"Οpera". REVIEW.

Ο ερωτισμός και οι σαδομαζοχιστικές τάσεις είναι τα βασικά στοιχεία στην “Opera”, που είναι στη σειρά η δέκατη ταινία του Αρτζέντο. Ο ερωτισμός όμως δε συνοδεύεται και από ερωτική πράξη (τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια) καθώς η ταινία γυρίστηκε σε μία εποχή που το AIDS ήταν σε έξαρση και ο Αρτζέντο ήθελε να κάνει μία νύξη (κοντινό στο χέρι του δολοφόνου που πάνω από το γάντι φοράει ένα πλαστικό ακόμα).

Η Betty (Cristina Marsillach) παρόλα αυτά αντιδρά σα μία γυναίκα που έχει πέσει θύμα βιασμού (δε θέλει καν να μιλά για αυτό που της έχει συμβεί – θέλει μόνο να το ξεχάσει). Ο Αρτζέντο φημίζεται για την ιδιαίτερη αισθητική του αν και εδώ απουσιάζουν τα συνηθισμένα έντονα χρώματα. Κατά τα άλλα, είναι μία ταινία τρόμου στο δικό του στυλ που είτε το αγαπάς είτε το μισείς.

Τι λάτρεψα: Σκηνές στην Teatro Regio Opera House της Parma μέσα από το μάτι του κορακιού.

Τι μίσησα: Το τέλος

Τι δε θα ξεπεράσω: Τις βελόνες που έβαζε ο δολοφόνος κάτω από τα μάτια της Betty για να την αναγκάζει να παρακολουθεί τους φόνους από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να μπορεί να κλείσει τα μάτια της. (τρικ που σε κάνει σα θεατή να φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου κατά τη διάρκεια της ταινίας).

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη