Red, white & blue

Paint it black

Έγκλημα και τιμωρία σε hard rock ρυθμούς. Στην αρχή το λές και κοινωνικό δράμα. Μετά καθώς εκτυλίσσεται το στόρυ, σε πιάνει η καρδιά σου, για να μαυρίσει εντελώς όταν σου σκάσει το ‘Funny Games’ μπροστά στα μάτια σου (μη ξεγελιέσαι από τον τρικολόρε τίτλο). «Θύτης» και «Θύμα» ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί που κουνιέται σε ‘ μεταλλικά’ bpm και σπλάτερ πιτσιλιές.

Η νυμφομανής Έρικα είναι αρχικά το ‘θύμα’. Η γυναίκα που γεμίζει την καθημερινότητά της με σεξουαλικές έμπειρίες δίχως συναίσθημα. Κάποια στιγμή αυτή της η ‘όρεξη’ θα την καταστήσει αδύναμη να αντιμετωπίσει τις βίαιες ορμές ενός άνδρα. Και αυτό θα είναι το μάθημά της. Αλλά η μοίρα θα είναι ακόμα πιο σκληρή μαζί της, αφού την ίδια στιγμή θα μάθει την πικρή αλήθεια και όντας θύμα, θα αποτελέσει η ίδια τον ‘δράστη’ των θυμάτων ανδρών της. (Και πάμε πάλι από τη αρχή…) Όμως, ο ψυχοπαθής και βετεράνος του Ιράκ ονόματι Νέιτ stalker και φύλακας άγγελός της) θα επιστρέψει να βρεί τους θύτες της Έρικα. Και θα είναι πολύ σκληρός μαζί τους.

Η ταινία που πρωτοπροβλήθηκε στο SXSW του 2010 σοκάρει για τις εκπληκτικές ερμηνείες τόσο της Φούλερ όσο και του εξαιρετικού Τέιλορ, αλλά και για τις ρεαλιστικότατες ‘βάναυσες’, μαύρες εικόνες του. Είναι χωρισμένη σε τρία μέρη: το “red” , το “white” και το “blue”. Η βία κλιμακώνεται οn camera αλλα “the hardest part of it” που λένε, είναι εκτός λήψης. Επειδή ακριβώς ο σκηνοθέτης δεν θέλει να κάνει αυτό (άλλωστε έτσι θα ήταν απλά ένα κακέκτυπο του Funny Games), αλλά θέλει να το πάει ‘αλλού’. Και τα καταφέρνει γιατί η ταινία είναι όντως ‘αλλού’. Όχι τόσο ένα ζοφερό θρίλερ ή ιστορία ενός ψυχοπαθούς που θέλησε να εκδικηθεί εν ονόματι μιας γυναίκας που θα μπορούσε να πει κάποιος πουριτανός, αλλά ένα μαύρο δράμα. Κατράμι!

Ειρήνη Κατσαρά