Society Of The Snow

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που είναι δύσκολο να τις συλλάβει ο νους. Ακόμα περισσότερο να τις αφηγηθεί ή να τις μεταφέρει στην οθόνη. Το αεροπορικό δυστύχημα στις 13 Οκτωβρίου του 1972, όπου η πτήση 571 των Ουρουγουανών Αεροπορικών Γραμμών με προορισμό το Σαντιάγο της Χιλής συνετρίβη σε κάποια κορυφή των Άνδεων, είναι μία από αυτές.

Από τους 45 επιβάτες, μεταξύ των οποίων το πλήρωμα, παίκτες της ομάδας ράγκμπι “Old Christians Club”, συγγενείς και φίλοι τους, κάποιοι πέθαναν ακαριαία. Οι υπόλοιποι 28 παρέμειναν ζωντανοί, προσπαθώντας να επιβιώσουν κόντρα στις απειλητικές συνθήκες του βουνού. Δύο μήνες και μερικές χιονοστιβάδες μετά, δύο εκ των επιζώντων, οι Nando Parado (Agustín Pardella) και Roberto Canessa (Matías Recalt) ξεκινούν μια γενναία πορεία προς τα δυτικά του βουνού, με στόχο να φτάσουν τις χαμηλότερες πεδιάδες της Χιλής και να ζητήσουν βοήθεια.

Δέκα ημέρες μετά, τα καταφέρνουν και 72 ημέρες μετά την συντριβή, οι υπόλοιποι 14 επιζώντες του δυστυχήματος εντοπίζονται ζωντανοί ακριβώς εκεί που τους είχαν αφήσει. Τι σημαίνει ωστόσο αυτό στην περίπτωσή τους;

Η ταινία του J.A. Bayona (“The Impossible”, “The Orphanage”) είναι η τελευταία μεταφορά του συγκλονιστικού αυτού χρονικού και σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Ουρουγουανού δημοσιογράφου Pablo Vierci, το “La sociedad de la nieve” επιτυγχάνει στις λεπτομέρειες, στο να μεταδώσει τις πιο ουσιαστικές συναισθηματικές αποχρώσεις του «Θαύματος των Άνδεων».

Ο κανιβαλισμός και οι θρησκευτικές αποχρώσεις, η καχυποψία, ο μυστικισμός, το μυστήριο που έχουν συνοδεύσει την ιστορία δίνουν εδώ την θέση τους σε πιο φιλοσοφικά και ανθρώπινα ερωτήματα.

Με τι έρχεται κανείς αντιμέτωπος σε μια τέτοια συνθήκη; Τι είδους δύναμη απαιτείται για να τα καταφέρεις; Ποια η θέση της πίστης εδώ; Τι θα κάναμε εμείς στην θέση τους;

Στην απλή, γραμμική εξιστόρηση της ταινίας, οι χαρακτήρες δεν εξατομικεύονται εις βάρος ο ένας του άλλου και η έμφαση βρίσκεται στην ομάδα και στις δυναμικές της.

Η κινηματογράφηση του Pedro Luque τυλίγει εντυπωσιακά το εκπληκτικό τοπίο, το απάτητο τίποτα και το απόλυτο λευκό των βουνοκορφών, ενώ η αφήγηση του αναλαμβάνει ο Numa Turcatti (Enzo Vogrincic) γίνεται ακόμα ένα μέσο για να προστεθεί βάθος και ποιητικότητα στις πιο σκοτεινές αποχρώσεις των γεγονότων.

Ο Bayona δεν υποκύπτει στον εντυπωσιασμό της σκληρότητας ούτε εκμεταλλεύεται το μακάβριο, αλλά προσπαθεί να διερευνήσει πέρα και πίσω από αυτό. Το ακραίο της ανθρώπινης κατάστασης, τα όρια του ανθρώπινου ψυχισμού, την δύναμη της ομάδας. Και βρίσκει έναν καλαίσθητο, ισορροπημένο και συναισθηματικά ευαίσθητο τρόπο για να το κάνει, χωρίς περιττή αισιοδοξία ή κενή, ευφάνταστη ελπίδα, δίνοντας χώρο και αναγνώριση στο σκοτάδι που ακολουθεί ακόμα κι ένα απόλυτα ευτυχές τέλος.