Snow Angels

Explosions in the sky…

Τελικά, ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν είναι ο προσωπικός μου μικρός indie ήρωας. Τον ανακάλυψα το 2003 με το μαγευτικό «All the real girls», την επόμενη χρονιά τον παραδέχθηκα στο υποτιμημένο «Undertow», όπου έστειλε τους Ντιουκς στην κόλαση του Blue Velvet με λίγο από Τέρενς Μάλικ στο μίγμα, έψαξα βρήκα το πρωτόλειό του «George Washington» (2000) όπου το ταλέντο του ξεχείλιζε και ξεκαρδίστηκα με το προπέρσινο «Pineapple Express», το οποίο συνιστώ να δείτε οπωσδήποτε. Το Snow Angels ήταν το μόνο που είχε ξεφύγει.

Και όταν το είδα, κατάλαβα ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο: η γλυκύτητα στην λήψη, παντρεμένη με την τραχιά σεναριακή προοπτική. Η τραγωδία με την πρώτο έρωτα δίπλα δίπλα, από cut σε cut, οι μικρές λεπτομέρειες και οι απόλυτα φυσικοί ήρωες και διάλογοι. Ορισμένες φορές τα πράγματα δεν έχουν happy end, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Αλλά όταν είναι σχεδόν μεθυστικά κινηματογραφημένα και με soundtrack που περιέχει μεταξύ άλλων Mogwai, Mono, Explosions in the sky, θα το ξεπεράσουμε…

Aπόστολος Κίτσος