Cassandro

Στο μεξικάνικο lucha libre, “exótico” αποκαλούνται οι άνδρες παλαιστές που αγωνίζονται με ντραγκ εμφάνιση. Μπορεί να ανήκουν στην LGBTQI κοινότητα, αλλά όχι απαραίτητα, και κατέχουν συνήθως συγκεκριμένες θέσεις στον τρόπο που διεξάγεται ο αγώνας (του ηττημένου εννοείται), αλλά δεδομένα καταργούν με την εμφάνιση και το αγωνιστικό τους στυλ τον απόλυτα μάτσο χαρακτήρα του ιδιαίτερου αυτού είδους πάλης.

Ένας τέτοιος “exótico”, γνωστός ως “Λιμπεράτσε του lucha libre”, ήταν ο Cassandro, κατά κόσμον Saúl Armendáriz. Γεννημένος στο Ελ Πάσο του Τέξας, μια από τις πιο περίεργες διπλές πόλεις του κόσμου και μεγαλωμένος με την μητέρα του, ο Saúl έζησε μια πολυτάραχη παιδική και οικογενειακή ζωή, βασικό κομμάτι της οποίας υπήρξε το lucha libre. Αφού παράτησε το σχολείο στην ηλικία των 15 ετών, ξεκίνησε να αγωνίζεται ερασιτεχνικά σε τοπικούς αγώνες αλλά η μεγάλη επιτυχία ήρθε όταν εγκατέλειψε τους παραδοσιακούς luchadores με τις μάσκες των οποίων αγωνιζόταν και ξεκίνησε να εμφανίζεται ως ο ανοιχτά γκέι, τολμηρός και camp Cassandro.

Στο ομώνυμο “Cassandro” του Amazon Prime ο Saúl (Gael García Bernal) καταφέρνει με την βοήθεια της προπονήτριάς του Sabrina (Roberta Colindrez), την υποστήριξη της μαμάς του Yocasta (Perla De La Rosa) και την φιλοδοξία ενός μάνατζερ (Joaquín Cosío) να προκαλέσει αίσθηση στην τοπική και όχι μόνο κοινότητα του αθλήματος, πετυχαίνοντας ακόμα και να αγωνιστεί με μια εξέχουσα προσωπικότητα αυτού, τον θρυλικό “El Hijo del Santo”.

Η ταινία αποτελεί ένα ελλιπές βιογραφικό δράμα καλών μα ταπεινών προθέσεων, που επιλέγει έναν πολύ στρωτό και κλασικό δρόμο για να μας ταξιδέψει στην πολύχρωμη, θυελλώδη, δραματική και ονειρική, καταστροφική και γενναία ζωή του Saúl.

Ως βιογραφία, παραβλέπει και μεταβάλει σημαντικά πολλές πλευρές της ζωής του πρωταγωνιστή της, αφήνοντας πολλά πράγματα απλά να υπάρχουν, χωρίς τις απαραίτητες συνδέσεις κι εξηγήσεις. Ως δράμα, αφήνεται σε μια απλοϊκή, γλυκερή και αδειανά ελπιδοφόρα αναπαράσταση γεγονότων, αδυνατώντας να διαχειριστεί κατάλληλα τα ύψη και βάθη του ήρωά του.

Ο Roger Ross Williams δίνει έμφαση στην δυσκολία του Cassandro να κυριαρχήσει στην αγριότητα του αθλήματος που επέλεξε να υπηρετήσει, αλλά αυτή είναι ίσως η μόνη πλευρά που εξερευνάται λίγο πιο εκτενώς. Η ταινία του είναι πολύ όμορφα κινηματογραφημένη, αισθητικά και μουσικά προσεγμένη, ενώ To “Cassandro walks home” του Marcelo Zarvos, μαζί με τον φανταστικό Gael García Bernal είναι τα καλύτερα στοιχεία της, ενισχύοντας ουσιαστικά τις επιδράσεις.

Δυστυχώς όμως, η εξέλιξη δεν απογειώνεται ποτέ και το συνολικό αποτέλεσμα αδικεί τόσο τον ίδιο τον Armendáriz όσο και την δαιδαλώδη ιστορία του. Ο Saúl έχει ζήσει μια πολυτάραχη, στο φως και στα σκοτάδια της, εντός και εκτός ρινγκ, ζωή και το “Cassandro” είχε όλα τα στοιχεία για να απογειωθεί.  Τελικά συμβιβάστηκε με αυτό που θα αποκαλούσαμε κλασικό χολιγουντιανό biopic: συμβατικό, ελαφρύ, crowd-pleasing και ουσιαστικά ανεπαρκές στο να εισχωρήσει στις προκλήσεις της ζωής και πορείας του βιογραφούμενου, στο να προσεγγίσει τις αντιφάσεις και την μοναδικότητά του.