"The consultant" season 1: Δεν χαλάει τις ισορροπίες

Σύνοψη: Μετά από μια ανείπωτη τραγωδία στην CompWare, ένα στούντιο βιντεοπαιχνιδιών στο κέντρο του Λος Άντζελες, ένας μυστηριώδης σύμβουλος, ο Ρίτζους Πάτοφ, έρχεται ξαφνικά και αναλαμβάνει τα ηνία.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Άποψη: Ο Christoph Waltz στον ρόλο ενός ιδιαίτερου και αμφίσημου «κακού», απροσδιορίστων συμφερόντων και αντιλήψεων, ρόλο που έχει κάνει δύο οσκαρικές φορές για τον Ταραντίνο (Inglorious Basterds, Django Unchained) και άλλες δύο για James Bond (Spectre, No Time to Die), εδώ σε μια προβλέψιμη και πιο μονοσήμαντη εκδοχή με αρκετές ωστόσο καλές στιγμές.

Ο Σύμβουλος του Tony Basgallop, δημιουργού και του πολύ καλύτερου Servant παραγωγής M. Night Shyamalan, βασισμένου στο ομώνυμο βιβλίο του Bentley Little, είναι ένα αντίστοιχης λογικής δημιούργημα με το Velvet Buzzshaw με τον Jake Gyllenhaal, μια μαύρη κωμωδία τρόμου του Netflix, που καυτηριάζει μέσα από έναν «κακό» κριτικό τέχνης τον κόσμο της σύγχρονης τέχνης.

Στην σειρά του Amazon Prime, ένα σύμβουλος έρχεται να βάλει σε τάξη μια τεχνολογική εταιρεία ενός αδικοχαμένου ιδιοκτήτη, χωρίς κανείς να ξέρει ποιος είναι και τι θέλει.

Μια μαύρη κωμωδία πάνω στον κόσμο της τεχνολογίας, των tech κολοσσών τύπου Apple, των σχέσεων που αναπτύσσονται εργασιακά σε αυτές τις περιπτώσεις, των σημείων που πρέπει να υπερβείς και των θυσιών που καλείσαι να κάνεις, αρκεί να είσαι από θέση ασφαλείας. Ο κόσμος των video games συναντά την πραγματικότητα σε μια σειρά που εν τέλει δεν καυτηριάζει στον βαθμό που θα μπορούσε κανέναν από τους δύο κόσμους.

Αρκείται στην μετριοπάθεια και στην αποστασιοποίηση, δεν σπάει τα αυγά, όπως λέμε, για να μην χαλάσει ισορροπίες, παρότι σε αρκετά σημεία έχει το χιούμορ που χρειάζεται και την σκληρότητα που απαιτείται.

Μόνο που ο Waltz, παρόλη την υποκριτική του δεινότητα, δεν κάνει παρά έναν τυποποιημένα και στερεοτυπικά αποδοσμένα κακό, χωρίς άλλες πλευρές, χωρίς άλλα σημεία να τονίζονται στην προσωπικότητά του. Ο κάθε χαρακτήρας λειτουργεί σαν την commedia dell’ arte, εκπροσωπεί απλώς έναν τύπο, όσο πιο γενικά γίνεται. Οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων προδιαγράφονται και έτσι γρήγορα μέσα σε οκτώ τριαντάλεπτα επεισόδια, στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό της, χάνοντας το ενδιαφέρον που στα χαρτιά μπορεί να έχει.

Ένας νεαρός δημιουργός ξεκινά να χτίσει κάτι μεγάλο που όμως τι υπάρχει μετά από αυτό; Παιδιά εθίζονται σε βιντεοπαιχνίδια που πώς τα επηρεάζει και πώς λειτουργούν στον ψυχισμό τους και εν τέλει τι συμβαίνει με αυτό τον σύμβουλο-Φαντομά που ο υπέροχος Waltz χτίζει ένα σαδιστικό προσωπείο, μιας προσωπικότητας που κατά τα άλλα σεναριακά είναι εκκωφαντικά κενή.