Paradise Hills

Όταν το τραγούδι της Κατερίνας Ντούσκα επιλέχθηκε να πάει στη Eurovision του 2019, η φωτογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός Έφη Γούση ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση δημιουργώντας μια καλαίσθητη σκηνική παρουσία αλλά και δημιουργώντας ένα video clip του τραγουδιού, με σαφείς επιρροές από τον Ιερώνυμο Μπος, με πολύ πολύ ροζ τούλι και υπέροχα φορέματα μιας άλλης εποχής.

Σε αυτό το σημείο θα αναρωτηθεί κανείς τι σχέση έχει το Better Love στην αρχή κειμένου για τη νέα ταινία της Alice Waddington “Paradise Hills”. Η απάντηση απλή: ήδη από τα πρώτα λεπτά η ταινία πλημμυρίζει τον θεατή της με απαράμιλλη αισθητική και υπέροχα πλάνα, λες και κάποιο παράδοξο παραμύθι ξεκινάει και μας προσκαλεί να μπούμε στον μαγικό του κόσμο. Τα πλάνα είναι λες και συνομιλούν με την ίδια αισθητική.

Φορέματα μίας άλλης εποχής, πολύχρωμη εικονογράφηση, χορός σε κάποιο άγνωστο παλάτι με έναν τρόπον τινά Prince Charming να περιμένει την καλή του στη σκάλα, και πολλά τριαντάφυλλα σε ένα μακρινό νησί που ονομάζεται Paradise (Παράδεισος δηλαδή), και βρέχεται από κάποια άγνωστη γαλάζια θάλασσα.

Στο νησί υπάρχει ένα σχολείο-αναμορφωτήριο-κέντρο χαλάρωσης και ευεξίας, που ελέγχεται από τη Δούκισσα (Milla Jovovich), και στο οποίο στέλνονται κορίτσια ώστε να αποκτήσουν τις επιθυμητές συμπεριφορές των οικογενειών τους. Εκεί ξυπνά και η Uma (Emma Roberts), που βρέθηκε εκεί με στόχο να αποδεχθεί τον γάμο που επιθυμεί η μητέρα της για εκείνη.

Με την πανέμορφη όμως αυτή κινηματογράφηση ξεκινά και τελειώνει οτιδήποτε έχει να προσφέρει η ταινία στους θεατές της. Η πλοκή πέφτει εξ ολοκλήρου στην παγίδα των κλισέ, καθώς φυσικά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και η Uma με την παρέα της, τις Chloe (Danielle Macdonald), Yu (Awkwafina) και Amarna (Eiza González) προσπαθούν να αποδράσουν και σε αυτή τους την προσπάθεια ανακαλύπτουν ένα φοβερό μυστικό. Κάπου όμως καθετί που συμβαίνει λίγο πολύ το περιμένεις. Η εφηβική ουσιαστικά αυτή ταινία έχει κάτι από το The Island, κάτι από το Lever 16, και κάτι από Disney. Όμως ούτε και αυτή δεν έχει αποφασίσει τι θέλει να είναι.

Τα flashbacks της πλοκής αφήνουν μισόλογα και κάπου ξεκινούν να εκνευρίζουν, αφού δεν δίνεται ο απαιτούμενος χρόνος και χώρος για να αναπτυχθούν οι χαρακτήρες, που διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Για να καταλάβουμε τι στο καλό συμβαίνει ή γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει να το ανακαλύψουμε, περνά αρκετή ώρα και πάλι ζήτημα είναι εάν το πετυχαίνουμε. Εάν η ταινία χρησιμοποιηθεί από τους γονείς για να μιλήσουν στα παιδιά τους για διάφορα θέματα, τότε μπορεί να έχει κάποιο νόημα η δημιουργία της, όμως το κοινό των ενηλίκων, δεν θα βρει κάτι για να δικαιολογήσει τον χρόνο του.

Παρόλα αυτά, ακόμη κι έτσι, η αισθητική της σκηνοθέτιδος ενέχει μία ιδιαίτερη δύναμη και ματιά, φανερώνοντας ένα αξιοπρόσεκτο ταλέντο. Αυτό μας κάνει πολύ έντονα να σκεφτούμε πώς θα διαχειριστεί τις μελλοντικές της ιδέες, αφού με το κατάλληλο υλικό, ένα σενάριο, μία ιστορία δυνατή, και τον κατάλληλο χειρισμό του, μπορεί να δημιουργήσει ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα. Στο μεταξύ, το Paradise Hills είναι απλώς κάτι όμορφο, που στην ομορφιά του αυτή δεν κρύβεται απολύτως τίποτα άλλο για να το νοηματοδοτήσει περαιτέρω.