"Athena": Ομορφη ταινία, όμορφα καίγεται

Η νέα ταινία του Ρομέν Γαβρά είναι απόλαυση για το μάτι. Για 90 λεπτά δεν σε αφήνει στιγμή σε ησυχία αλλά μετά το φινάλε της, έχεις όλο το χρόνο να την σκεφτείς και να την κατατάξεις στο σινεφίλ υποσυνείδητό σου. Ηδη από τις πρώτες -ακραίες- και "διάλεξε στρατόπεδο" αντιδράσεις και κριτικές, το μόνο που μένει να πεις είναι "χαλαρώστε. Μια ταινία είναι...".

Το στόρι: Μια εν ψυχρώ δολοφονία ενός 11χρονου από την αστυνομία, είναι η αφορμή ανεξέλεγκτων ταραχών σε πόλεις της Γαλλίας. Επίκεντρο, η Athena, συγκρότημα εργατικών κατοικιών. Τα τρία αδέρφια του θύματος, αλγερινής καταγωγής, είναι οι πρωταγωνιστές. Ο Καρίμ είναι ο ασδιαφιλονίκητος αρχηγός των εξεγερμένων που θέλει πάση θυσία εκδίκηση, ο παρασημοφορημένος αξιωματικός του Γαλλικού στρατού, Αμπντέλ, ζητά αυτοσυγκράτηση ξέροντας πως η βία δεν θα σταματήσει ποτέ. Και ο μεγαλύτερος, ο Μοκτάρ, ένας απατεώνας με μυαλό μόνο στο κέρδος απο τα όπλα και τα ναρκωτικά.
Οι τρεις ουσιαστικά συμβολίζουν την κοινωνία, τους 3 βασικούς τύπους ανθρώπων που συναντάς σε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Είτε στους δρόμους, είτε στα media. Αυτός που βάζει τη φωτιά, αυτός που θέλει να τη σβήσει και αυτός με το μυαλό στο συμφέρον.

Ο Γαβράς συνεργάζεται στο σενάριο με τον Λατζ Λι (σκηνοθέτη του "Les Miserables") αλλά τα πάντα "λέγονται" με την εικόνα. Εκεί που η ταινία αποτελεί έναν τεχνικό θρίμαβο, σαν να είσαι μόνιμα πάνω σε μια μηχανή και να περνάς ανάμεσα από οδοφράγματα και φωτιές. Ο Γαβράς ενσωματώνει -όχι με πειστικότητα- τραγωδία (η μάνα που έχασε έναν γιο, θέλει να σώσει τους άλλους), 1,2 στιγμές σιωπής και θρήνου από τους δύο βασικούς ήρωες μέχρι βέβαια να επανέλθει στη μία έκρηξη μετά την άλλη! Μολότοφ, συγκρούσεις, κάμερα στο χέρι, κυνηγητά και φωνές. Dali Benssalah και Sami Slimane είναι ιδανικοί ως Αμπντέλ και Καρίμ αντίστοιχα, παίζουν με τα βλέμματα και την μόνιμη απόγνωση.

Αν έχετε παρακολουθήσει την πορεία του Γαβρά, κυρίως σε μουσικά video clip και διαφημιστικά για μεγάλα brands, το "Athena" με το μεγάλο μπάτζετ, το "Εβερεστ" όλων αυτών, ένα εισιτήριο για ακόμα μεγαλύτερες παραγωγές, αν ο ίδιος το θελήσει. Τα δέκα πρώτα λεπτά, ένα μονοπλάνο γνήσιας αδρεναλίνης, ένα μάθημα για πλήρη έλεγχο του χάους που θέλει να απεικονίσει, είναι ευφορικό! Ο Γαβράς κάνει σινεμά με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός υπερθεάματος.

Αν συμφωνείς ή όχι με την πολιτική του θέση, είναι απόφαση του καθενός και της καθεμιάς. Και εκεί είναι οι ενστάσεις για το πολιτικό μέρος της ταινίας, το κοινωνικό σχόλιο, αν θέλετε. Η τελευταία σκηνή είναι προβοκατόρικη, είτε ως μια ξεκάθαρη θέση των δημιουργών είτε απλά "αφορμή" για ίντριγκα.
Αλλά για μιάμιση ώρα πριν, η απεικόνιση της βίας είναι ηδονοβλεπτική. Φωτισμένη υπέροχα, με ελάχιστη αίσθηση κινδύνου (οι εξεγερμένοι πετούν πυροτεχνήματα προς τα ΜΑΤ), ένα... παρκούρ έντασης που δεν καταγγέλει ουσιαστικά τη βία, απλά την κινηματογραφεί ως κάτι αυτονόητο. Οχι ασχημο, αλλά πανέμορφο στο μάτι. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά.

John Burgundy