Κέιτ Σόρτλαντ: "Ταυτίστηκα με την ιστορία της Lore"

Published: 19 Mar 2013, 03:03

H Κέιτ Σόρτλαντ είχε εντυπωσιάσει με το προ 9ετίας ντεμπούτο της, "Sommersault" σαρώνοντας όλα τα βραβεία που υπήρχαν στην Αυστραλία εκείνη τη χρονιά, ενώ κανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών το 2004, στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Η 45χρονη Αυστραλέζα σκηνοθέτιδα επανέρχεται με το σκληρό δράμα ενηλικίωσης, "Lore" που πήρε βραβείο κοινού στο Λοκάρνο, προβλήθηκε (και άρεσε) στη Θεσσαλονίκη και βρήκε τον δρόμο για τις ελληνικές αίθουσες. Η ίδια μοιράστηκε τις σκέψεις της.

Όταν πρωτοδιάβασα το ‘The Dark Room’ , αντήχησε μέσα μου σε πάρα πολλά επίπεδα. Οι τρεις διαφορετικές ιστορίες στο μυθιστόρημα, κάνουν την ιστορία βιωματική και οικεία, καθώς καθεμία από αυτές, είναι ειπωμένη από την προοπτική ενός νεαρού ατόμου, που προσπαθεί να εκλογικεύσει τη φασιστική Γερμανία. Οι μάχες που δίνουν οι χαρακτήρες είναι ενοχλητικές αλλά και συγκινητικές. Με συνάρπασε ο εσωτερικός κόσμος της Λορ, ένα τρομακτικό μέρος με έναν παράξενο συνδυασμό βεβαιότητας κι αμφιβολίας. Το βιβλίο μου το έδωσε ο παραγωγός Πολ Γουέλς, αφού είδε την πρώτη μου ταινία, Somersault στο Εδιμβούργο. Η Λιζ Γουάτς, η παραγωγός μου στην Αυστραλία είχε χαρίσει το ίδιο βιβλίο στο σύζυγο μου λίγους μήνες πριν ως δώρο γενεθλίων. Ήταν μια απρόσμενη συγκυρία.

Η Ρέιτσελ γράφει αποσπασματικά έντονες παρατηρήσεις χωρίς σχολιασμό. Ήταν τρομακτικό να μεταφερθεί το μυθιστόρημα στην μεγάλη οθόνη, καθώς δε βγάζει συμπεράσματα. Ταυτίστηκα με την ιστορία, γιατή ήξερα πως είναι να είσαι το παιδί αυτουργών. Η αποικιακή ιστορία της Αυστραλίας είναι ένα μεγάλο ενοχικό κεφάλαιο, αλλά έχοντας ζήσει στη Νότιο Αφρική και τη Γερμανία, συχνά αναρωτιέμαι αυτά τα πράγματα. Τι θα έκανα εν μέσω γενοκτονιών και τρόμου; Θα σήκωνα ανάστημα για τους αδύναμους, θα στεκόμουν σιωπηλά και θα παρακολουθούσα, ή ακόμα χειρότερα, θα γινόμουν συνένοχος;

Η ιστορία είναι επίσης οικεία για μένα, γιατί η εβραϊκή οικογένεια του άντρα μου, έφυγε από το Βερολίνο το 1936. Είναι οι οικογενειακές φωτογραφίες του, αυτές που φαίνονται στο πορτοφόλι του Τόμας στην ταινία. Και είναι οι ιστορίες της γιαγιάς του που με συνδέουν με τη Λορ, που με κάνουν να θέλω να κατανοήσω αυτούς του σκοτεινούς και επίπονους καιρούς. Παρ’ όλο που δε μιλάω Γερμανικά, πίστευα ότι η ταινία πρέπει να γίνει σ’ αυτή τη γλώσσα για να είναι αληθοφανής. Δούλεψα με το γερμανό διορθωτή μου στο σενάριο Φραντ Ρόντενκίρχεν, και πήρα συνεντεύξεις από ηλικιωμένους βερολινέζους, παλιότερα μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας οι ιστορίες και οι συμπεριφορές τους, ακόμα και η νοσταλγία τους με βοήθησαν να κατανοήσω τη Λορ.

Η έρευνα που έκανα, ειδικά αυτή για τα Τάγματα Θανάτου (Άινζατσγκρουπεν) στη Λευκορωσία, ήταν πολλές φορές δυσβάσταχτη. Τα θύματα για μένα ήταν πάντα έξω από το κάδρο. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κάνω την ταινία. Η Λορ και τα αδέρφια της, είναι τα προνομιούχα παιδιά ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου των Ες Ες, που συμμετείχε σε γενοκτονίες στη Λευκορωσία. Ενώ αυτά παίζουν κουτσό, τα παιδιά σε ολόκληρη την Ευρώπη δολοφονούνται. Η οικογένεια της βρίσκεται στο απυρόβλητο, έως ότου ο πατέρας της επιστρέφει από την ανατολή το 1945. Το 1939, ήταν ήρωας πολέμου, το 1945 που ξεκινά η ταινία, είναι εγκληματίας. Ήθελα να κατανοήσω τι μπορεί να κάνει αυτό στην ψυχολογία ενός παιδιού. Πως μεγαλώνει ένας άνθρωπος γνωρίζοντας ότι οι πιο κοντινοί τους άνθρωποι έχουν διαπράξει ανεκδιήγητα εγκλήματα και ότι οι γενοκτονίες γινόντουσαν εν μέσω της καθημερινότητας τους.

Αυτό που με τράβηξε στη Λορ, και μερικές φορές με απωθούσε και με εξόργιζε ταυτόχρονα, ήταν η ευκαιρία να σκαλίσω τις γκρίζες ζώνες. Η Λορ έχει πίστη σε μια από τις πιο αποκρουστικές και καταστροφικές πολιτικές ιδεολογίες όλων των εποχών. Ήθελα να κατανοήσω την έλλειψη της συναίσθησης της, τη ρομαντική της αποφασιστικότητα να εξακολουθεί να πιστεύει σε αυτό, ακόμα και όταν η Γερμανία έχει ηττηθεί. Ο Χίτλερ για εκείνη ήταν πατρική φιγούρα, πέρα από ηγέτης της. Όπως είχε πει ο ίδιος “ Οι αδύναμοι πρέπει να απομακρυνθούν. Θέλω δυνατούς νέους και νέες που μπορούν να αντέξουν τον πόνο». Η Λορ θεωρεί καθήκον της να κουβαλήσει αυτό τον πόνο χωρίς να διαμαρτύρεται. Ήθελα να καταλάβω τον αγώνα της με τη δική της ανθρωπιά και την αίσθηση του ανήκειν. Ο υπόλοιπος κόσμος για εκείνη δεν καταλαβαίνει τα δεινά της οικογένειας της. Μέσα στην απομάκρυνση της υπάρχει μια βεβαιότητα, είναι σίγουρα χαμένη αλλά γνωρίζει κάτι για την τρομερή αλήθεια πλέον. Έχει διδαχτεί να μην αμφισβητεί ποτέ αλλά να υπακούει. Μέχρι να τελειώσει η ιστορία, είναι γεμάτη ερωτηματικά που δε θα λυθούν ποτέ. 

Πρώτη δημοσίευση: 19 Mar 2013, 03:03
Ενημέρωση: 19 Mar 2013, 03:09

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
21 hours

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos