Are you there God? It's me, Margaret.

Σύνοψη: Η 11χρονη Μάργκαρετ αναγκάζεται να μετακομίσει μαζί με τους γονείς της από την Νέα Υόρκη στο Νιου Τζέρσεϊ, αφήνοντας πίσω την γιαγιά της και τους φίλους της. Η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον σε αυτήν την εφηβική ηλικία δεν θα είναι όπως την περιμένει, γι’ αυτό και αρχίζει να στρέφεται προς τον Θεό. Σύντομα ωστόσο θα καταλάβει ότι ούτε εκεί είναι η λύση.

Άποψη: Αν και εφτά χρόνια μετά το απολαυστικό “The Edge of Seventeen” η Κέλι Φρίμον Κρεγκ επιστρέφει με την ίδια εύστοχη αντίληψη στην σκηνοθεσία coming-of-age ιστοριών, και μάλιστα αυτή την φορά αναλαμβάνει να φέρει στην μεγάλη οθόνη το ομότιτλο βιβλίο της Τζούντι Μπλουμ που πολλά χρόνια είχε μείνει ανεκμετάλλευτο, παρά την μεγάλη του επιτυχία, λόγω επιλογής της συγγραφέως.

Η σκηνοθέτης μένει πιστή στην ιστορία του βιβλίου και της Μάργκαρετ (ακριβώς όπως ήθελε η συγγραφέας) και πέφτει με τα μούτρα στην κρίση της εφηβικής ηλικίας, στο άγχος της αλλαγής που περνάει το σώμα και στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα που προκαλούνται από το πάρτι των ορμονών. Η ανυπομονησία της Μάργκαρετ και της νέας της παρέας για όλα τα παραπάνω οδηγεί σε καταστάσεις ακραίες, αλλά παράλληλα αστείες, τις οποίες η νεαρή ηθοποιός Άμπι Ράιντερ Φόρτσον υποδέχεται με μεγάλη εκφραστικότητα και πραγματική εφηβική αγωνία.

Παρότι το καστ περιλαμβάνει ενδιαφέροντα ονόματα όπως η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, η Κάθι Μπέιτς και ο Μπένι Σάφντι (των Αδερφών Σάφντι), η μικρή Άμπι αποδεικνύει ότι σε αυτήν την ιστορία ενηλικίωσης αυτή είναι η μοναδική πρωταγωνίστρια. Και δικαίως. Οι αντιδράσεις της και το ένστικτό της δίνουν έναν πολύ συμπαθητικό χαρακτήρα στην Μάργκαρετ, που την ακολουθεί έως το τέλος της ταινίας.

Παραδόξως, αυτό που ξενίζει σε όλη την υπόθεση και μας αποπροσανατολίζει από την ουσία του πράγματος είναι η παράμετρος του Θεού. Αν και καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα βασικό στοιχείο που προέρχεται από το αρχικό κείμενο και δεν μπορούσε να λείπει, δεν εντοπίζουμε λόγο ύπαρξης και, μάλιστα, αρκετές φορές είναι ο λόγος που το σενάριο ξεφεύγει προς καταστάσεις αδιέξοδες και τελικά αχρείαστες. Κατά συνέπεια, ο τίτλος της ταινίας, ακόμα και το πόστερ, λειτουργούν παραπλανητικά προς τον θεατή και το τελικό αποτέλεσμα.

Ωστόσο, όπως αναφέραμε η συγγραφέας ήταν απόλυτη και η Φρίμον Κρεγκ έκανε το καλύτερο που μπορούσε με το αρχικό υλικό. Και φυσικά δεν μας απογοήτευσε. Αν και θα θέλαμε την Μάργκαρετ να αντιμετωπίζει την εφηβεία της γενναία και αμήχανα, χωρίς να επικαλείται τον Θεό και να προβληματίζεται ψευδώς για την πίστη, η ταινία πετυχαίνει σε πολλά επίπεδα και μας καθηλώνει καθώς η Μάργκαρετ ανακαλύπτει την ταυτότητά της. Η μουσική επένδυση από την σκηνή των ‘70s αλλά και από τον Χανς Ζίμερ απλά συμπληρώνουν μία ήδη καλοδουλεμένη δουλειά.

Συνοπτικά, το “Are you there God? It’s me Margaret” βλέπεται πολύ ευχάριστα και σου φτιάχνει την διάθεση. Ακόμα καλύτερα σε καθησυχάζει δείχνοντας σου πως πολύ συχνά οι αγωνίες σου είναι κοινές για όλους.