His three daughters

Σύνοψη: Η Κέιτι, η Κριστίνα κι η Ρέιτσελ, τρεις αποξενωμένες αδερφές με εντελώς διαφορετικών ταχυτήτων ζωές, καλούνται να ζήσουν ξανά μαζί για λίγες μέρες, προκειμένου να φροντίσουν τον ετοιμοθάνατο πατέρα τους.

Ο Azazel Jacobs γράφει και σκηνοθετεί ένα αρκετά πιο καλόψυχο και συμπονετικό Cries and Whispers (ή έστω μια νεοϋορκέζικη εκδοχή του στον 21ο αιώνα).

Άποψη: Ανεπούλωτα τραύματα, τεταμένες οικογενειακές δυναμικές, σχέσεις σε εύθραυστη ισορροπία. Στο φόντο η αφορμή της – μάλλον δυσάρεστης για τις τρεις – επανένωσης: όχι μια αδερφή που αργοπεθαίνει, όπως στο φιλμ του Μπέργκμαν, αλλά ένας πατέρας σε τελικό στάδιο καρκίνου, αθέατος στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

Η τελευταία, άλλωστε, στο σύνολό της διέπεται από μια λογική έλλειψης και απουσίας. Όπως η φυσική παρουσία της πατρικής φιγούρας κατά βάση υπονοείται, μένοντας σταθερά εκτός κάδρου (πλην μίας καταλυτικής δραματουργικά σκηνής), έτσι και όλος ο μελοδραματισμός κι η συναισθηματική φόρτιση που αυτή θα μπορούσε να επιφέρει παραμένουν διακριτικοί, αναδυόμενοι μέσα από τις μικρές ρωγμές που τούς αφήνει το διακεκομμένα observational μοντάζ.

Μια κάμερα που ακτινογραφεί διαρκώς το χώρο, προσθέτοντας ψηφίδες αφήγησης μέσα από σκηνογραφικές λεπτομέρειες, εφαρμόζει έμπρακτα μια παλιά ρήση του ετοιμοθάνατου Βίνσεντ, η οποία ανασύρεται από τις αναμνήσεις της Κριστίνα στη διάρκεια μιας συζήτησης των τριών αδερφών για τον ενδεδειγμένο επικήδειο.

Συγκεκριμένα, μαθαίνουμε πως για τον πατέρα του φιλμ ο μοναδικός τρόπος  να απεικονίσει κάποιος την απώλεια ενός προσώπου, καθώς και το τι πραγματικά σήμαινε για καθέναν από τους οικείους του, είναι τονίζοντας την έννοια της απουσίας, του κενού χώρου.

Κι όμως η αφαιρετική αυτή σκηνοθετική προσέγγιση όχι μόνο δεν αποπνέει ψυχρότητα αλλά συνυπάρχει με ένα ουσιαστικό νοιάξιμο για τους χαρακτήρες. Γιατί εάν υπάρχει ένα επιμύθιο στη μιάμιση περίπου ώρα του His three daughters, αυτό είναι πως τελικά κάθε άνθρωπος πασχίζει να βρει έναν λόγο να κρατηθεί ζωντανός και μάχιμος ακόμα μια μέρα, έναν τρόπο να ισορροπήσει και να αντέξει.

Για κάποιους μπορεί να είναι λίγο χόρτο κι ένα παρολί, για άλλους μερικές ασκήσεις διαλογισμού και γιόγκα, για ορισμένους πάλι αυτή η εξουθενωτική ανάγκη του να ελέγχεις αυταρχικά κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι κάτι παραπάνω από σεβαστό.

Έτσι, αυτό που αρχικά μοιάζει ενδεχομένως αποστασιοποιημένο, στην πραγματικότητα είναι μια υπόγεια σπουδή στην ενσυναίσθηση, μια φευγαλέα αλλά οξυδερκής αποτύπωση όλων των μικρών πραγμάτων που έχουν να κάνουν με τη ζωή, το θάνατο και ό, τι προκύπτει στο ενδιάμεσο.