"Stay close": Απροβλημάτιστο binge-watching

Σύνοψη: Η φαινομενικά ειδυλλιακή οικογενειακή ζωή της Megan (Cush Jumbo) ανατρέπεται βίαια, όταν παραμονές του γάμου της με τον επί 17 χρόνια σύντροφό της και πατέρα των 3 παιδιών της, δέχεται μια ανώνυμη κάρτα με όνομα παραλήπτη ‘Cassie’.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Λίγο αργότερα, θα διαπιστώσει πως καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν της κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν, καθώς πρόσωπα και γεγονότα της παλιάς της ζωής φαίνεται να συνδέονται με δύο τρέχουσες υποθέσεις εξαφανίσεων νεαρών ανδρών που ερευνά η αστυνομία, αλλά και με μία παλαιότερη εξαφάνιση.Κοινός παρονομαστής και των τριών υποθέσεων το ότι οι αγνοούμενοι εθεάθησαν για τελευταία φορά στις 16 Απριλίου.

Άποψη: Είναι κοινό μυστικό πως στο πρόσφορο έδαφος του Netflix ευδοκιμεί ένας σημαντικός αριθμός σειρών- ή μίνι σειρών εν προκειμένω- προορισμένων για μαζική κατανάλωση, ως προτάσεις για να περάσει ευχάριστα η ώρα, κατά κανόνα εύπεπτες, που σίγουρα δεν σου αφήνουν κάποιο ισχυρό αποτύπωμα για πολύ καιρό μετά την τελευταία θέασή τους.Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία συγκαταλέγεται και το Stay close.

Αν και διαθέτει ένα ensemble cast που σε γενικές γραμμές αποδίδει πειστικά τους ρόλους του (Cush Jumbo, Richard Armitage, James Nesbitt, Eddie Izzard, Sarah Parish μεταξύ άλλων), η σειρά δεν λειτουργεί στο βαθμό που θα έπρεπε και το παραγόμενο αποτέλεσμα φτάνει στο θεατή κάπως ασύνδετο κι αποπροσανατολισμένο.Σε αυτό σίγουρα παίζει ρόλο και η πολυπρόσωπη πλοκή, που κληροδοτήθηκε στους δημιουργούς της σειράς από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Harlan Coben πάνω στο οποίο βασίστηκε η τελευταία, με αποτέλεσμα να πρέπει να αναπτυχθούν πολλές υποπλοκές ταυτόχρονα.Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αυτές παρουσιάζονται δεν δίνει την αίσθηση ότι το δέσιμό τους είναι επαρκώς συνεκτικό και οργανικό αλλά περισσότερο ότι πρόκειται για ένα μηχανικό παζλ με πολλά ανοιχτά μέτωπα.

Ένα άλλο μειονέκτημα της σειράς είναι η απουσία μιας ενιαίας υφολογικής ταυτότητας, καθώς προσπαθεί να συνδυάσει αρκετά genres και να ενσωματώσει ετερόκλητα μεταξύ τους συστατικά.Ενώ θεωρητικά διαθέτει ως πρώτη ύλη κι αφορμή για την εκτύλιξη της ιστορίας μια αστυνομική whodunit πλοκή, ήδη από τους τίτλους αρχής διακρίνεται η πρόθεση να ακολουθήσει τα μονοπάτια μιας πιο pop/pulp αισθητικής (το soundtrack των τίτλων είναι μια beatάτη διασκευή του You don’t own me).Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό και μάλιστα σε μια πλατφόρμα όπως το Netflix, που απευθύνεται σε τόσο ευρύ κοινό, σίγουρα ένα πιο εξωστρεφές ύφος δείχνει πιο ελκυστικό οπτικά, σε σύγκριση με τη συνήθη βλοσυρότητα κι εγκεφαλικότητα των καθαρόαιμων αστυνομικών σειρών.

Αυτό το πάντρεμα αστυνομικού σεναρίου και video clip αισθητικής όμως, σε συνδυασμό με ορισμένες φαρσικές, σουρεάλ πινελιές (όπως ο ‘Ken’ κι η ‘Barbie’, οι μυστηριώδεις εντολοδόχοι των ‘κακών’ που βασανίζουν και ξεφορτώνονται μάρτυρες, αφού πρώτα έχουν εκτελέσει χορογραφίες σε στυλ μαθητικών μιούζικαλ), αφήνει εν τέλει τη γεύση ενός κολάζ από ετερογενή στοιχεία που δεν ‘κουμπώνουν’ αρμονικά σ’ ένα σύνολο.Έτσι, η σειρά φαίνεται αναποφάσιστη ως προς την -υφολογική και ειδολογική- κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, οι καλές ερμηνείες και τα cliffhangers στο τέλος των επεισοδίων αρκούν για όσους τυχόν ψάχνουν ένα απροβλημάτιστο binge watching προς κατανάλωση, στο τέλος μιας απαιτητικής ημέρας. Όσοι, πάλι, αναζητούν κάτι παραπάνω, μάλλον θα απογοητευτούν.

Νόρα Μαυρίδη