Brothers by blood

Σύνοψη: Τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο της αδερφής του, ο Πίτερ προσπαθεί να αντιμετωπίσει το παρελθόν του ενώ ταυτόχρονα επιθυμεί να αποστασιοποιηθεί από την βίαιη και επικίνδυνη οικογένειά του.

Ο ξάδερφός του, ο οποίος είναι πλέον πρώτος σε ιεραρχία στις παρανομίες του κύκλου του, θα είναι το τελικό στάδιο που θα πρέπει να ξεπεράσει.

Άποψη: Στην γκανγκστερική Φιλαδέλφεια, δεν υπάρχει χώρος για τους ευαίσθητους και λιγόψυχους άνδρες. Με ένα αρχικό πλάνο μιας παρέας αντρών που πίνουν και παινεύονται για τους κακούς τους τρόπους ακόμα και στο ραντεβού με τον γιατρό τους, η ταινία θέτει το κλίμα μέσα στο οποίο ο Πίτερ θα νιώθει εντελώς μόνος για την υπόλοιπη μιάμιση ώρα.

Δεν μας κάνει εντύπωση που στον πρωταγωνιστικό ρόλο βλέπουμε τον Ματίας Σόνερτς: ο Βέλγος ηθοποιός έχει αναλάβει πολλούς (ίσως περισσότερους από πολλούς) ρόλους όπου υποδύεται κάποιον προβληματισμένο, λιγομίλητο και αυστηρό άνδρα του οποίου το βάθος κρύβεται ηθελημένα για επιπλέον μυστήριο. Παρ'όλη την επαναληψιμότητα, ο Σόνερτς είναι το τελευταίο πρόβλημα που εντοπίζουμε στο “Brothers by Blood” ή όπως τιτλοφορήθηκε αρχικά “The Sound of Philadelphia”, σε μία ταινία που αρκετοί λευκοί άντρες προσπαθούν να επιβληθούν στους κακόφημους δρόμους της ‘Philly’ ως κακοποιοί μεγάλου βεληνεκούς ενώ στην ουσία δεν είναι κάτι παραπάνω από μικροαπατεώνες.

Η μαφία Ιταλών Vs Ιρλανδών δίνει και παίρνει όσο η δυσφορία στο βλέμμα του Πίτερ είναι πασιφανής και ο ξάδερφος Μάικλ (στον ρόλο ο Τζον Κίναμαν)  λαμβάνει αποφάσεις βασιζόμενος στον μάτσο χαρακτήρα που φαινομενικά έχει.

Η ιστορία κυλάει με μερικά flashbacks στην παιδική ηλικία, ξύλο, δολοφονίες και μεγάλες παύσεις χωρίς να καλλιεργείται συνειδητοποιημένα ούτε μία στιγμή πραγματικού ενδιαφέροντος. Αυτό που ίσως ξυπνήσει κάποιο ένστικτο στον θεατή είναι μία έντονη σκηνή προς το τέλος της ταινίας όταν η αυτοδικία είναι μονόδρομος πλέον για τον πρωταγωνιστή μας και εφήμερα του δίνει την δύναμη για αντίδραση.

Το σκηνικό δεν μας είναι άγνωστο και, συνοπτικά, αυτό που επιχείρησε να κάνει ο Τζέρεμι Γκουέζ βασισμένος στο βιβλίο του Πίτερ Ντέξτερ είναι ένα wanna be “The Drop” ή “The Town” με την χαρακτηριστική γκριζαρισμένη παλέτα χρωμάτων, τα καλοστημένα ή όχι κόλπα, τις προδοσίες και τις οικογενειακές σχέσεις που συχνά πληγώνουν χωρίς όμως να αγγίξει ούτε καν να πλησιάσει την επιτυχία που πιθανόν να ερχόταν με ένα καλύτερα διασκευασμένο σενάριο και δίχως χαρακτήρες-αντίγραφα.