"The lost symbol": Αντιγραφή / Επικόλληση

Σύνοψη: Όταν ο μέντορας του Ρόμπερτ Λάνγκτον πέφτει στα χέρια απαγωγέων, τότε αυτός θα είναι ο μοναδικός που θα μπορεί να τον σώσει.

Κατευθυνόμενος από τον απαγωγέα, ο γνωστός καθηγητής συμβολογίας στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ καλείται να λύσει έναν γρίφο με μασονικές ρίζες.

Άποψη: Μετά από τρεις δυνητικά κακές ταινίες, ο Τομ Χανκς έχει μείνει στο μυαλό του κοινού ως Ρόμπερτ Λάνγκτον, τον ήρωα που έπλασε ο Νταν Μπράουν για τα βιβλία του με μοναδική θεματική την κρυπτογραφία, τα μυστήρια, τις θεωρίες συνωμοσίας την οποία οι αναγνώστες δύσκολα αντικαθιστούν καθώς τίποτα δεν φαίνεται να ισοφαρίζει σε μυστήριο, αγωνία και γρίφους τις ιστορίες του.

Αυτή τη φορά, μεταφέροντας το brand από την μεγάλη οθόνη στην μικρή, μέσω της πλατφόρμας Peacock (και στην Ελλάδα από την Cosmote TV), το “The Lost Symbol” (ένα ακόμα long seller του Μπράουν) επιχειρεί να ανανεώσει τον ήρωα και να φρεσκάρει την επικοινωνία του με το κοινό διατηρώντας το ίδιο φορμά με τις ταινίες αλλά διανέμοντάς το τμηματικά σε δέκα επεισόδια.

Το ατέρμονο κυνήγι στοιχείων, ωστόσο, μόνο σε καλό που δεν βγαίνει για τους δημιουργούς του “The Crossing”, Τζέι Μπίτυ και Νταν Ντγουόρκιν, αφού μετά το πέρας του πρώτου επεισοδίου η συνέχεια προμηνύει αποκλειστικά ένα ‘αντιγραφή/επικόλληση’, μία αναζήτηση δαιδαλώδη με φτωχό σενάριο και ακόμα φτωχότερες ερμηνείες.

Ο Άσλεϊ Ζούκερμαν (που μας μοιάζει σαν μία απομίμηση του Τζέικ Γκίλενχαλ με λιγότερο ταλέντο) έχει υιοθετήσει το στυλ του nerd καθηγητή και κύριος ρόλος του στην υπόθεση είναι να σκέφτεται φωναχτά και να αναλύει μπροστά στα άναυδα μάτια του υπόλοιπου άσιμου καστ το κάθε σύμβολο και συμβολισμό. Κατά συνέπεια, το σενάριο δεν έχει να δείξει έξυπνη γραφή αλλά περισσότερο διαλόγους οι οποίοι υπάρχουν ακριβώς για να δώσουν έναυσμα για αυτούς τους μονολόγους επεξηγήσεων.

 Ανεπαρκές στην καλύτερη και κακό στην χειρότερη, το “The Lost Symbol” ίσως να είναι ακόμα μία απόδειξη ότι οι περιπέτειες του Ρόμπερτ Λάνγκτον δεν θα βρουν ποτέ ιδανικές συνθήκες ούτε σε κινηματογραφικό ούτε τηλεοπτικό περιβάλλον για να ανθίσουν. Χωρίς αμφιβολία όμως είναι το πρόσωπο μιας κακής τηλεόρασης που θα έπρεπε να περάσει απαρατήρητη. Και ευτυχώς το κάνει.