και ο βασικός γυναικείος ρόλος είναι συνήθως μια «προέκταση» της προσωπικότητας της εκάστοτε σκηνοθέτριας. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι που, ως πρωταγωνίστρια, σου δημιουργεί ένα έντονο αίσθημα ευθύνης απέναντί της. Στην προκειμένη περίπτωση, από την πρώτη κιόλας στιγμή ένιωσα πως η Νικόλ είχε μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το πως θα έπρεπε να προσεγγίσω το ρόλο μου, επειδή, προφανώς, η πηγή έμπνευσής του αποτελούσε ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι του εαυτού της.

-Σας βλέπουμε συχνά σε ρόλους μοιραίων γυναικών, οι οποίες αναστατώνουν ποικιλοτρόπως τις ζωές των «δύστυχων» ανδρών. Πόση σχέση έχετε με αυτές τις γυναίκες στην πραγματικότητα;

Το «περίεργο» με τη δουλειά του ηθοποιού, είναι πως τις περισσότερες φορές καταλήγουμε να υποδυόμαστε ρόλους, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με το ποιοί είμαστε στην πραγματικότητα. Και η αλήθεια είναι πως ουδεμία σχέση έχω με τις γυναίκες που ανέφερες. Εντούτοις, ίσως να αντιπροσωπεύουν κάποιο κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο αποφεύγω να εκφράσω στον προσωπικό μου βίο. Στα πλαίσια της υποκριτικής, ωστόσο, και αναλόγως των περιστάσεων, ενδέχεται να αναδυθεί στην επιφάνεια. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του να είσαι ηθοποιός: μπορείς να γίνεις όποιος θέλεις! Δε είναι ότι δε βάζω και στοιχεία από εμένα στους ρόλους που υποδύομαι, αλλά, όχι – «μοιραία» γυναίκα δεν είμαι με τίποτα. Ούτε καν «μυστηριώδης», όπως συνηθίζουν να με αποκαλούν διάφοροι. Θεωρώ πως είμαι ένας πρόσχαρος, φιλικός, ιδιαίτερα επικοινωνιακός άνθρωπος. Εν ολίγοις, καμία σχέση με μυστηριώδης...

-Το γεγονός ότι είστε υιοθετημένη είναι, ενδεχομένως, ο κατεξοχήν λόγος, για τον οποίον επιλέξατε να κάνετε κάτι ιδιαίτερο στη ζωή σας, όπως το να γίνετε ηθοποιός;

Δε θα το ’λεγα... Απ’ την άλλη, βέβαια, το γεγονός ότι είμαι υιοθετημένη, θέτει σαφώς το ζήτημα της ταυτότητας. Το να είσαι υιοθετημένος σημαίνει πως δεν ανήκεις πουθενά συγκεκριμένα. Έχεις την αίσθηση πως είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες, καλό ή κακό, καθώς δεν χρειάζεται να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, παρά μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που κατάφερα μετά από 30 χρόνια διαμονής στον Καναδά, όπου και γεννήθηκα, να φύγω και να εγκατασταθώ στη Γαλλία, χωρίς να νιώσω ότι αφήνω κάτι σημαντικό πίσω, αφού, ουσιαστικά δεν έχω δική μου οικογένεια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως τελικά μέσα μου να ένιωθα πάντα την ανάγκη να γίνω «κάποιος». Να δημιουργήσω κάτι, να αφήσω κάτι πίσω μου για να με θυμούνται, όταν δε θα είμαι πια εδώ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν παιδιά, έχουν γονείς, εγώ όμως είμαι μόνη μου. Κι αυτό είναι κάτι που όντως με ωθεί να θέλω να δημιουργήσω, να αφήσω με κάποιον τρόπο το στίγμα μου σ’ αυτόν τον κόσμο – ένα είδος «κληρονομιάς» από μέρους μου, όσο πομπώδες κι αν ακούγεται αυτό...

-Έχετε μετανιώσει για κάποιες επιλογές σας στη μέχρι τώρα καριέρα σας;

Υπάρχουν καμιά-δυο ταινίες, τις οποίες θα προτιμούσα να είχα αποφύγει. Μετάνιωσα που τις έκανα, καθώς δε μου προσέφεραν τίποτα απολύτως. Ήταν χάσιμο χρόνου. Και το χειρότερο είναι πως απογοήτευσα και ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν σε μένα. Δεν αναφέρομαι σε ταινίες που απέτυχαν εμπορικά ή καλλιτεχνικά. Αναφέρομαι σε ταινίες, οι οποίες για τον έναν ή τον άλλο λόγο απέτυχαν να με κάνουν να θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Πάντως δεν πιστεύω τόσο στην επιλογή, όσο στη μοίρα...

-Πώς νιώθετε που είστε ένα από τα κορυφαία… εξαγώγιμα προϊόντα της πατρίδας σας;

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Δεν ξέρω τι να πω πάνω σ’ αυτό... Υπάρχουν τόσοι πολλοί ιδιαίτερα ταλαντούχοι καλλιτέχνες με καταγωγή από τον Καναδά, που οπωσδήποτε το εκλαμβάνω ως μεγάλη τιμή να με θεωρούν έναν από αυτούς. Αγαπώ την πατρίδα μου και χαίρομαι όταν η αξία κάποιων συμπατριωτών μου αναγνωρίζεται και σε παγκόσμιο επίπεδο. Προσωπικά, όταν παίζω σε μια ταινία, εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μπαίνω όσο το δυνατόν βαθύτερα στο πετσί του ρόλου και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, ώστε να δικαιώνω καταρχάς εκείνους που με προσέλαβαν και στη συνέχεια το – όποιο – κοινό μου. Και το γεγονός ότι παίζω σε ταινίες που προβληματίζουν τους θεατές, που τους προσφέρουν τροφή για σκέψη, πιστεύω πως βοηθά στο να τους απογοητεύω σπανίως. Όπως τότε που ήμουν μικρή και έτρεχα στο σινεμά γεμάτη αγωνία, για να παρακολουθήσω τις νέες ταινίες της Ιζαμπέλ Ατζανί, της Ιζαμπέλ Ιπέρ ή της Ρόμι Σνάιντερ (με τις ταινίες της οποίας εξακολουθώ να πλαντάζω στο κλάμα όποτε τις βλέπω). Υπήρχαν φορές που οι ταινίες τους με απογήτευαν – οι ίδιες, όμως, ποτέ. Αυτό ακριβώς προσπαθώ να πετυχαίνω μέσα από τις ερμηνείες μου...

-Μετά από 20 χρόνια στο χώρο, έχετε χτίσει μια ιδίατερα αξιόλογη καριέρα. Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας για το μέλλον;

Δε θα έλεγα ότι ακολουθώ κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στην καριέρα μου, πέρα από το γεγονός ότι πάντα προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό με το υλικό που έχω στα χέρια μου. Δεν είμαι φιλόδοξη, απλώς προσπαθώ να περνάω καλά κάνοντας αυτό που με ευχαριστεί περισσότερο. Ίσως να υπάρχουν και καλύτεροι ρόλοι «εκεί έξω», εμένα όμως μου αρκεί να είμαι καλή σ’ αυτό που κάνω. Δεν είμαι και πολύ διεκδικητική ως άτομο, δεν είναι στη φύση μου. Φυσικά και θα μου άρεσε να παίξω σε μια μεγάλη παραγωγή, όπως ο «Σκοτεινός Ιππότης», για παράδειγμα, αρκεί να μου προσφερόταν ένας αντίστοιχος ρόλος. Κι ας μην είναι και τόσο του γούστου μου. Ως ηθοποιός, άλλωστε, μπορώ να «μεταλλαχθώ» ανάλογα με τις ανάγκες μιας ταινίας, είτε μιλάμε για περιπέτεια είτε για κωμωδία. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα. Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήθελα πολύ να παίξω σε μια κωμωδία ή σε μια ρομαντική κομεντί. Αρκεί, βέβαια, να είναι... ποιοτική!

Συνέντευξη στον Χάρη Παπαπαναγιώτου

Φωτό: Κωνσταντίνος Μπέκας


 

Πρώτη δημοσίευση: 11 Apr 2011, 00:02
Ενημέρωση: 13 Apr 2011, 17:27

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
21 hours

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos