Goodrich

Σύνοψη: Όλα ανατρέπονται στη ζωή του γκαλερίστα Andy Goodrich όταν η νυν σύζυγός του μπαίνει οικειοθελώς σε κλινική απεξάρτησης για τον εθισμό της σε χάπια.

Προσπαθώντας να «χωνέψει» μια επώδυνη νέα πραγματικότητα και να γίνει λόγω των νέων συνθηκών ένας περισσότερο «παρών» μπαμπάς για τα δίδυμα παιδιά του, ταυτόχρονα μπαίνει στη διαδικασία να σταθεί δίπλα στην 36χρονη κόρη του από τον πρώτο του γάμο, που είναι έγκυος στο πρώτο της παιδί.

Άποψη: Τα πάει καλύτερα εδώ σε σχέση με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο η Hallie Meyers-Shyer, αλλάζοντας ελαφρώς «ταχύτητες» από τη ρομαντική κομεντί στη δραμεντί.

Όσοι ψάχνονται για κινηματογραφικές εκπλήξεις θα απογοητευθούν, αλλά το φιλμ, παρότι προσφέρει σχετικά λίγα περιθώρια ταύτισης λόγω του background των ηρώων, έχει συναίσθημα που μπορεί να αγγίξει μεγάλη μερίδα των θεατών (ακόμη περισσότερο στα τελευταία λεπτά) και η χαλαρή, καθημερινή αίσθηση που εκπέμπει εξασφαλίζει 110 λεπτά που κάνουν αξιοπρεπέστατη παρέα, ειδικά στα πλαίσια του «χουχουλιάσματος μπροστά από την τηλεόραση». Οι εντάσεις που προκύπτουν στρατηγικά δεν φτάνουν μεγάλα ύψη, ακόμη και όταν αφορούν πολύ σοβαρά θέματα, γιατί ο στόχος είναι η feelgood ατμόσφαιρα, όχι όμως με χαζοχαρούμενο τρόπο.

Υπό άλλες συνθήκες ίσως το όλο πακέτο και να αποτελούσε πρόταση «για όλη την οικογένεια», αν και το λεξιλόγιο ενίοτε είναι κάπως «απρεπές» για τους μικρότερους σε ηλικία.

Ένα από τα ατού αποτελεί πως ο πρωταγωνιστής του Michael Keaton είναι ένας ελαφρώς διαφορετικός πάτερ φαμίλιας από κάποια καθιερωμένα στερεότυπα του ρόλου, ειδικά παλιότερα. Δεν εκπέμπει απαραίτητα μια καθησυχαστική αύρα, είναι ευάλωτος απέναντι σε καταστάσεις που φέρνουν σε δυσκολία τα αγαπημένα του πρόσωπα, δεν διέπεται από κτητικότητα ή μια τάση να «εκρήγνυται» και αρκετές φορές είναι πιο πολύ εγωιστής παρά υποστηρικτικός. Εν ολίγοις, έχει αρκετά ίσα μοιρασμένες θετικές και αρνητικές πλευρές, γεγονός που καθιστά και το όλο ταξίδι του προς μια αυτοσυνειδητοποίηση πιο ενδιαφέρον από αυτό που θα ήταν με μια πιο «γυαλισμένη» εικόνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Meyers-Shyer δεν ωραιοποιεί κάποιες πτυχές της οικογενειακής ζωής γενικότερα με το σκεπτικό ότι απευθύνεται σ’ ένα ευρύτερο κοινό.

Η ερμηνεία του Keaton είναι έξοχη, απεικονίζει πολύ εύστοχα τον άνθρωπο που προσπαθεί να πατήσει σε πολλές νοητές βάρκες ταυτόχρονα και βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στην ισορροπία και στην τάση να ξεφύγει από όλα. Αλλά και η Mila Kunis με τη δική της σειρά προσδίδει μια αμεσότητα που κάνει το δράμα του χαρακτήρα της γήινο, «τρισδιάστατο» κι επομένως όχι διακοσμητικό, αποδεικνύοντας ότι έχει εξαιρετικές δυνατότητες υποκριτικά που δυστυχώς υποτιμούνται διαχρονικά για μια ποικιλία λόγων.

Τα πάντα κινούνται σε ασφαλή πεδία, κάτι που μπορεί να εκληφθεί ως θετικό ή αρνητικό ανάλογα με τις επιθυμίες του εκάστοτε σινεφίλ. Το «Goodrich» μπορεί να μην αγγίζει αυτήν τη σχεδόν ιδανική γλυκόπικρη επίγευση που πετυχαίνει τις περισσότερες φορές ένας Alexander Payne, για παράδειγμα, καθώς φαίνεται το σινεμά του να λειτουργεί ως πρότυπο σε όσα εκτυλίσσονται επί της οθόνης εδώ, όμως έχει καλή καρδιά και είναι σε θέση να αποσπάσει κάποια ζεστά χαμόγελα.