Bliss

Σύνοψη: Ένας μεσήλικας υπάλληλος έχει έναν αποτυχημένο γάμο με δύο παιδιά που σπάνια βλέπει, ενώ δεν αποδίδει στην δουλειά του, σχεδιάζοντας συνεχώς συγκεκριμένες εικόνες μονίμως αφηρημένος (ή εξαρτημένος από κάποιες ουσίες).

Αποτέλεσμα: απολύεται και στην διένεξη με το αφεντικό του, τον απωθεί και τον σκοτώνει.

Άποψη: Και λίγο αργότερα γνωρίζει μια άστεγη γυναίκα που ποτέ δεν είχε δει ξανά στην ζωή του, αλλά την ζωγράφιζε στα σχέδιά του, η οποία διαθέτει τηλεκινητικές ικανότητες (τις οποίες αποκτά με συγκεκριμένα χάπια) και τον πείθει ότι ζουν σε μια Matrix πραγματικότητα όπου ελάχιστοι είναι πραγματικοί και όλοι οι υπόλοιποι είναι προσομοιώσεις από υπολογιστή.

Τα δύο προηγούμενα φιλμ του Μάικ Κάχιλ («Another Earth», «I, Origins»), ήταν δυσνόητα, ναι, ενίοτε και δυσκολοπρόσιτα για τον μέσο όρο του όχι ακριβώε σκεπτόμενου θεατή, ταυτόχρονα όμως και γοητευτικά.

Το «Bliss» είναι μεν η πιο μέινστριμ δουλειά του, αλλά σπάνια βγάζει το παραμικρό νόημα  και αν δεν ήταν ο Όουεν Ουίλσον με την αμεσότητα και την φυσικότητα στην ερμηνεία του να γειώνει το συνολικό εγχείρημα, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να αποφύγει τον τραγέλαφο, με την ανεπαρκή Σάλμα Χάγιεκ να μην βοηθά καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση. Ίσως αν ο σκηνοθέτης της άφηνε μεγαλύτερο λουρί στον ερμηνευτικό έλεγχο, η yolo προδιάθεσή της να οδηγούσε την ταινία σε camp μονοπάτια που θα της ταίριαζαν καλύτερα.

Το σενάριο βρίθει από εγκεφαλικές μεγαλόστομες εκφράσεις και επιστημονικές αμπελοφιλοσοφίες που απαγγέλονται από διάφορους χαριτωμένα και χωρίς καμία επεξήγηση, κάπου μεταξύ Matrix και Vanilla Sky χωρίς την δράση και με σαφώς υποδεέστερα εφέ.

Με προβληματική δομή και μοντάζ -και παρά κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες- το «Bliss» αποδεικνύεται σε σύγχυση και μάλλον άσφαιρο τελικά. Ο πρωταγωνιστής του ζει το παρόν; Το μέλλον; Είναι κάτι από όλα αυτά αληθινό ή είναι μαστουρωμένος και βρίσκονται όλα στην φαντασία του;

Βλέπουμε μια sci-fi πραγματικότητα ή το παραλήρημα ενός ναρκομανή; Aν το δεις έτσι πάντως, θα το εκτιμήσεις περισσότερο.

Μας ενδιαφέρει τελικά;

Ξέρετε, αυτό είναι μάλλον το χειρότερο για μια ταινία: όσο και αν η ευγενική φυσιογνωμία του Ουίλσον σε κρατάει δίπλα του και ίσως και να ντρέπεσαι κάπου να παρατήσεις το φιλμ, τελικά δεν σε νοιάζει τι θα συμβεί, αδιαφορείς για το τελικό αποτέλεσμα.

Πόσο μάλλον όταν αυτή η «ψευδαίσθηση» είναι τελικά άλλοτε ενδιαφέρουσα, συχνά βαρετή, τελικά συγχεχυμένη και όχι τόσο ελκυστική.