"Mr. & Mrs. Smith": Που πήγαν fun και πάθος?

Σύνοψη: Γνωρίστε τους Σμιθ: δύο μοναχικούς ξένους, τον Τζον και την Τζέιν, που εγκατέλειψαν τη ζωή και την ταυτότητά τους για να συμπορευτούν στην κατασκοπία και στη ζωή.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Palm Royale": Δοκιμασμένη συνταγή χωρίς ρίσκα

Άποψη: Αν αφαιρέσει κανείς το fun κομμάτι από την  ομώνυμη ταινία του 2005 με το θρυλικό ντουέτο των μυστικά ερωτευμένων τότε και στην πραγματική ζωή Angelina Jolie και Brad Pitt, αυτό που απομένει είναι η σειρά Mr and Mrs Smith με το άοσμο και ολίγον τι ξενέρωτο ζευγάρι των Maya Erskine και Donald Glover.

Αν στην πρώτη σκηνή του πρώτου επεισοδίου ο θεατής επιχειρείται να ξεγελασθεί με ένα τρικ για το ποιο από τα δύο ζευγάρια είναι ο κύριος και η κυρία Σμιθ (αν και εφόσον δεν έχεις δει καμία φωτογραφία ή τρέιλερ της σειράς), τότε θα ευχόταν να ήταν το άλλο που έμοιαζε να έχει μεγαλύτερο πάθος.

Κατ΄αρχάς αυτό που αλλάζει στην σειρά της Amazon είναι πως δεν υπάρχει μυστική ταυτότητα ανάμεσα στο ζευγάρι, καθώς η σειρά ξεκινάει με το πώς γνωρίζεται το ζευγάρι όταν καλούνται ως πράκτορες να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και θα συναντηθούν ανακαλύπτοντας την δουλειά ο ένας του άλλου και μάλιστα συνεργάζονται και σε κάποιες αποστολές.

Πλέον στόχος του ζευγαριού, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην τηλεοπτική εκδοχή, δεν είναι να κρύψει ο ένας από τον άλλο την ταυτότητά του και τελικά να αλληλοεξολοθρευτούν, αλλά πώς θα καταφέρουν από κοινού να αλλάξουν ζωή και να την ζήσουν με τους όρους τους.

Νέα εποχή, νέα ήθη. Αν στα 00s έπιανε περισσότερο το πιο διασκεδαστικά και ανερυθρίαστα ποπ σινεμά, που η δράση, ο χαβαλές, δύο κατάσκοποι αντικρουόμενων συμφερόντων έβρισκαν αντίκρισμα στο κοινό, σήμερα μοιάζει να έχει αλλάξει.

Ο εξαιρετικός κατά τα άλλα δημιουργός και ηθοποιός Donald Glover του Atlanta, συνδημιουργεί μια σειρά με τους δικούς του όρους και έτσι προσπαθεί να ρίξει τους τόνους, να την κάνει πιο ρομαντική, με τους δύο πράκτορες να δουλεύουν για κοινό σκοπό και κοινό αφεντικό.

Αποτέλεσμα: μια σειρά χωρίς δράση, χωρίς ένταση, χωρίς ενδιαφέρον.

Εξαίρεση αποτελεί το τελευταίο επεισόδιο που βρίσκει κάποια πατήματα και αντλεί επιρροές από την ταινία, πέφτει και λίγο πιστολίδι, γκρεμίζεται και κανένα κτήριο, οπότε αρχίζει να αποκτά ένα νόημα όλο αυτό, όμως κάπου εκεί τελειώνει. Είναι πολύ ωραίες οι ρομαντικές ιστορίες ανθρώπων που συζητούν την σχέση τους και την ζωή τους, αλλά είναι ωραίες αν είναι οι ήρωες του Past Lives.

Aν είναι ο κύριος και η κυρία Σμιθ περιμένεις κάτι διαφορετικό. Δεν είναι κακό να θέλει κάποιος να «αναβαθμίσει» ένα προϊόν και να το εξελίξει σε κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο, αλλά με τόσο εξελιγμένο τρόμο, εξελιγμένη κωμωδία ή δράση, έχει χαθεί κάπου η μαγεία της απλής, αγνής διασκέδασης του σινεμά των 90s-00s.