Κρίμα ρε Λεωνίδα, μας λείπεις ήδη...

Μόλις πριν από λίγο έμαθα ένα νέο που με στενχοχώρησε αφάνταστα. Ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου, αιθουσάρχης, ιδιοκτήτης του Τριανόν της οδού Κορδιγκτώνος (που λειτουργούσε από το Νοέμβριο του 1960), σκοτώθηκε αργά χθες βράδυ, σε τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή του στη οδό Αχαρνών, σε ηλικία μόλις 51 ετών.

Ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ένας πραγματικός αγωνιστής υπέρ των ταινιών τέχνης, ένας υπέρμαχος (και συμπαραστάτης) κάθε νέας προσπάθειας που έκανε τα βήματά της στον χώρο ("θα στηρίξω όσο μπορώ, από τη στιγμή που βλέπω μεράκι και καύλα για το σινεμά", συνήθιζε να λέει...), ένας άνθρωπος με ανεξάντλητες ιδέες, με όραμα για τον χώρο.

Ένας επαγγελματίας (ή μάλλον ρομαντικός με την καλή έννοια) και ακούραστος εργάτης του κινηματογράφου, με πολλές ιδέες, δεν το έβαζε ποτέ κάτω, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που η κρίση απειλούσε να κλείσει το Τριανόν (όπως και σχεδόν κάθε συνοικιακό κινηματογράφο): προβολές βωβών ταινιών με ζωντανή μουσική υπόκρουση, θεατρικές παραστάσεις, παιδικές εκδηλώσεις, συναυλίες, αφιερώματα για σκληροπυρηνικούς σινεφίλ, έως και συνέδρια ποίησης και λογοτεχνίας.

Και φυσικά, το καμάρι του, την μετατροπή της αίθουσας του Τριανόν σε θερινή με τα άσπρα/μπλε καθίσματα και την συρόμενη οροφή (και τις μαγικές σινεφίλ βραδιές κάτω από τ'αστέρια...).

Το πάλευε με όλες του τις δυνάμεις, τόσο εκεί όσο και στο Ίλιον και την Ταινιοθήκη (δική του ιδέα η ανακίνιση της καλοκαιρινής αίθουσας), όπου επίσης είχε επαγγελματική σχέση, αυτός ο υπέροχος, απλός άνθρωπος, ο καλοσυνάτος φίλος, ο τρυφερός οικογενειάρχης (άφησε πίσω του τρια μωρά παιδιά).

Και όσο σκέφτομαι ότι είχε σχεδόν αποφασίσει να μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο για την οικογένειά του, σχεδόν εξοργίζομαι που δεν πρόλαβε γιατί το ανέβαλε συνεχώς "μήπως και...".

Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος που θα λείψει τρομερά.

Είναι πάρα πολύ κρίμα, έφυγε πολύ άδικα, δεν μπορώ να το πιστέψω.

Φίλε Λεωνίδα, καλό σου ταξίδι.

Απόστολος Κίτσος