Catfight

Σύνοψη: Η Βερόνικα ζει πλουσιοπάροχα με τον άνδρα και τον γιο της στο Σόχο της Νέας Υόρκης. Aγαπάει το κρασί και την άνετη ζωή της, αγνοεί όσο χρειάζεται ότι πλουτίζει μέσω ενός πολέμου και απεχθάνεται την ιδέα ότι ο γιος της μπορεί να γίνει καλλιτέχνης.

Η Άσλεϊ είναι μια θυμωμένη ζωγράφος, που αγαπάει το νευρικό κόκκινο χρώμα και σιχαίνεται το καθησυχαστικό μπλε, παλεύει με τα θέματα βιοπορισμού και αυτοαμφισβήτησης που συνοδεύουν την καλλιτεχνική δραστηριότητα, φέρεται άσχημα όσο συχνότερα μπορεί ενώ παράλληλα η σύντροφός της επιθυμεί διακαώς να αποκτήσουν ένα παιδί.

Δύο άσπονδες φίλες συναντιούνται ξανά μετά το κολλέγιο σ’ ένα πάρτυ και η βαθιά απέχθεια της μιας για την άλλη γίνονται το έναυσμα για ένα άνευ προηγουμένου ξυλίκι, που αλλάζει ουσιαστικά τις ισορροπίες, ίσως και την πραγματικότητα.

Άποψη: Αν μπορεί να πει κανείς κάτι για το “Catfight” είναι ότι δεν είναι αναμενόμενο. Δεν έχουμε σε καμία περίπτωση την γνωστή συνταγή «δυο φίλες που μισιούνται θανάσιμα συνειδητοποιούν σταδιακά πόσα κοινά έχουν μεταξύ τους». Έχουμε μια κυνική, ειρωνική και βαθιά κωμική ανά στιγμές ιστορία που κλείνει το μάτι στον σημερινό, υπό διάλυση κόσμο μέσα από την συγκρουσιακή, αιματηρή σχέση δύο εξίσου αντιπαθητικών και υπό διάλυση γυναικών.

Οι μεγαλοαστικές νευρώσεις της Βερόνικα (Sandra Oh) και η ανία της ξεσπούν στο αλκοόλ και επιβαρύνουν την σχέση με τον σύζυγό της, ενώ ο «πόλεμος της τρομοκρατίας στη Μέση Ανατολή» φαίνεται να μην πολυενδιαφέρει κανέναν εκτός από τους ίδιους που πλουτίζουν στο διάβα του. Η έλλειψη αναγνώρισης του ταλέντου και των φρικιαστικών έργων της Άσλει (Anne Heche) ενισχύουν την οργή και το άγχος της, που ξεσπάει εύκολα στην βοηθό της και στα χαζά, μπλε λαγουδάκια που σχεδιάζει.

Όλο αυτό το συναίσθημα βρίσκει έκφραση σε μπουνιές, κλωτσιές, χαστούκια και πτώσεις και μια σειρά γεγονότων που επιφυλάσσουν πολλές απώλειες και επώδυνες συνειδητοποιήσεις. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος  Onur Tukel έχει δημιουργήσει ένα deadpan σατιρικό δράμα, η κωμικοτραγικότητα του οποίου μπλέκει αβίαστα προσωπικές και κοινωνικοπολιτικές τραγωδίες.

Σίγουρα οι καβγάδες (ναι δεν είναι μόνο ένας) έχουν μια αμφισβητήσιμα μεγάλη διάρκεια και συχνότητα, αποτελώντας το πιο αδύναμο κομμάτι γραφής και εκτέλεσης, ο αλλοπρόσαλλος (με την καλή έννοια) ρυθμός δεν αποδίδει σε όλες τις περιστάσεις και συχνά το αποτέλεσμα φλερτάρει αποτυχημένα με την υπερβολή και την επανάληψη.

Όμως η ταινία στις καλύτερες στιγμές της, μεταξύ των οποίων το baby shower πάρτυ της Lisa (απολαυστική Alicia Silverstone), πετυχαίνει διάνα, καταφέρνοντας να ειρωνευτεί τις ίδιες της τις επιλογές.