The burial

Σύνοψη: Ο Jeremiah O’Keefe (Tommy Lee Jones) είναι ένας ιδιοκτήτης αλυσίδας γραφείων κηδειών, ο οποίος αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, αποφασίζει να πουλήσει ένα μέρος της επιχείρησής του στον Όμιλο Loewen, έναν κολοσσό του χώρου.

Βλέποντας ότι η εταιρεία πάει να τον εξαπατήσει, ο Jeremiah επιστρατεύει έναν ανερχόμενο αφροαμερικανό δικηγόρο, τον Willie E. Gary (Jamie Foxx), γνωστό για την ρητορική του ικανότητα.

Οι δυο τους πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με την αφρόκρεμα του νομικού συστήματος καθώς και με τις κοινωνικές διακρίσεις στον αμερικάνικο νότο.

Άποψη: Δύο βραβευμένοι με Όσκαρ ηθοποιοί -Tommy Lee Jones και Jamie Foxx- συναντώνται για ένα υποκριτικό μπρα ντε φερ και μάλιστα σε μια ιστορία που έχει το δέλεαρ για το κοινό του based on true story.

Πράγματι, μια πραγματική ιστορία, όπως καταγράφηκε στο ομώνυμο άρθρο του Jonathan Harr στο New Yorker, που ακολουθεί μια κλασική συνταγή αμερικανικού δικαστικού δράματος χωρίς απρόβλεπτα και εκπλήξεις.

Υπάρχουν ταινίες που κάθε σκηνή μοιάζει να υπάρχει αυτούσια ή παρόμοια και σε κάποια άλλη ομοειδή ταινία και αυτό συμβαίνει με το Burial της Maggie Betts. Από τις σκηνές εντός της δικαστικής αίθουσας και τις ομιλίες που παραπέμπουν σε ταινίες και σειρές του Aaron Sorkin, χωρίς το έξυπνο και καλογραμμένο σενάριό του, μέχρι οι εξωτερικές σκηνές σε δρόμους της πόλης, μοιάζουν να είναι ή είναι σκηνοθετικές αντιγραφές/κινηματογραφικά δάνεια από κάπου αλλού.

Δυνατά σημεία στην ταινία οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, που όταν τους αφήνεται ο χώρος είτε σε διαλογικά κομμάτια είτε σε κάποιους μονολόγους, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, φανερώνοντας φυσικά την εμπειρία τους και τον έξυπνο χειρισμό τους πάνω στους χαρακτήρες.

Ο μεν Jamie Foxx με την εξωστρέφεια του και τον δυναμισμό του, ο δε Tommy Lee Jones με την εσωστρέφεια και το φυσικό και συγκρατημένο παίξιμο του, αποτελούν ένα ενδιαφέρον δίδυμο, που έχοντας ένα καλύτερο σενάριο ή καθοδήγηση θα μπορούσαν να παραδώσουν κάτι πολύ πιο δυνατό και αξιομνημόνευτο.

Οι κλασικές αμερικανικές αξίες τίθενται πάλι επί τάπητος: ο καλός οικογενειάρχης που πολεμά κόντρα στο σύστημα και στους πλούσιους ισχυρούς ανθρώπους, ο θεσμικός ρατσισμός των ΗΠΑ εκείνης της εποχής-θυμίζοντας τον κάπως αφελή και εύκολο σχολιασμό του Green Book πάνω στο θέμα και ας μην του στοίχισε στα Όσκαρ αλλά το αντίθετο.

Μια ανθρώπινη ιστορία σύγκρουσης συμφερόντων και δικαιωμάτων, μια κλασική κόντρα ισχυρών-ανίσχυρων που τόσο αγαπά το αμερικάνικο σινεμά, μέσα από το φορμάτ ενός δικαστικού δράματος με καλά ερμηνευτικά σημεία αλλά ένα σενάριο συσσωρευμένων γεγονότων που ούτε εξετάζονται ούτε θίγονται επιτυχώς.