In the tall grass

Σύνοψη: Στον δρόμο τους για το Σαν Ντιέγκο, τα αδέρφια Μπέκι και Καλ έρχονται αντιμέτωπα με την φωνή ενός μικρού αγοριού που τους καλεί για βοήθεια μέσα από ένα χωράφι σπαρμένο με ψηλά χόρτα. Οι δυο τους δεν θα σκεφτούν πολύ να τρέξουν προς διάσωση όμως γρήγορα θα καταλάβουν ότι η κατάφυτη γη στην οποία μπήκαν κρύβει δυνάμεις που μπορεί να μην τους αφήσουν να βγουν ποτέ ξανά.

Άποψη: Τρίτη μεταφορά βιβλίου του Στίβεν Κινγκ (σε συνεργασία με τον γιο του και επίσης συγγραφέα λογοτεχνίας του φανταστικού Τζο Χιλ) για το Netflix μετά τα “Gerald’s Game” και “1922” και πολλοστή για τον ίδιο τον συγγραφέα ο οποίος βλέπει τα έργα του να προβάλλονται στην μεγάλη και την μικρή οθόνη με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό που αυτός τα γράφει. Οι καλές ταινίες που χρησιμοποίησαν τον τρόμο του Κινγκ και ξεκίνησαν από την δεκαετία του 1970 και συνεχίζουν σταθερά από τότε, δεν περιορίζουν τις κακές παραγωγές που βλέπουμε περισσότερο συχνά από όσο θα θέλαμε και που φτιάχνουν πλέον ένα καλοσχηματισμένο genre από μόνες τους. Σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτει και το “In the Tall Grass” που προσφάτως κυκλοφόρησε στην πλατφόρμα με υψηλές προοπτικές αλλά μετρημένες εν τέλει δυνατότητες.

Η Μπέκι (Λέιλα Ντε Ολιβιέρα) και ο Κάλ (Άβερι Ουίτιντ) χάνονται ανάμεσα στα ψηλά χόρτα όπως και ο μικρός Τόμπιν που προσπαθούν να βρουν. Η πυκνή βλάστηση τους καταπίνει για τα καλά και εγκλωβίζονται σε ένα περιβάλλον με δική του νοημοσύνη που τελεί υπό κυκλικό χρόνο, χαρακτηριστικό που στην συνέχεια θα δώσει ουσιαστικά όλη την ιστορία και θα δικαιολογήσει και την εμφάνιση των υπόλοιπων χαρακτήρων. Όπως έχουμε συνηθίσει, δεν είναι ότι η ιστορία του Κινγκ και του Χιλ βγάζει κάποιο ξεκάθαρο νόημα ή ότι δίνει άμεσες εξηγήσεις. Οι περισσότεροι σκηνοθέτες, εδώ συγκεκριμένα ο Βιτσέντζο Νατάλι του ικανοποιητικού μέχρι ενός σημείου “Splice”, βασίζονται στην γοητεία του φόβου και την υπόνοια του τρόμου για να δημιουργήσουν τις ταινίες τους και την ίδια συνταγή αναγνωρίζουμε και στο “In the Tall Grass”.

Μερικές όμορφες σκηνές που αναπαράγουν το συναίσθημα του εγκλωβισμού και της απόγνωσης των χαρακτήρων, αναμφίβολα κάποια στοιχεία που διεγείρουν το μυστήριο και δίνουν κάποια ώθηση στο σενάριο αλλά κυρίως εξάντληση του υλικού και “εγκλωβισμός” του ίδιου του σκηνοθέτη σε μία δομή που δεν μπορεί να ξεφύγει από τις επαναλήψεις είναι μερικά από τα γνωρίσματα του φιλμ.

Η εισαγωγή του υπερφυσικού κρίνεται αυτομάτως απαραίτητη και βρίσκει την μορφή του επάνω σε έναν βράχο που βρίσκεται στην καρδιά του χωραφιού και νοητικά ελέγχει τα πάντα και τους πάντες και ο οποίος τελικά κρύβει και την διάσωση. Η νοσηρότητά του επεκτείνεται στον χαρακτήρα που υποδύεται ο Πάτρικ Γουίλσον, σήμα κατατεθέν πλέον των ταινιών τρόμου όπως τα “Conjuring”, “Insidious”, “The Nun” στα οποία δείχνει άνεση και δεν είναι διατεθειμένος να σταματήσει είτε είναι από την πλευρά των αβοήθητων είτε από την πλευρά του villain που βλέπουμε στο “In the Tall Grass”.

Εδώ, δεν υπάρχει κάποιο μυστικό που προσπαθούμε ως θεατές να λύσουμε. Ο αλλοιωμένος χρόνος που τόσο ασύστολα χρησιμοποιεί ο Κινγκ στις ιστορίες του χάνει το ατού του και η διαμόρφωση των πραγμάτων με γνώμονα αυτής της παραπλάνησης δεν είναι σε θέση να προκαλέσει την παραμικρή έκπληξη πλέον. Ή τουλάχιστον θα χρειαζόταν η κάμερα να ελέγχεται από πιο ικανά κινηματογραφικά χέρια για να μιλήσουμε για κάτι παραπάνω από μία ταινία σύντομης διασκέδασης.