"Mythic Quest: Raven’s Banquet" s01: Έκπληξη

Σύνοψη:  Η σειρά διαδραματίζεται στα γραφεία του στούντιο που δημιούργησε το δημοφιλές online παιχνίδι φαντασίας Mythic Quest. Οι συνθήκες που επικρατούν στο στούντιο είναι χαώδεις, καθώς ο καλλιτεχνικός διευθυντής και δημιουργός Ian (Rob McElhenney) δεν λογαριάζει τίποτα και κανέναν, η Poppy (Charlotte Nicdao) ως διευθύντρια σχεδιασμού προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις παράλογες απαιτήσεις του Ian, ο David (David Hornsby) ως project manager βρίσκεται ένα βήμα πριν την υπαρξιακή απελπισία, ο Brad (Danny Pudi) είναι ο ψυχοπαθής οικονομικός σύμβουλός τους, και ο CW (F. Murray Abraham) είναι ο χίπης, αλκοολικός συγγραφέας του παιχνιδιού. Τί μπορεί να πάει λάθος;

ΣΧΕΤΙΚΑ"Manhunt": Αναζητώντας τον δολοφόνο του Αβραάμ Λίνκολν

Άποψη: Το “Mythic Quest: Raven’s Banquet” είναι η πολύ πετυχημένη νέα σειρά της Apple TV+, η οποία έρχεται από τα λαμπρά μυαλά που δημιούργησαν το “It’s Always Sunny in Philadelphia”. Oι Rob McElhenney, Charlie Day και Megan Ganz, δημιούργησαν εννέα επεισόδια μια σειράς που η θεματολογία της αφορά (στην επιφάνεια τουλάχιστον) το gaming community.

Και όμως, δεν χρειάζεται να είστε ούτε εξπέρ ούτε και σχετικοί με αυτήν την κουλτούρα για να παρακολουθήσετε και να το διασκεδάσετε με την ψυχή σας, καθώς αυτά που πραγματεύεται τελικά η σειρά είναι εμπειρίες και βιώματα με καθολικό χαρακτήρα. Ο μεγαλομανής και νάρκισσος εργοδότης, η δυσαρεστημένη διευθύντρια που αισθάνεται πως οι άντρες συνάδελφοί της την υποτιμούν, ο απελπισμένος μάνατζερ που αδυνατεί να διαχειριστεί ένα δυσλειτουργικό εργασιακό περιβάλλον χωρίς να του κοστίσει την προσωπική του ψυχική υγεία, ο οικονομικός διευθυντής που στόχο έχει να την αύξηση των εσόδων με οποιοδήποτε τρόπο, και ο κάποτε επιτυχημένος συγγραφέας που θα προτιμούσε να ζούσε στην δεκαετία του ’70 παρά στην σημερινή τεχνολογικά μηχανοποιημένη εποχή είναι όλοι τους χαρακτήρες που η σειρά τους ανάγει σχεδόν σε αρχέτυπα.

Με άλλα λόγια, ο Ian, η Poppy, ο David, ο Brad και ο CW αναπαριστούν τις σχέσεις ενός εργασιακού περιβάλλοντος που μοιάζει περισσότερο με κόλαση παρά με οτιδήποτε άλλο, και τα συναισθήματά τους συνοψίζονται κάτω από ένα: μίσος.

Η σειρά είναι πετυχημένη όχι μόνο γιατί κάνει διάφορες απόπειρες καυστικού χιούμορ (άραγε αποτελεί πρόβλημα πως παίζουν το παιχνίδι ναζί; Μήπως θα έπρεπε να γίνει μια πιο έμπρακτη προσπάθεια από εταιρείες gaming να εκπροσωπούν και γυναίκες gamers, δημιουργούς και σχεδιαστές; ) αλλά και γιατί στα πιο σοβαρά σημεία της (πόσο ακόμα θα μπορεί η Poppy να εργάζεται για έναν τόσο εγωιστή άνθρωπο; ) το σενάριο μπορεί να διακωμωδεί τα βιώματα των χαρακτήρων αλλά και να κάνει τον θεατή να συναισθανθεί τα συναισθήματά τους και τελικά να συμπάσχει μαζί τους.

Εξαιρετικό είναι και το 5ο σχεδόν stand-alone επεισόδιο με τίτλο “A Dark Quiet Death” που μας μεταφέρει σχεδόν 20 χρόνια πίσω με πρωταγωνιστές τους Doc (Jake Johnson) και Bean (Cristin Milioti) και την αγάπη τους για το video game design. Ύστερα από το 5ο επεισόδιο το συναισθηματικό αντίκτυπο των πράξεων όλων των χαρακτήρων γίνεται πιο απτό, ενώ το storyline της Poppy σημειώνει μια στροφή 180 μοιρών με την Nicdao να παραδίδει μια συναισθηματικά πλούσια ερμηνεία, αποτελεσματικά δραματική και ακόμα πιο ξεκαρδιστική όσο η σειρά προχωρά προς το φινάλε της, το οποίο φυλάσει μια τερατώδη έκπληξη που και θα σας κάνει να γελάτε και να απηυδήσετε!