Uglies

Σύνοψη: Σε μια φουτουριστική δυστοπία με επιβεβλημένα πρότυπα ομορφιάς, μια έφηβη που ετοιμάζεται για υποχρεωτική αισθητική επέμβαση ξεκινά ένα ταξίδι για να βρει την φίλη της.

Άποψη: Αν έχετε δει το Hunger Games, το Divergent και όλη την ακολουθία εφηβικών δυστοπικών sci-fi που ακολούθησαν την επιτυχία των συγκεκριμένων franchises, τότε το Uglies του Netflix, βασισμένο μάλιστα στο best seller βιβλίο του Scott Westerfeld, δεν έχει τίποτα απολύτως να προσθέσει.

Αντιθέτως, φαντάζει περισσότερο ως μια πιο φτηνή και πιο προκάτ απομίμηση.

 Η όμορφη Joey King, που γνωρίσαμε περισσότερο στο Bullet Train, υποδύεται την «άσχημη» της υπόθεσης, μια νεαρή κοπέλα που ακριβώς επειδή η ομορφιά της είναι λουσμένη με ατέλειες, πρέπει να υποβληθεί σε μια αισθητική μεταμόρφωση και να γίνει μια αιώνια Σταχτοπούτα, χωρίς περιθώρια μεταμόρφωσης.

Το Uglies θα μπορούσε να είναι μια πολύ επίκαιρη ταινία, μιας και πιάνει απόλυτα το momentum να μιλήσει για κάτι που πράγματι απασχολεί κοινωνικά.

Τα social media με τους κώδικες ομορφιάς και τα πρότυπα που προβάλλουν και -ασυνείδητα-επιβάλλουν, δημιουργούν νεαρούς ανθρώπους και ειδικά ανήλικα παιδιά μίμους διάσημων και ψευτοδιάσημων προσώπων, που δεν εκτιμούν την ατέλεια και την δική τους ομορφιάς, επιλέγοντας την αισθητική επέμβαση ακόμα και σε μικρές ηλικίες που είναι συζητήσιμο το κατά πόσο θα έπρεπε ή όχι.

Οι «άσχημοι» λοιπόν της ταινίας, μέσα από την παραβολή μιας δυστοπικής απολυταρχίας που παράγει μαζικά «όμορφους» κλώνους, δεν είναι άλλοι από τον οποιονδήποτε δεν ακολουθεί την νόρμα, τον κανόνα της σύγχρονης, ψεύτικης σοσιαλμιντιακής ή τηλεοπτικής ομορφιάς.

Μόνο που η ταινία του McG (Charlie’s Angels, The Babysitter) μετατρέπεται και η ίδια σε ένα φανερά βιομηχανικό, στουντιακό προϊόν, φορτωμένο με CGI -αμφιβάλλουμε αν υπάρχει κάτι που πράγματι έχει κατασκευαστεί από ανθρώπινο χέρι στο σετ γυρισμάτων ή αν είναι μάλλον όλο green screen- κάνοντάς το ακόμα και οπτικά να χάνει οποιαδήποτε αίσθηση πρωτοτυπίας.

Σεναριακά κλισέ του είδους, με ήρωες που διεκδικούν την ζωή τους κόντρα σε δυνάστες που καταπιέζουν την ελευθερία τους, με την King να μην πείθει ως πρωταγωνίστρια, παρότι είχε δύναμη και τσαμπουκά στο Bullet Train που εδώ φαίνεται να την έχει απωλέσει και να έχει μπει και η δική της ερμηνεία σε ένα προκατασκευασμένο, έτοιμο και άνοστο αποτέλεσμα, κάνοντάς την να μοιάζει αδρανή ακόμα και σε σκηνές δράσης.

Έτσι λοιπόν χάνει αυτό το momentum να πει κάτι καίριο για ένα τόσο μεγάλο και τωρινό ζήτημα πολλαπλών αναγνώσεων.

Αποφασίζει συνειδητά να μείνει στα προφανή και στα εύκολα. Αντί να επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της κριτικής και της συγκεκριμένης άποψης, πλαγιοδρομεί προς την αποφυγή οποιασδήποτε τοποθέτησης.