Herself

Σύνοψη: Η Sandra είναι μια μητέρα που μόνη μεγαλώνει τις δύο κόρες της. Έπειτα από την μη παραχώρηση ενός σπιτιού για να μείνει, αποφασίζει να το χτίσει μόνη της με την βοήθεια μερικών φίλων. Ο νέος της σκοπός την οδηγεί να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της όσο ο πρώην σύζυγός της την τρέχει στα δικαστήρια.

Άποψη: Η θεατρική σκηνοθέτρια Phyllida Lloyd έπειτα από δύο ταινίες που έχει σκηνοθετήσει με την Meryl Streep, το εμπορικό, mainstream μιούζικαλ Mamma Mia (2008) και το ακαδημαϊκό δράμα The Iron Lady (2011) επιστρέφει με ένα καθηλωτικό ιρλανδικό δράμα, πάλι με πρωταγωνίστρια ένα γυναικείο χαρακτήρα που μέσα από την βιαιότητα που ζει και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, προσπαθεί να βρει την ανεξαρτησία της Donna και την πυγμή της Θάστερ.

Το Herself διαφέρει από τις προηγούμενες ταινίες ως προς το στιλ καθώς διαθέτει την ποιότητα του καλού ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Σε σενάριο της πρωταγωνίστριας της ταινίας, Claire Dunne και του Malcolm Campbell, η Lloyd πλάθει ένα χαρακτήρα δραματικά πραγματικό, χωρίς ωστόσο μελοδραματισμούς και συναισθηματικούς εκβιασμούς.

Η ενσυναίσθηση της σκηνοθέτριας προς την Sandra είναι προφανής και έτσι αυτόματα περνάει και στον θεατή. Η Sandra είναι μια γυναίκα που έχει υπάρξει θύμα ενδοοικογενειακής βίας, μιας και την χτυπούσε ο σύζυγός της με τον οποίο έχει χωρίσει και μένει μόνη της με τα δύο τους παιδιά. Εξακολουθεί να συμπεριφέρεται βάναυσα απέναντι της και έτσι εκείνη αναζητά την εσωτερική της δύναμη ώστε να χτίσει ένα νέο μέλλον, μόνη της-όπως χαρακτηριστικά τιτλοφορείται η ταινία.

Ένα σινεμά ενός ανθρώπινου κοινωνικού ρεαλισμού, ειλικρινών συναισθημάτων και εξάρσεων όπου απαιτούνται.

Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η συνομιλία χαμηλότονης αφήγησης και βίαιων εξάρσεων σποραδικά μέσα στην πλοκή που τονώνει τον ρυθμό της ταινίας. Οι ήρωες ψυχογραφούνται με αριστοτεχνικό τρόπο, ήρωες στην κυριολεξία βγαλμένοι από την ζωή. Η Claire Dunne υποδύεται μοναδικά μια γυναίκα που έχει τραυματιστεί ψυχολογικά, αλλά και σωματικά, και τα τραύματα ανά στιγμές αναβιώνουν στην μνήμη της, καθώς το παρελθόν αδυνατεί να την εγκαταλείψει. Την έχει στοιχειώσει σαν εφιάλτης.

Από την άλλη, ο πρώην σύντροφός της δεν θέλει να αντιληφθεί τον πόνο που της έχει προκαλέσει και έτσι μετεωρίζεται ανάμεσα στον παραπάνω πόνο και σε μια προσπάθεια να τα ξαναβρούν παραγνωρίζοντας όσα έχουν συμβεί. Τα παιδιά περνούν υπέροχα πλάι στην μητέρα τους, έχουν ανάγκη τον πατέρα τους αλλά ενδόμυχα κατανοούν ότι κάτι πάει στραβά. Το χτίσιμο ενός σπιτιού από την ίδια και την βοήθεια μερικών γνωστών και γειτόνων συμβολίζει την νέα της ζωή με το πιο χειρωνακτικό τρόπο.

Δεν χρειάζεται να περιμένεις κανένα σωτήρα, κανένα άνδρα, θεό ή οτιδήποτε στα πλαίσια μιας μεσσιανικής λογικής να σε σώσει και να σε οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον. Το καλύτερο μέλλον θα έρθει όταν εσύ ο ίδιος χτίσει ένα καλύτερο και σταθερότερο παρόν. Η Sandra «χτίζει» την νέα της πραγματικότητα, που δεν συμπεριλαμβάνει τον πρώην σύντροφό της.

Μια από τις ειλικρινέστερες αποτυπώσεις της ενδοοικογενειακής βίας με εξαιρετική χρήση του ήχου, μιας και οι ήχοι παίζουν σημαντικό ρόλο στην ταινία, τονίζοντας πράγματα ή φέρνοντας στον νου απομεινάρια του παρελθόντος. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Sundance αποσπώντας θετικές κριτικές και πλέον είναι διαθέσιμη στο Amazon Prime.