Medusa Deluxe

Σύνοψη: Ένα μυστήριο δολοφονίας διαδραματίζεται σε έναν διαγωνισμό κομμωτικής. Η υπερβολή και η ακρότητα συγκρούονται, καθώς ο θάνατος ενός από τους ανθρώπους του χώρου σπέρνει σπόρους διχασμού σε μια κοινότητα της οποίας το πάθος για τα μαλλιά αγγίζει τα όρια της εμμονής.

Άποψη: Ένα queer δράμα μυστηρίου και λιγότερο ένα whodunit, μιας και δεν ποντάρει πολύ σε αυτό, απότοκο του σινεμά του Peter Strickland και του Sean Baker, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Thomas Hardiman δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα medley σκηνών από μια ταινία που δεν έγινε ποτέ. Αρκετά πειραματικό, με εμφανή την απειρία του δημιουργού να ενώσει το υλικό του και να του δώσει μια αίσθηση μονοπλάνου, όπως επιχείρησε, δίνοντας ρυθμό στην ιστορία, κατορθώνει τελικά το ακριβώς αντίθετο. Να αποσυντονίσει την πλοκή από τον βασικό της ιστό και εν τέλει το μυστήριο να εκπέσει και να μετατραπεί σε κάτι άτονο, σχεδόν ασήμαντο.

Στα παρασκήνια ενός διαγωνισμού κομμωτικής, ανάμεσα σε συζητήσεις, μπούκλες και τσακωμούς, ένας συμμετέχων δολοφονείται υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες με αποτέλεσμα την διασπορά διχασμού και ερίδων μεταξύ των υπολοίπων για το τι συνέβη.

Ο Bρετανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μικρομηκάς μέχρι τώρα που δοκίμασε το ντεμπούτο στο μεγάλου μήκους σινεμά, γύρισε την ταινία κατά την διάρκεια της καραντίνας, κάτι που είναι πασιφανές. Κλεισμένο σε τέσσερις τοίχος το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αποφεύγει την εξωτερική δράση, με αποτέλεσμα γρήγορα να επαναλαμβάνεται και τελικά να κουράζει. Περισσότερο από μια ταινία μυστηρίου, είναι ένα δράμα συζήτησης θεατρικής λογικής, υπερβολικά φλύαρο, σαν οι ύποπτοι και μάρτυρες των γεγονότων σε ένα τυπικό whodunit να έχουν κάτσει στο σαλονάκι τους και να συζητούν τι μπορεί να συνέβη, πού τον ξέρουν, τι τους συνδέει, χωρίς να έρχεται ποτέ στο προσκήνιο το κομμάτι της πραγματικής έρευνας, των ανατροπών και των αποκαλύψεων.

Η αγάπη του σκηνοθέτη προς την κομμωτική από μικρό παιδί τον εμπνέει στο να φτιάξει μια ιστορία που θα μπορούσε να οδηγήσει κάπου, αν δεν είχε εκτροχιαστεί υπό το βάρος της πρωτοποριακής επαναπροσέγγισης ενός -η αλήθεια είναι-κορεσμένου είδους. Μόνο που δεν βγαίνουν όλες οι πρωτοπορίες.

Εύστοχη η επιλογή του κομμωτηρίου ως κέντρο διεξαγωγής του μυστηρίου, ένας χώρος συνυφασμένος με το κουτσομπολιό, όπως δηλαδή κάνουν και οι χαρακτήρες γύρω από το μυστήριο, ωστόσο η μεταφορά με την Μέδουσα και την βία-επιθετικότητα που κρύβεται στα μαλλιά της, ικανά να σκοτώσουν, μάλλον επιτηδευμένη θα μπορούσε να θεωρηθεί.

Η φωτογραφία του υποψήφιου για Όσκαρ Robbie Ryan, διευθυντή φωτογραφίας αρκετών ταινιών του Ken Loach, της Sally Potter και του Γιώργου Λάνθιμου (Ευνοούμενη, Poor Things, AND), δίνει μια ξεχωριστή ταυτότητα στην ταινία.