Kimi

Σύνοψη: Η ιστορία διαδραματίζεται στο Σιάτλ της μετά-κορωνοϊού εποχής. Η Angela είναι υπάλληλος της εταιρείας τεχνολογίας Amygdala, και εργάζεται ως τεχνικός από το σπίτι παρακολουθώντας ροές δεδομένων από συσκευές Kimi (μια AI όπως η Alexa και η Siri).

Η Angela ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, καθώς πάσχει από κρίσεις πανικού και αγοραφοβία η οποία έχει επιδεινωθεί εξαιτίας της πανδημίας.

Το μυστήριο ξεκινά όταν μέσα από μία ηχογράφηση που έπρεπε να αναλύσει, ακούει τις φωνές μιας γυναίκας που μάλλον πέφτει θύμα βιασμού.

Άποψη: Ο Steven Soderbergh είναι ένας ικανότατος σκηνοθέτης που μέσα στην ογκώδη (όντας πολυπράγμων) φιλμογραφία του υπάρχουν και μέτριες και εξαιρετικές ταινίες.

Το 2013 αποσύρθηκε από το σινεμά, αλλά αυτό κράτησε μέχρι το 2017, όταν ξεκίνησε μια νέα καριέρα περνώντας από διάφορα είδη: ταινίες με ληστείες (Logan Lucky), ψυχολογικό θρίλερ (Unsane), αθλητικό δράμα (High Flying Bird), βιογραφική (The Laundromat), θρίλερ εγκλήματος (No Sudden Move) και το αυτοσχεδιαστικό Let Them All Talk με την Meryl Streep.

Και τώρα επιστρέφει με έναν φόρο τιμής στο χιτσκοκικό σασπένς και κυρίως το Rear Window μέσα από έναν γόνιμο διάλογό του με την Συνομιλία του Coppola, μιας και η παρακολούθηση δεν είναι οπτική, όπως εκείνη που έκανε ο James Stewart, αλλά ηχητική. Ο Soderbergh βέβαια, το τοποθετεί χρονικά στο σήμερα, με την πανδημία και τα lockdown, περίοδο που όλοι μας μάθαμε να είμαστε κλεισμένοι και το μόνο που μπορούμε να δούμε εκτός του σπιτιού, είναι οι απέναντι πολυκατοικίες. Έτσι, εντάσσει τον παράγοντα Rear Window, με τα αρχικά πλάνα να παρακολουθούν τα σπίτια των γειτόνων και τον αναγκαστικό περιορισμό. Στην πορεία η συνάφεια με την χιτσκοκική ταινία θα ατονήσει για να δώσει την θέση του σε κάτι πιο σύγχρονο.

Είναι μακράν η καλύτερη ταινία που έχει γίνει μέχρι στιγμής με τον κορονοϊό μέσα στην πλοκή της, καθώς τον εντάσσει τόσο αρμονικά που μοιάζει αναπόσπαστο μέλος. Η ηρωίδα, αν και πλέον δεν υπάρχει lockdown, δεν νιώθει ασφαλής να βγει έξω, και ό,τι αναζήτηση θέλει να κάνει, πρέπει να γίνει εντός των τεσσάρων τοίχων, αλλά και όταν αναγκάζεται να βγει έξω, το άγχος της για τον κόσμο και την επαφή μεταφέρεται και σε εμάς μέσα από τον εξαιρετικό τρόπο κινηματογράφησης της σκηνής, με γρήγορους ρυθμούς και μπόλικη ένταση να προστίθεται στην μέχρι τότε πιο ήρεμη εξέλιξη των γεγονότων.

Η Zoe Kravitz αναδεικνύεται σε πολύ καλή επιλογή μιας γυναίκας δυναμικής να ξεσκεπάσει το μυστήριο αλλά και ανήμπορης να ξεπεράσει τα εμπόδια που βάζει η ίδια στον εαυτό της. Στο σενάριο βρίσκεται ο εμπειρότατος (και ειδικά στο είδος του μυστηρίου-θρίλερ) David Koepp, με ένα καλογραμμένο, απλό και βατό αλλά που κορυφώνει όμορφα και δεν προδίδει τους στόχους και τις αρχικές σκέψεις. Η φωτογραφία του Soderbergh, που την υπογράφει με το ψευδώνυμο Peter Andrews, αποτελεί δείγμα της νέας εποχής του που πειραματίζεται εγκαταλείποντας τις παλαιότερες μεθόδους και πηγαίνοντας ολοταχώς σε ό,τι πιο ψηφιακό και εξελιγμένο υπάρχει: ας θυμηθούμε ότι έχει κάνει ταινία και με Iphone.

Μπορεί να στερείται κινηματογραφικής αξίας-προβάλλεται στο HBO Max-είναι όμως συμβατή με την εποχή και την απόσταση που αποτυπώνει η ίδια η ταινία, καταλήγοντας να μοιάζει ταιριαστή και ας φαντάζει περισσότερο τηλεοπτική.

Στην Ελλάδα στριμάρει σε πρεμιέρα σε VOD από την Cosmote TV.