The Magdalene Sisters

Σύνοψη: Τρεις νεαρές γυναίκες κλείνονται, παρά τη θέλησή τους, στο μοναστήρι της Αγίας Μαγδαληνής στην Ιρλανδία του '60 και υποχρεώνονται να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες υπό την αυστηρή επιτήρηση των Αδελφών του Ελέους.

Άποψη: Το 2002 βραβεύεται με Χρυσό Λέοντα στην Μπιενάλε ο Σκωτσέζος ηθοποιός και σκηνοθέτης Peter Mullan, γνωστός για ταινίες του Ken Loach στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει αλλά και για συμμετοχές σε ταινίες του Danny Boyle και στο Braveheart.

Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί στις Κάννες αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ μόλις με την δεύτερη ταινία που σκηνοθέτησε, τις Magdalene Sisters, κοντά στο ύφος κοινωνικού ρεαλισμού του Loach, κατέκτησε τον Λέοντα.

Δίκαια μιας και είναι μια τρομερή καταγραφή πραγματικών συμβάντων, που ποτέ δεν ξεφεύγει από τα όρια, ποτέ δεν γίνεται διδακτικός με κούνημα δαχτύλου ή με προτάσεις περί σωστού και λάθους, αποφεύγοντας τα λάθη του προπαγανδιστή και υπερεκτιμημένου από τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ Loach, δείχνοντας πως μπορεί να γίνει ένα υγιές κοινωνικό σινεμά στην σημερινή εποχή.

Μπορεί να έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε, και πλέον είναι διαθέσιμο στο Cinobo, αλλά παραμένει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πιο σαρωτικές αποτυπώσεις ενός θέματος που απασχολεί.

Το συγκεκριμένο περιγράφει με σχεδόν σοκαριστικό τρόπο τα λεγόμενα Magdalene Αsylums, που υπήρχαν στην Αγγλία και στην Ιρλανδία αλλά και αλλού (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία) από τον 18ο έως και μετά τα μέσα σε πολλές περιπτώσεις του 20ού αιώνα. Σε αυτά έκλειναν τις έκπτωτες γυναίκες, όπως τις αποκαλούσαν τότε, γυναίκες που εργάζονταν στην πορνεία, που είχαν κάνει παιδιά εκτός γάμου, που δεν είχαν σύζυγο και οικογένεια για να τις μεγαλώσει και μετά βίας κλείνονταν σε αυτά τα άσυλα.

Η ταινία αφηγείται τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών με διαφορετική αφετηρία και διαδρομή που όμως υπόκεινται την πατριαρχική βία της ιρλανδικής κοινωνίας των 60s. Ο Mullan, με τρόπο στεγνό, ωμό αλλά και συνάμα ανθρώπινο και συναισθηματικό ως προς την προσέγγισή του στις ηρωίδες του, τις οποίες νιώθει και τους τείνει μια χείρα βοηθείας ή παρηγοριάς, αναπλάθει τον κόσμο των συγκεκριμένων ασύλων, προκαλώντας μας την αποστροφή, παρότι ο ίδιος λέει πως στην πραγματικότητα ήταν πολύ χειρότερα.

Οι Anne-Marie Duff, Nora-Jane Noone, Dorothy Duffy και Eileen Walsh υποδύονται με υποδειγματικό τρόπο τις ηρωίδες τους, ενώ η κάμερα ντοκιμαντερίστικα και απογυμνωμένα εστιάζει σε κάθε ντροπιαστική στιγμή της καθημερινότητάς τους. Διότι οι κόρες της ντροπής, όπως τιτλοφορείται στα ελληνικά, είναι της ντροπής όχι οι ίδιες, όπως προφανώς πίστευε η φαλλοκρατική κοινωνία της εποχής, αλλά ντροπή για την κοινωνία και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη είναι αυτό που βιώνουν, μια υποτίμηση της ίδιας της ανθρώπινης αξίας και αυτοδιάθεσης, σε καθεστώτα τόσο καταπιεστικά που δεν διαφέρουν από τις απολυταρχίες.

Ένα σινεμά σκληρό αλλά και συγκινητικό, στεγνό από σκηνοθετικούς μαεστρισμούς και τεχνάσματα αλλά στιβαρό σεναριακά και με ηθοποιούς που από μόνες τους προσθέτουν πολλά στους χαρακτήρες τους.