Flamin' Hot

Σύνοψη: Ο Ρίτσαρντ Μοντανιές αποφασισμένος να εγκαταλείψει τις παράνομες διασυνδέσεις του από τις οποίες ζούσε, προσλαμβάνεται ως επιστάτης σε ένα εργοστάσιο της Frito-Lay όπου παρασκευάζονται διάφορα σνακ της εταιρείας. Η δουλειά αυτή θα του δώσει μία έμπνευση για ένα ξεχωριστό είδος σνακ που θα σώσει την εταιρεία από την οικονομική πτώση και θα στείλει αυτόν στο γραφείο των στελεχών.

Άποψη: Παρότι από απόψη εγκυρότητας των γεγονότων το “Flamin’ Hot” δεν μπορεί να υποστηρίξει την θέση του ως «αληθινή ιστορία», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Έβα Λονγκόρια ακολουθεί σταθερά και με πίστη την δική του (fiction) ιστορία που κεντράρει στο outsider και στην δυναμική του.

Έχοντας κάνει μία καλή εμφάνιση στο SXSW τον Μάρτιο που μας πέρασε και φεύγοντας με το βραβείο κοινού από την διοργάνωση, το “Flamin’ Hot” μπήκε σε Hulu και Disney+ για να συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του. Ακόμα και με αυτό το false advertising, η ταινία βρήκε το κοινό της και μπήκε στην top δεκάδα του streaming.

Η παραπάνω πορεία δεν είναι ανεξήγητη αφού το “Flamin’ Hot”, η ιστορία του δημοφιλούς σνακ που κατέκλυσε τα ράφια των σούπερ μάρκετ και έφτασε στην κορυφή λόγω της πικάντικης γεύσης του, έχει μία διάθεση που εύκολα σε παρασέρνει για να περάσεις καλά σε αυτό το ταξίδι προς την επιτυχία, και μάλιστα το κάνει με μη συντηρητικό τρόπο. Ή καλύτερα με μία πιο διασκεδαστική οπτική.

Εκτός από τις επιδόσεις του σεναριακά που καταφέρνει να μπλέξει το Μεξικανικό στοιχείο ομοιόμορφα και να διακωμωδήσει τις καταστάσεις όσο το παίρνει, το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας οφείλεται στον εγγενώς αστείο Τζέσι Γκαρσία (“Ambulance”), ο οποίος δίνει μία αξιοπρόσεκτη παρουσία σε όλες τις σκηνές του αλλά φροντίζει να μη χάνει τον ρυθμό ούτε στο σπικάζ που κάνει καθώς διηγείται την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο.

Γενικά, το ύφος είναι πάντα σε εγρήγορση καθόλη την διάρκεια του “Flamin’ Hot” και από όλες τις απόψεις φροντίζει να μην το χάνει. Το μοντάζ κρατάει τον ρυθμό με γρήγορα cuts, οι ατάκες πέφτουν στον χρόνο που πρέπει και το υπόλοιπο καστ μοιάζει σαν μία αυθεντική Μεξικανική κοινότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Και κάπως έτσι, η συνταγή ολοκληρώνεται και σε πείθει για το σύνολο της ταινίας ότι πρόκειται για ένα success story με πολλή όρεξη και χωρίς δάκρυα. Στον αγώνα των biopics για φέτος, μαζί με το “Air”, το “Tetris” και το “BlackBerry”, σίγουρα δεν παίρνει την πρωτιά ωστόσο κατορθώνει να αγωνιστεί επάξια, παρά τις ανακρίβειές του. Πολύ θετικό επίσης το γεγονός πως το βάπτισμα πυρός της Λονγκόρια διακρίθηκε από τον χαρακτήρα του και την ενέργειά του, διασκεδάζοντάς μας μέχρι το τέλος.