Θα το βρείτε: Netflix
Σύνοψη: Ένα διαστημόπλοιο ξεκινά ένα ταξίδι δύο ετών για τον Άρη, επανδρωμένο από την έμπειρη κυβερνήτη (Τόνι Κολέτ) και δύο επιστήμονες (Αν Κέντρικ, Ντάνιελ Ντάε Κιμ).
Λίγες ώρες μετά την απογείωση ανακαλύπτουν πως υπάρχει ένας τέταρτος επιβάτης, ένας μηχανικός (Σάμιερ Άντερσον) που διόρθωνε κάποια βλάβη, αλλά παγιδεύτηκε εκεί αναίσθητος από ένα ατύχημα.
Άποψη: Ο Τζο Πένα σκηνοθετεί την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του έπειτα από το μινιμαλιστικό θρίλερ επιβίωσης «Arctic», με τον Μαντς Μίκελσεν να προσθέτει το ερμηνευτικό κύρος που δεν άφησε το φιλμ να κατρακυλήσει στη μονοτονία.
Στο «Stowaway» προσπαθεί να δομήσει το δραματικό θρίλερ του στην ίδια περίπου λογική, άλλωστε συνυπογράφει το σενάριο ξανά με τον Ράιαν Μόρισον.
Εδώ, αν και το πεδίο δράσης είναι θεωρητικά πολύ πιο αχανές από την Αρκτική, το διάστημα, παρ’όλα αυτά περιτοιχίζει την δράση του σε ένα μάλλον στενό (και όχι τόσο κλειστοφοβικό) διαστημόπλοιο και τελικά δρομολογεί ένα δράμα θεατρικών καταβολών.
Το βασικό πρόβλημα είναι εδώ ότι δεν υπάρχει πρωταγωνιστής αντίστοιχου ερμηνευτικού βεληνεκούς με τον Μίκελσεν και το εγχείρημα δείχνει αν όχι ακριβώς να καταρρέει, τελικά να φλατάρει από την αρχή μέχρι το τέλος και να μην καταφέρνει να απογειωθεί ποτέ, όπως το διαστημόπλοιο που μεταφέρει τα όνειρα και τις ελπίδες των επιβατών του.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η αχρήστευση της Τόνι Κολέτ, η οποία εδώ παρουσιάζεται στην πιο άχρωμη και αδιάφορη ερμηνεία που την έχουμε δει ποτέ, ενώ για την Άννα Κέντρικ στην οποία εστιάζει η εξέλιξη της ιστορίας ως κεντρικό πρόσωπο, δεν έχω γενικώς την καλύτερη των απόψεων και συγκεκριμένα εδώ πρόκειται για miscast.
Η ταινία απαιτεί από εσένα να πιστέψεις καταρχήν το γεγονός πως υπήρξε «λαθρεπιβάτης» σε μια σύγχρονη αποστολή για τον Άρη και στη συνέχεια ότι σε ένα ατύχημα που συμβαίνει σε ένα τόσο σημαντικό σύστημα για την λειτουργία ενός τόσο σύγχρονου διαστημοπλοίου, δεν υπάρχει τρόπος αποκατάστασης, ώστε να μην τεθούν οι ζωές των επιβατών σε κίνδυνο.
Αν τα καταφέρεις και συμφωνήσεις (προσωπικά μου φάνηκαν εντελώς αστείες και οι δύο συμβάσεις), τότε θα πρέπει στην συνέχεια να τοποθετηθείς ηθικά στην ανήθικη απόφαση που ετοιμάζονται να πάρουν τα μέλη της αποστολής, η οποία καταντά εξοργιστική.
Ακόμα και αν καταφέρεις να διαχειριστείς (δηλαδή να αγνοήσεις) όλα τα παραπάνω, το κινηματογραφικό ταξίδι του «Stowaway» είναι βαρετό, προβλέψιμο, ο υπαρξισμός του ελλειπτικά αγωνιώδης, τα διλήμματά του μάλλον γνώριμα, το όραμά του απονευρωμένο, τα εφέ του ανύπαρκτα (αν και αυτό θα ήταν το τελευταίο που θα μας ενδιέφερε αν είχε πετύχει τους βασικούς του στόχους) και το τέλος του αμήχανο.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων