Suncoast

Σύνοψη: Η 17χρονη Ντόρις έχει αφιερώσει σημαντικό μέρος της παιδικής κι εφηβικής της ηλικίας στη φροντίδα του πάσχοντα από καρκίνο στον εγκέφαλο αδερφού της. Όταν ο τελευταίος εισαχθεί στο Suncoast, μία κλινική για ασθενείς τελικού σταδίου, θα βρεθεί ταυτόχρονα αντιμέτωπη από τη μία με την μητέρα της και την προβληματική τους σχέση κι από την άλλη με την ανάγκη της για κοινωνικοποίηση κι αποδοχή στο νέο της σχολείο.

Άποψη: Μία eye candy χρωματική παλέτα που θυμίζει κάτι από The Florida project θέτει εξαρχής τον τόνο: όπως και στην ταινία του Σον Μπέικερ, έτσι κι εδώ, στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο της Λόρα Τσιν στην μεγάλη οθόνη, οι συνθήκες ζωής κάποιων παιδιών/εφήβων μπορεί να είναι ιδιαίτερα σκληρές, όμως φιλτράρονται μέσα από αθώα μάτια κι έτσι αποκτούν μια παραμυθική, παστέλ επίστρωση.

Η σεναριογράφος και σκηνοθέτρια μεταφέρει ημιαυτοβιογραφικά τις εμπειρίες της ως αδερφή ενός ετοιμοθάνατου νεαρού που πέρασε τις τελευταίες του μέρες στο ίδιο κέντρο φροντίδας με την Τέρι Σιάβο, η υπόθεση της οποίας συγκλόνισε και δίχασε τις Η.Π.Α. από το 1998 μέχρι το 2005.

Η νεαρή γυναίκα, μετά από καρδιακή ανακοπή που υπέστη, είχε περιέλθει σε αυτό που αποκαλείται ιατρικά «εμμένουσα φυτική κατάσταση», δηλαδή η βλάβη του εγκεφάλου της ήταν όχι απλά σημαντική αλλά και μη αναστρέψιμη, με αποτέλεσμα ο σύζυγός της να αιτηθεί την αφαίρεση του σωλήνα σίτισης που ουσιαστικά την κρατούσε στη ζωή, πυροδοτώντας πολυετείς δικαστικές διαμάχες με τους διαφωνούντες γονείς της, καθώς και σφοδρότατες αντιδράσεις από χριστιανικές pro – life ομάδες.

Τα πραγματικά αυτά γεγονότα, βιωμένα από πρώτο χέρι από την Τσιν, χρησιμοποιούνται ως το όχημα για την εισαγωγή στο μυθοπλαστικό σύμπαν του Suncoast του χαρακτήρα του Πολ, ενός παρηγορητικά δωρικού Γούντι Χάρελσον, που δένει ιδιαίτερα αρμονικά με την έφηβη πρωταγωνίστρια (Νίκο Πάρκερ).

Η τελευταία δε, πλοηγείται άκρως πειστικά ανάμεσα στους διαφορετικούς σταθμούς και τις συνακόλουθες απαιτήσεις ενός ρόλου με υπόγεια αλλά μεγάλη πολυπλοκότητα, υπηρετώντας υποδειγματικά ένα σενάριο δύσκολο, ακριβώς γιατί ποτέ δεν υπογραμμίζει, ποτέ δεν επιστρατεύει δραματικά κρεσέντα, για να εκβιάσει τη συγκίνηση και γενικά τη συναισθηματική ταύτιση του θεατή.

Και πιθανότατα αυτό είναι και το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, το ότι δηλαδή κάθε μέσο που μετέρχεται (π.χ. κώδικες του coming – of – age σινεμά ή, πιο συγκεκριμένα, του teen/high school drama) βρίσκεται εκεί για να αποτυπώσει μια περίπλοκη συναισθηματική πραγματικότητα με ειλικρίνεια και καθαρότητα, δίχως ούτε μελοδραματισμούς ούτε επικρίσεις.

Έτσι, τα δάκρυα του θεατή στο τέλος κυλούν αβίαστα. Γιατί κανείς δεν τα «απαίτησε» παρά τα προκάλεσε η ίδια η αλήθεια που είδε να ξετυλίγεται μπροστά του.