A journal for Jordan

Σύνοψη: Η αποστολή του λοχία Charles Monroe King στο Ιράκ θέτει τη ζωή και τη σχέση του με τη σύντροφό του σε κίνδυνο. Φοβούμενος ότι μπορεί να μην επιστρέψει ποτέ στο σπίτι του, γράφει ένα συγκινητικό ημερολόγιο για τον νεογέννητο γιο του, Jordan.

Άποψη: Αν η τελευταία σκηνοθετική προσπάθεια του Denzel Washington, το “Fences”, ήταν μια υποψήφια για Όσκαρ απεικόνιση δυσλειτουργικών οικογενειών, τότε το “A Journal For Jordan” μοιάζει να είναι η -όχι και τόσο επιτυχημένη- συνέχειά του.

Πρόκειται για ένα ρομαντικό δράμα βασισμένο στο best seller της συγγραφέα και πρώην ρεπόρτερ των New York Times Dana Canedy και στο ημερολόγιο που έγραψε ο σύζυγός της Charles Monroe King για τον νεογέννητο γιο τους Jordan, λίγο πριν από το θάνατό του στο Ιράκ, με συμβουλές για το πώς να σέβεται τις γυναίκες, τον εαυτό του και τη χώρα του.

Η Chanté Adams υποδύεται τη νεαρή δημοσιογράφο από τη Νέα Υόρκη που ερωτεύεται τον Charles (Michael B Jordan), έναν γλυκό, ιδεαλιστή τύπο από τον στρατό των ΗΠΑ που δεν θέλει να εγκαταλείψει την καριέρα της για χάρη του.

Έτσι, μένουν για καιρό χώρια όταν εκείνος εκπαιδεύεται, ενώ σύντομα ακολουθούν τα τραγικά γεγονότα στη Μέση Ανατολή.

Η αφήγηση πάει πίσω στις πρώτες ημέρες της σχέσης και της ευτυχίας τους και μπροστά στη στενόχωρη περίοδο χηρείας και μητρότητας, την οποία η πρωταγωνίστρια περνάει με την υποστήριξη φίλων.

Η σκηνοθεσία του Washington μοιάζει να μην ενδιαφέρεται πολύ για το καδράρισμα, τον φωτισμό ή το μοντάζ, ενώ κατά καιρούς γίνεται δύσκολο για τον θεατή να παρακολουθήσει τα διασταυρούμενα χρονοδιαγράμματα της ταινίας.

Το μεγάλο fail, όμως, είναι η έλλειψη έντασης. Γνωρίζοντας από την αρχή ότι η σχέση των ηρώων έχει λειτουργήσει και οι δύο τους έχουν αποκτήσει έναν γιο, οι δύο ώρες της ταινίας λειτουργούν περισσότερο διεκπεραιωτικά, ως πληροφόρηση για τα όσα επακολουθούν και για τον θάνατο του Charles εν ώρα υπηρεσίας.

H Chanté Adams και ο Michael B Jordan κάνουν ένα συμπαθητικό ζευγάρι που καταφέρνει να δημιουργήσει αυθεντικές σκηνές στοργής. Και είναι κρίμα που η υπόλοιπη ταινία δεν μπορεί να ταιριάξει με την καλή τους απόδοση και την μεταξύ τους χημεία.

Το λιγότερο θα χαρακτηρίζαμε την όλη απόπειρα φλατ.

Και θα προσθέταμε πως τελικά δεν είναι και απαραίτητο όλες οι ιστορίες που γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στην έντυπη εκδοχή τους, να μεταφερθούν οπωσδήποτε και στην οθόνη…