Windfall

Σύνοψη: Ένας άνδρας μπαίνει σε ένα πολυτελές σπίτι στη μέση του πουθενά για να απολαύσει για λίγο τις ανέσεις του και να κλέψει ό,τι μπορεί. Η ξαφνική εμφάνιση των ιδιοκτητών, ενός δισεκατομμυριούχου και της συζύγου του, αλλάζει άρδην τα σχέδια του και η ομηρία τους είναι μόνο η αρχή σε ένα διήμερο γεμάτο εκπλήξεις για όλους.

Άποψη: Το "Windfall” του Netflix δεν είναι ένα τυπικό ψυχολογικό θρίλερ οικιακής εισβολής, ακριβώς επειδή δεν είναι καν ιδιαίτερα θρίλερ.

Υπάρχει ωστόσο μια εισβολή και ένα σύνολο στοιχείων που κάπου, κάπως έχουμε ξαναδεί. Ένα πανέμορφο σπίτι για αρχή, ένα πάμπλουτο και κάπως απαθές ζευγάρι, ένας ευαίσθητος ίσως εισβολέας με κρυφή ατζέντα και κίνητρα, ένα σύνολο γεγονότων που αλλάζουν σταδιακά τις ισορροπίες. Ό,τι περιμένει δηλαδή κανείς να συναντήσει σε μια τέτοια ιστορία, μαζί με δυο τρεις ταξικές πινελιές και ένα σχόλιο επάνω στην μεγαλοαστική αλαζονεία. Πράγμα που, αν μας ρωτάτε, δεν είναι καθόλου κακό.

Το πρόβλημα στην προκειμένη αφορά κατά βάση την σεναριακή πένα, ιδιαίτερα από την στιγμή που στην συγγραφική ομάδα συναντάμε τον σεναριογράφο του “Seven”, Andrew Kevin Walker. Ενώ υπάρχουν ενδιαφέροντα, έξυπνα στοιχεία και μια λιτή, ράθυμη και παλιομοδίτικα φρέσκια προσέγγιση, η αφήγηση δεν καταφέρνει ποτέ να απογειωθεί. Ξεκινά υποτονικά αλλά υποσχόμενα, δημιουργώντας μια κάποια προσμονή για το τι θα ακολουθήσει, για να μας απογοητεύσει στη συνέχεια  ολοκληρώνοντας άγαρμπα και βιαστικά κάθε δυναμική. Έπειτα, η εστίαση στον διάλογο και τους χαρακτήρες, που θα μπορούσε να κάνει στην προκειμένη την διαφορά, δεν αποκτά ποτέ το κατάλληλο, για τα δεδομένα ακόμα και του αβαρούς αποτελέσματος, βάθος ώστε να ευχαριστηθούμε τις όποιες εξελίξεις.

Η ταινία χαρακτηρίστηκε από πολλούς χιτσκοκική ενώ ο σκηνοθέτης Charlie McDowell (“The One I Love”) δήλωσε σε συνέντευξή του:  «Έχουμε κάπως αυτή την αίσθηση ενός σύγχρονου νουαρ σε ό, τι αφορά την δομή και το τι θέλαμε να εξερευνήσουμε. Αλλά ουσιαστικά καταλήγουμε να κοιτάμε αυτούς τους χαρακτήρες και το πώς βλέπουν ο ένας τον άλλον, όπως επίσης και τις επιλογές που έχουν κάνει στη ζωή τους. Και για μένα μοιάζει σαν μια ταινία για τις επιλογές και το πώς ο κάθε χαρακτήρας έχει κάνει τις δικές του επιλογές. Και αναλύουμε μ’ έναν τρόπο και κοιτάμε αυτές τις επιλογές καθώς αυτοί κάθονται και περιμένουν μια τσάντα με λεφτά».

Δεν υπάρχει η στυλιστική σκοτίδα του νουάρ, καθώς εδώ έχουμε ένα υπέροχα λουσμένο στο φως σκηνικό, αλλά υπάρχουν αντιθέσεις και ψήγματα χαρακτηρολογικού κυνισμού, υπάρχει η αναρώτηση γύρω από το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, υπάρχει μια ξεκάθαρη στυλιστική φροντίδα και μια λεπτή ειρωνεία στα καλύτερα σημεία της ταινίας. Αβανταδόρικα στοιχεία δηλαδή, τοποθετημένα όμως με τρόπο που δεν αφήνει αποτύπωμα, ούτε δημιουργεί ένα αξιοσημείωτο ή αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα.

Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το ότι το “Windfall” συνιστά ένα εύκολο και χαλαρό θέαμα, χαρακτηριστικό της πλατφόρμας και καλαίσθητο για τα συνήθη δεδομένα της. Στα συν το ιδιαίτερα ταιριαστό μουσικό score.