Unicorn Store

Σύνοψη: Μια φαντασμένη ζωγράφος που απέτυχε στην Σχολή Καλών Τεχνών και δουλεύει ως υπάλληλος γραφείου, καταφέρνει να εκπληρώσει το όνειρό της να υιοθετήσει έναν μονόκερο.

Άποψη: Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της οσκαρούχας Brie Larson αποτελεί ένα τυπικό αμερικάνικο success story, μία συμβατική ιστορία εκπλήρωσης του αμερικάνικου ονείρου με μπόλικη όμως δόση φαντασίας και  μαγείας. Το «Κατάστημα Μονόκερων» προβλήθηκε πρώτη φορά το 2017 στο Τορόντο, μόνο που δεν κατάφερε να βρει διανομή και έτσι δύο χρόνια αργότερα αγόρασε τα δικαιώματα το Netflix στο οποίο πλέον προβάλλεται. Και η αλήθεια είναι πως μοιάζει περισσότερο με ταινία Netflix, με ταινία δηλαδή για οικιακή κατανάλωση παρά για βίωσή της σε κινηματογραφική αίθουσα.

Η Kit από μικρή ήθελε να γίνει ζωγράφος ενώ πάντοτε έτρεφε βαθιά αγάπη για τους μονόκερους. Τα χρόνια πέρασαν χωρίς να έχει πετύχει κάτι και έτσι γυρνάει στο πατρικό της, πιάνει και μια δουλειά γραφείου. Όλα θα αλλάξουν όταν θα της έρθει μια πρόσκληση για ένα μαγαζί με πωλητή τον Samuel L. Jackson στο οποίο το όνειρό της μπορεί να πραγματοποιηθεί. Οι δύο ηθοποιοί, Larson και Jackson, ξανασυναντιούνται μετά την «Captain Marvel», σε μια ταινία με εκλεκτικές συγγένειες με το «Mr. Magorium’s Wonder Emporium» με τον Dustin Hoffman και την Natalie Portman, με την δεύτερη να ασχολείται και εκείνη με τέχνες, συγκεκριμένα με μουσική και αναγκάζεται να πιάσει δουλειά σε ένα παιχνιδάδικο το οποίο έχει πολύ περισσότερη μαγεία από αυτή που ίσως περίμενε. Σε μια ανάλογη κατάσταση βρέθηκε και η Larson σε αυτήν την κωμωδία φαντασίας που ούτε κωμωδία είναι, μιας και το χιούμορ είναι πολύ περιορισμένο και πάντα άγευστο και άνοστο, ούτε φαντασίας, μιας και στο κομμάτι αυτό τα πράγματα είναι εξίσου περιορισμένα.

Η μόνη πρωτοτυπία κατά κάποιον τρόπο της ταινίας είναι ότι πάνω από όλα είναι μια ταινία για έναν άνθρωπο που δεν θέλει να ενηλικιωθεί, δεν θέλει να χάσει την παιδική φαντασία, όπλο άλλωστε για μια καλλιτέχνιδα, αν αναλογιστούμε και τα λόγια του Πικάσο ότι όλα τα παιδιά κρύβουν έναν καλλιτέχνη μέσα τους, το θέμα είναι να το διατηρήσεις μετά. Η διαφορά της ταινίας είναι ότι εκεί που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε άνδρες πρωταγωνιστές ως μικρά παιδιά που αρνούνται να μεγαλώσουν, διψώντας για παιδιάστικες βλακείες, τώρα βλέπουμε μια γυναίκα που θέλει να διατηρήσει την παιδική της αγάπη για αυτό το φανταστικό όν. Μια γυναίκα που μάχεται, αυτήν την φορά όχι απέναντι στους κακούς της Marvel, αλλά στον ορθολογισμό της κοινωνίας ενηλίκων. Όλα αυτά όμως γίνονται αρκετά παρωχημένα, ξεχνώντας από ένα σημείο και μετά την ιδιότητά της ως ζωγράφου, κάτι που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πιο δημιουργικά, και αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα προσπάθεια για δεύτερες αναγνώσεις. Παρά τις αξιοπρόσεκτες ερμηνείες των δύο ηθοποιών, που ούτως ή άλλως έχουν πολύ καλή χημεία, η ταινία διακατέχεται από την παιδική αφέλεια της ηρωίδας, που μόνο ένα νεαρό κορίτσι ή αγόρι που πράγματι πιστεύει και αγαπά τους μονόκερους θα μπορέσει να δει με ενδιαφέρον.