Naked singularity

Σύνοψη: Ένας φιλόδοξος συνήγορος του πολίτη από τη Νέα Υόρκη, ο Casi, προσπαθεί να βοηθήσει τους πελάτες του και να νικήσει τις αδικίες του συστήματος δικαιοσύνης.

Άποψη: Συνειδητοποιώντας ότι ο αγώνας αυτός είναι άνισος, αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια ληστεία σε μια προσπάθεια να νικήσει το σύστημα με τον δικό του τρόπο.

Το Naked Singularity αποτελεί ουσιαστικά τη μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Sergio De La Pava στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία του πρωτοεμφανιζόμενου Chase Palmer. Η ταινία χωρίζεται σε δύο θεματικά μέρη. Στο πρώτο ο θεατής γνωρίζει τους πρωταγωνιστές και το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στον Casi (John Boyega), ο οποίος δίνει τον δικό του αγώνα για δικαιοσύνη. Στο δεύτερο μέρος, ξεκινά η αλλαγή του Casi και η συμμετοχή του σε κάτι που ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα κάνει. Παράλληλα με αυτό συχνά πυκνά εμφανίζεται μια αντίστροφη μέτρηση, η οποία πιθανότατα προμηνύει το τέλος του κόσμου.

Δυστυχώς, κανένα από τα μέρη, τις ιστορίες και τις δευτερεύουσες ιστορίες της ταινίας δεν καταφέρνει να πείσει τον θεατή. Το Naked Singularity προσπαθεί –δυστυχώς και για ανεξήγητους λόγους- να συνδυάσει τρία εντελώς διαφορετικά είδη ταινιών: το δικαστικό δράμα, τις ταινίες δράσεις και τις sci-fi ταινίες. Αυτό που καταφέρνει, όμως, είναι να πάρει τα χειρότερα και τα πιο κλισέ στοιχεία από το κάθε είδος και να τα συνδυάσει με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής πραγματικά να μην καταλαβαίνει τι βλέπει και για ποιο λόγο.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καστ, το οποίο δεν αξιοποιήθηκε ούτε στο ελάχιστο, είναι ξεκάθαρο ήδη από το πρώτο μισάωρο της ταινίας ότι δεν έχει τεθεί κάποιος στόχος.

Δίνεται διαρκώς ότι όλο το οικοδόμημα της ταινίας είναι μετέωρο και ότι απλά γίνονται προσπάθειες στα τυφλά για να αποκτήσει έστω και το παραμικρό ενδιαφέρον. Μέσα στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί, το Naked Singularity καταφέρνει μόνο να περνάει από το ένα κλισέ στο άλλο, από τη μια υπερβολή στην άλλη, από μη ρεαλιστικούς διαλόγους σε σχεδόν γελοίες σκηνές δράσεις, από άκυρες και χωρίς καμία εξήγηση συζητήσεις περί σύμπαντος σε συζητήσεις περί δικαιοσύνης για να καταλήξει σε κάτι εντελώς ανούσιο.

Στο τέλος, το Naked Singularity αφήνει έναν θεατή με ένα «γιατί», μια ερώτηση που κανονικά θα έπρεπε να είχαν θέσει οι ίδιοι οι δημιουργοί της ταινίας στον εαυτό τους.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού