Champions

Σύνοψη: Ο Μάρκους είναι ένας προπονητής μπάσκετ με πολλές δυνατότητες, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνει ούτε στα προσωπικά αλλά ούτε και στα επαγγελματικά.

Μετά από μία βραδιά μέθης, και αφού έχει απολυθεί λόγω του υπεροπτικού χαρακτήρα του, τρακάρει ένα αστυνομικό όχημα. Ο δικαστής, αντί για 18 μήνες φυλάκισης, του προτείνει κοινωφελή εργασία ενενήντα ημερών σε μία ομάδα μπάσκετ εφήβων με νοητικές δυσκολίες.

Άποψη: Για τον Μπόμπι Φαρέλι (“Dumb and Dumber”, “There’s Something About Mary”, “Me, Myself and Irene”) δεν υπήρχε λοξοδρόμηση προς τα Όσκαρ, όπως για τον αδερφό του, Πίτερ, ο οποίος σκόραρε με το “The Green Book”. Λόγω της μόνιμης συνεργασίας τους, ο Μπόμπι δεν είχε δοκιμαστεί σκηνοθετικά μόνος του όμως ήρθε και αυτή η ώρα, και με αρκετά καλό ντεμπούτο θα λέγαμε.

Το “Champions” δεν κάνει πρώτη εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη καθώς πρόκειται για remake του ισπανικού “Campeones”, όμως καταφέρνει να βρει ένα μεγαλύτερο κοινό και να πει μία ωραία ιστορία.

Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, και συγκεκριμένα από την ομάδα μπάσκετ “Aderes” που απαρτίζεται από παίκτες με νοητικές δυσκολίες, το “Champions” βρήκε τον ιδανικό προπονητή στο πρόσωπο του Γούντι Χάρελσον, και μία ομάδα με ηθοποιούς (και μη) με νοητικές δυσκολίες, για να αποδώσουν μία ατμόσφαιρα συνεργασίας, φιλίας και συμπερίληψης.

Ο σκόπελος της προφανούς δυσκολίας ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα, ενώ χάρη στην έμφυτα χαλαρή φύση και κωμικότητα του Χάρελσον, η διαδικασία αποδείχτηκε ευχάριστη και αστεία σε πολλές στιγμές. Η στιγμιαία χημεία της ομάδας εξελίσσεται με σταθερά βήματα, τα οποία από την μία προκαλούν τον χαρακτήρα του Χάρελσον να ξεχάσει τις δόξες που επιθυμεί στο NBA, και από την άλλη ωθούν τους παίκτες σε μία πραγματική ενότητα, χωρίς βέβαια να χάνουν τις ιδιαιτερότητές τους μέσα σε αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι ευχής έργον, μία θετική εμπειρία που σε γεμίζει ακόμα και μέσα από την οθόνη, ένας επιτυχής επαναπροσδιορισμός της νίκης και της ήττας.

Τα sub-plots της ιστορίας ακολουθούν μία κοινότυπη πορεία, χωρίς εκπλήξεις, και εκεί είναι που χάνει το “Champions”, όταν δηλαδή το σενάριο αναλώνεται σε πράγματα που έχουμε ξαναδεί και γνωρίζουμε εξ αρχής την έκβασή τους. Απεναντίας, λόγω ιδιοσυγκρασιών, ο Χάρελσον και η ομάδα του είναι πάντα αναπάντεχοι και απροσδόκητοι, και κατ’ επέκταση πιο ενδιαφέροντες από όποια άλλα συναισθηματικά και μη υπο-σενάρια.

Παρόλα αυτά, το “Champions” κατόρθωσε να μας συγκινήσει και να μας κάνει να δούμε την μεγάλη εικόνα (γιατί όχι), μία εικόνα που συχνά αγνοούμε από το τόσο Χόλυγουντ. Με σιγουριά μπορούμε να πούμε πως διασκεδάσαμε εξίσου με την ομάδα και χαρήκαμε με την χαρά τους, όσο κλισέ και αν ακούγεται.